Mercy street, rue des Vosges,
Tatrzańska, Ogrodowa… Nowy Świat.

Ulice, uliczki, deptaki, aleje,
oraz bezimienne: ścieżki, dróżki, alejki.

Długie, szerokie, gładkie,
krótkie, wąskie, pełne kolein.

Te, na przykład włoskie:

są wąskie,
wtulone pomiędzy leniwe cedrowe żaluzje uśpionych domów,
w popołudniowej sjeście zapomniane na chwil kilka
przez turystów i innych, co gwarem swym parmezanowym
wzbijają po nich tumany suchego kurzu,
aż w końcu wieczór zleje się z zatoką, rybacy przybiją do brzegów,
śnieżne żagle opadną,
kelnerzy zmyją z wina szkło, a dzieci stopy brudne od zabaw,
wtedy i one do świtu umilkną.

A indyjskie:

szerokie,
wolne od straż krawężników, rozlewają się jak zapach hebanowych kadzideł
po wszystkich zakamarkach świadomości,
blade od muzyki, rumiane od tańców
nie śpią nigdy, choć w mozaice ryżu, kości słoniowych, opium...
i setek milionów buddyjskich świecideł,
wieją magiczno-alchemicznym oniryzmem.

Z kolei polskie:

i takie i takie, znaczy niektóre wąskie jak polne strumyki,
obszyte wokół łąkami mleczy, inne znów, szerokie jak Wisła, San, Odra -
rwiste od nurtu spiesznego pielgrzyma,
(budowane to znów burzone - utwardzane zaprawą systemów),
to znów melancholijne, choć nie jak u Dalego,
skąpane we łzach i uśmiechach, zresztą jak każde.

I inne jeszcze, choćby dla przykładu:

modne francuskie, czy te grzeszne, z krainy wiatraków.

Wszystkie podobne i różne,
a jednak co dzień, przyjmują na siebie ciężar ludzkiego bytu,
w ciszy,
bez jęków, czy spektakularnych protestów.