- - -
W okresie dzieciństwa marzeniem chłopca był domek. Coś na kształt małego sześcianu. Domek nieduży, bo niewielkie marzenia rodziły się w jego głowie. Miał ściany z oknami, stromy dach, podłogę - koniecznie pomalowaną farbą olejną, aby łatwo było utrzymać porządek. Za otwartymi drzwiami, szeroko rozpościerający się widok. W pokoju krzesło i trochę miejsca na zabawki. Pod oknem drewniany parapet, żeby opierać głowę na dłoniach. Wsparte łokcie zamykają trójkąt tworzony przez przedramiona i parapet. Wyglądanie przez szkło, zamknięte w skrzyżowanych ramionach okiennic, zajmowało wolny od zabawy czas. To część rytuału zamieszkiwania w domku.
Do zabawy wystarczały drewniane klocki, najlepiej kolorowe kwadraty, prostokąty, trójkąty o różnych wymiarach. Układały się w zwarte mozaiki.
Najbardziej pożądana była paczka kolorowych kredek i blok rysunkowy. Kreślenie kredkami na białym papierze fascynowało go. Obrazki jakie tworzył w wyobraźni przenosił na kartki. Kompozycje jawiły się jak kwieciste łąki. Dominowały jasne odcienie. Zielenie i żółcie pod niebieskością nieba, gdzieniegdzie kropla czerwieni albo fioletu. Rysowanie mogło odbywać się w dowolnym momencie i niezmiennie powodowało radość. Odwzorowywanie na papierze tego, co widział własnymi oczyma, było pasjonujące. Fantazja podsuwała też obrazy, których nie obserwował w rzeczywistości. Zachwycał się kadrami powstającymi w myślach. Potrafił ze szczegółami kopiować widziane wcześniej fotografie. Rysował nadmorskie pejzaże z wysokimi skarpami porosłymi drzewami. Białe płatki żagli na niewielkich łódkach, kołyszących się na falach, w tle bryły budynków kryjące się w załamaniach brzegu.
Matka skrzętnie zbierała jego rysunki. W marzeniach ubierał ją w obficie rozkloszowaną sukienkę, bujającą się na wietrze. Kwiaty na jedwabiu intensywnie rzucały się w oczy pękatą budową i rozkwitającą purpurą. Drobne zielone listki na białym tle, ginęły w bogactwie innych barw. Wyglądała w sukience jak kolorowy ptak w locie. Szumiały w podmuchach wiatru jej rozwiane włosy.
Marzenie o własnym małym domku nigdy się nie spełniło.
Jedyną drewnianą budką w pobliżu domu, był zbity z desek, wychodek. W deszczowe dni przeciekał dziurawy dach. Niekiedy brakowało kawałka gazety wiszącego na zardzewiałym gwoździu. Wtedy jedynym ratunkiem okazywał się listek, rosnący niedaleko. W zimie pupa wyziębiała się i siniała, a gdy ściskał potężny mróz, kropelki moczu, spadając, uderzały w zamarznięte na kość odchody. W letnie upały trzeba było odpędzać muchy, cisnące się do oczu i nosa. Szybko odwracać wzrok od kłębiącego się w kale robactwa i uciekać od smrodu…