Witam
przestrzeń jest cudowna... zawarte jest 'to coś' co lubi moja dusza... jest subtelnie...
Tylko z tymi 'i' w końcówce... czytałam kilka razy i różnie to bywa z moimi odczuciami. W zapisie niezbyt to wyglląda...może się nie znam...
pozdrawiam

wiersz, a w zasadzie piosenka ( śpiewnie i rytmicznie tutaj ), niezła, połączenie rymów żeńskich z męskimi pasuje, ale ...

- błyśnie świt - świtujący rytm ( za blisko siebie świty )

- martwiczy gest ( to język medyków - dokładniej patologów ).
Marudzę, bo wiersz jest z gatunku tych co lubię tzw "lejących się:
pozdrawiam

mnie się też podoba,
poprawki julandy podpisuję
ten "martwiczy gest" jakoś mnie nie przekonuje
jaki to jest "martwiczy gest"?
uwielbiam to za bezstrofię, też na nią cierpię
z dreszczami
i z patologią

ciekawa jest ta koncepcja stopniowego znikania, jednakże warto popracować aby doznanie "dreszczy" było pełniejsze.

poza tym, co wychwycili poprzednicy, w pierwszych trzech wersach jest jakby trochę tłoczno od podobnych znaczeniowo wyrażeń:
w przycichłym szmerze (szmer już sam w sobie sugeruje przyciszenie)/ na granicy cienia/ ociemniał / zgasł /zgłuchł

no i niełatwo oddac to poczucie czyjejś obecności:

"a za to ciągle jesteś Ty
wciąż czuję że tu jesteś
i wiem że się przyglądasz i
martwiczym sięgasz gestem"

zamiast suchego "czuję.. i wiem" sugeruję poszukac okresleń opisujacych sposób tego odczuwania i przyglądania się (np. przenikasz/ wypełniasz/ kradniesz przestrzeń - i jaka jest ta przestrzen? cierpliwie się przyglądasz, omdlałym sięgasz gestem)

tak czy inaczej, to Twoje odczucia są tu najwazniejsze, podążaj za nimi, powodzenia

Oj są nie tylko dreszcze jak się czyta, a tak leciutko płynie i szeleści. Ja też mam skojarzenia piosenkowe po przeczytaniu. Kojarzy mi się taki jeden Starszy Pan. Czy dobrze i tak samo jak Zoli, nie wiem. Pozdrowionka cieplutkie.

Nalka, witaj! Starszy Pan, piosenka... hmm... będę myślał. Dzięki za odwiedziny. Też cieplutko pozdrawiam.

Ależ, czy ja choć słowem napisałam, że jest to wiersz o miłości ..

Dalciu, faktycznie nie napisałaś. Nadinterpretowałem.
Zmyliła mnie Twoja uwaga:
bo skoro - ona jest ciągle, niczym strażniczka to czemu martwiczym gestem? . Nie chodziło także o muzę. Kombinuj, kombinuj... wiem, że wpadniesz na trop.

Ja tylko zajrzałam powiedzieć, że mnie ten martwiczy pasował, ale przecież teksty nie są ostateczne i lubią mieć czasem kilka wersji. I dreszcz, nie, pomyliłam się, miało być: pozdrawiam!

Dzięki Bogu, że nie ma martwiczego. Brrrr...
Bo dopiero co napisałam recenzję ze "Sztywniaka" i tego bym już chyba nie dała rady znieść.
"Zaduszny" ma więcej znaczeń.

A w ogóle dostałam dreszczy, czytając. I tchu mi zabrakło.
Rytm fascynujący, niemal deliryczny.
A jednocześnie nieskazitelnie płynny.

Ech, jesteśmy kwita - żałuję, że to nie ja go napisałam.
Buziaki jak stąd pod Sukiennice.

No proszsz... świat jest taki mały.

O, Bosski. No to mi zrobiłeś przyjemność tymi słowami. Stokroteczne "Bóg zapłać" za przeczytanie i komentarz. Pozdr.

Ujmujesz tym klimatem i słowami, które aż łaskoczą. Śliczny wiersz

Stefanowicz
wciąż czuję że tu jesteś
znów wiem że się przyglądasz i
zadusznym sięgasz gestem
potrzeba jeszcze tylu chwil
dla tylu westchnień jeszcze
i tak bym chciał uwierzyć i
nic nie ma – tylko dreszcze

Niesamowity! Nie pamietam kiedy czytałam tak piękny wiersz. Zwłaszcza pisany przez mężczyznę. Smutna czuła tęsknota. Pozdrawiam. Dziękuję za odwiedziny u mnie.