Pierwsze co słyszę to ciche tyknie dobiegające zewsząd. Zaraz potem napływa zapach kurzu, jego smak na języku i uczucie pod powiekami. Otwieram załzawione oczy. Muzeum, sklep, antykwariat, warsztat rzemieślniczy? Wszędzie setki zegarów. Małe, duże, ogromne. Część tyka miarowo, inne biją, kukają i dzwonią, reszta stoi. Tak jak i ten, który kurczowo zaciskam w dłoni. Zdaje mi się, że wcześniej go nie trzymałam, ale nie wnikam w to teraz, chcę wiedzieć, gdzie jestem.

Przede mną, jak spod ziemi, wyrasta mały człowieczek. Okulary ma zrobione z popękanych cyferblatów, zamiast krawata zamotał na szyi skórzane paski od zegarków, z kilkunastu kieszeni kamizelki wyglądają ciekawsko niewielkie i różnorodne czasomierze.

- Mój zegarek stanął. – Mówię, wyciągając w stronę Zegarmistrza otwartą dłoń, na której spoczywa uszkodzony przedmiot, którego wcześniej nie widziałam, wiem jednak, że należy do mnie. Delikatna bransoleta i kwiecisty cyferblat są częścią mojej duszy.

- Stanął. Każdy zegar kiedyś staje. Wcześniej, czy później, ale nieodwołalnie. Mało kto jednak przychodzi tu, aby dokonać napraw, które i tak są niemożliwe. – Człowieczek zabiera cacko i ogląda uważnie. Coś tam mruczy, przygląda się, osłuchuje. – Już nie ruszy. – Pada po chwili diagnoza. - Koniec drogi.

Patrzę oniemiała, odkłada mój zegarek pomiędzy inne. Nie chcę się pogodzić z tym, że nie działa, podchodzę więc do półeczki i chwytam go delikatnie. Zegarmistrz patrzy smutno znad okularów.

- To nic nie da dziecko. Umarł. Wszyscy kiedyś umrą, tylko Czas jest wieczny.