Legendy.. Słowo tak proste, a jednak trudne do zdefiniowania. Prawda czy fałsz? To Ty musisz zdecydować. Nie jest łatwo wierzyć w opowieści lekkodusznych bardów, starych bajarzy. Jednak istnieją pewne sposoby, aby sprawdzić, czy owe rwane historyjki mogą czasem okazać się najczystszą i być może hmm.. lubieżną prawdą..
/Początek/
Średniowiecze, środek wiosny. Wioska Eutys położona w pobliżu niezbadanej i przeogromnej puszczy Danalvortu, jest niedostrzegalna dla oka przeciętnego poszukiwacza przygód. Ten wytrwały może tylko dotrzeć do jej centrum, a wtedy zapłatą za trud staną się cenne informacje dotyczące nie byle jakich skarbów..

Vantre, młodzieniec o stalowej woli i mięśniach przemierzał trasę jaką sobie wyznaczył. A była to droga do spełnienia snów, jak mniemał. Jakaś nieznana siła pchnęła go w tak odległe krainy Sorenu, ciągnęła umysł i nogi nie dając spokoju. On wiedział, że tu znajdzie swoje ostateczne szczęście. Podpowiadała mu to jego intuicja. Podążał więc chyżo, omijał przeszkody bez specjalnych problemów. MUSIAŁ gdzieś dojść. Oczy krążyły dookoła głowy, wypatrując TEGO. Vantre wierzył, że lada chwila jakiś znak pomoże mu kontynuować wycieczkę. Gdy szedł, na ścieżce nagle pojawiło się wiele młodych niewiast. Były piękne to prawda, lecz nie na urodę w tej chwili zwrócił uwagę ledwie dziewiętnastoletni bohater. Zaciekawiły go szepty i śmiechy tych ślicznotek. Było w tym coś magicznego, tajemniczego i.. zmysłowego. Po krótkim namyśle postanowił poprosić o jakieś wskazówki.
Jedna z dumnych dziewic odgadując jego zamiary, zagadnęła:
- Dokąd to zmierzasz, dzielny młodzieńcze?
- Nie bawmy się w uprzejmości, słodziutka. Gdzie tu jest najbliższa wioska? - Vantre z pewnością urzekł dziewczęta swoim niskim głosem. Niejednej zrobiło się mokro pod bielizną. Biedne, nic nie mogły na to poradzić.
Policzki dziewoi przybrały barwy pąsowej róży. Jednak nie straciła pewności siebie.
- Hmm.. Zapewne masz na myśli Eutys. To tuż za tym wąwozem, a między tym borem.
- Hę? Dziwne. Nie widzę nic prócz kwitnącej zieleni. Ale cóż, mam nadzieję, że nie zwiodłaś mnie na manowce dzieweczko - powiedziawszy to, Vantre pogładził włosy swojej rozmówczyni i z huncwockim błyskiem w oku zostawił ją na rozdrożu, a sam zaczął zbiegać stromą ścieżką. Nie liczyło się dla niego teraz nic oprócz Eutys. Wiedział, że tam znajdzie swoje przeznaczenie. Czyżby?
Zaiste, przebywszy poleconą trasę ów młody mężczyzna obaczył przed sobą niewielką osadę. Składała ona się z niewielu zabudowań, jednakowoż wystarczało to ludności do skromnej egzystencji. Najbardziej porażał zielony kontrast - Eutys, a nad nim rozciągający się szeroko i wysoko w przestrzeni las - Danalvort. Ale nasz bohater nie chciał się zatrzymywać i dumać nad cudami przyrody. Przecież nie po to przebył tak odległą drogę! Z powagą wkroczył w bramę wioski i wtopił się nieliczny, choć gwarny tłum. Miał teraz do wyboru trzy opcje: pierwsza - zalanie się w trupa w przygniłym pubie, druga - rozdziewiczenie kilku naiwnych cnotek, trzecia - przysłuchiwanie się legendom opowiadanych przez zgrzybiałych starców i porwanie się na przygody.
Istotnie, możliwości było za wiele jak dla "panicza". Wybór padł na trójeczkę. Tylko żal ściskał tyłek (i coś innego), że to nie urocze pannice będą pleść te historyjki.
Vantre zasiadł w niewielkim gronie ludzi, który zebrał się wokół pana z brodą i obleśnym spojrzeniem. Starał się wsłuchać w bajania nędznego staruszka, mimo że wokół panował chaos codzienności.
- ... A wtedy zza kosodrzewiny wyłoniła się istota. Nie byle jaka moi drodzy, o nie. Pięknej postawy i zacnie obdarzona. Ledwiem uciekł tej zdrożnej driadzie. Bo to dziwożona była, tak młodzi. Strzeżcie się, one teraz szukają lubieżnych uniesień w ramionach silnego i zdrowego ludzkiego mężczyzny. Nie przekonałem Was? Może na początku będzie miło, nawet bardzo. Lecz one tylko korzystają, lód mają miast serca. Gdy skończą z Wami swoje praktyki, nie dadzą spokoju. Zostaniecie na wieczność w Danalvorcie, skazani na przyjemność i ból jednocześnie. - w tym momencie bajarz zamilkł.
- O jakim cierpieniu, starcze mówicie? - przerwał ciszę Vantre.
- Śmiesz pytać? Ha! Istnieją tylko nieliczne pomówienia na ten temat. Ja sam nie zostałem uświadomiony. Nigdy się nie dowiem jaka kara czeka tam chłopców, bowiem żaden jeszcze stamtąd nie wrócił. I radzę Ci ja dobrze, jeśli chcesz ujść z życiem nie waż się podążać do takiego spełnienia albowiem je otrzymasz tylko w niebiosach, daj Bóg.
Demoniczny śmiech brodacza rozproszył gromadę słuchaczy. Wszyscy prócz jednego rozpierzchli się w popłochu, sądząc, że mają do czynienia z szatanem wcielonym. Vantre zaś, przyglądał się ciekawie bajarzowi.
- Czy mogę poznać Twoje imię, dziadku?
Ten spojrzał na niego inteligentnym wzrokiem.
- Prawdziwe imię noszę w sercu, niedostępne dla otoczenia. Dziadek ujdzie. Tymczasem żegnaj młodzieńcze i bacz na moje wcześniejsze słowa - w ten sposób ulotnił się tajemniczy dziadek podpierając się na starej, drewnianej lasce.
Bohater nie widział już bajarza. Zapomniał o jego mądrościach. Ważne było dla niego tylko jedno miejsce - Danalvort. Jednak zmęczenie i głód powoli dawały się we znaki. Postanowił więc udać się do położonej zaraz obok gospody "Pod Babeczką", spożyć w niej posiłek i odpocząć po podróży. Na jutro bowiem i następne dni życia miał już Vantre
plany..
Wschodzące słońce doszło do powiek chłopczyny, gładząc je czule ciepłymi dotknięciami promieni. W jednej chwili młodzieniec zerwał się z łoża i popędził szybko na porządne śniadanie. Jedząc nie zastanawiał się nad sensem snu, który właśnie sobie przypomniał po błogo przespanej nocy. A mogła być tam wskazówka. Lecz niecierpliwi nie mają czasu na szukanie pomocy.
Spożywszy jajecznicę na boczku i zapiwszy wszystko piwem, huncwot rzucił zapłatę na ladę i bez słowa pożegnania wymaszerował z miejsca pobytu.
Gdy biegł, poranny wiatr rozwiewał jego długie, czarne włosy. Szare oczy, teraz tak rozognione patrolowały okolicę. Vantre nie wiedział czego się spodziewać w lesie. Przecież to co usłyszał było jedynie legendą. Ale rosnące podekscytowanie i chęć przeżycia czegoś niezwykłego dodała mu odwagi. Już bez cienia wątpliwości i wahania postawił pierwszy krok na leśnym runie Danalvortu..