Chłopiec biegł polną drogą.
Po obu stronach, w delikatnych powiewach wiatru, kołysały się kwitnące łany zbóż. Po prawej wysokie, płowe żyto, a po lewej znacznie niższa mieszanka jęczmienia z owsem, skromnie szeleszcząca wiatrem.
Dobiegł do łąki. Przed nim roztaczał się kwiecisty kobierzec, schodzący w dół, aż do rzeki. Stanął przy koślawym mostku. Przysiadł na nim i beztrosko majtał zwisającymi nóżkami. Wpatrywał się w mrukliwy nurt wody. Robiło się bardzo gorąco. Wstał nagle i gwałtownie rozpoczął zrzucanie niedbałych, letnich szmatek. Szybciutko uwolnił się z odzienia i pobiegł przez łąkę.
Był chłopcem o pyzatej buzi i perkatym nosku upstrzonym kropkami piegów. Delikatnie zbudowany, nie wyglądał jednak na wątłego. Na głowie bujały się strąki niesfornych, jasnych włosów. Całość zdobiły niebieskie oczy pełne letniego nieba, na które spoglądał.
Wskoczył w wysokie po kolana trawy tuż obok rzeki i zanurzył się w nich z rozkoszą, brodząc do woli, dotykając ciałem muskających go źdźbeł i wdychając zapach dojrzewających roślin. Potem legł na plecach, wpatrując się w leniwie sunące po niebie obłoki. Wyobrażał sobie przeróżne zdarzenia, dziejące się na podobieństwo kształtów chmur. Na przemian, to przysypiał zmęczony bieganiem w trawach, to budził się, nie wiedział czy to sen, czy jawa. Odpoczywał w samotności. Tak lubił - nikt mu wtedy nie przeszkadzał w rozmyślaniach, w poznawaniu swoich myśli, swoich odczuć. Traktował cały otaczający go świat pogodnie i z ufnością. Tutaj na łące, wśród traw, kwiatów, ziół, wśród poszumu nadrzecznych topoli, wśród gorących promieni słońca i pobrzękujących sennie owadów, nie brakowało mu niczego. Był dzieckiem łąki. Nie czuł żadnego bólu, żadnego strachu, żadnej troski. Odczuwał radość ze swojego istnienia.
Zerwał się jak źrebak i pobiegł w stronę rzeki. Pluskał się w płytkiej wodzie, sprowadzającej chłód na rozgrzane członki. Uruchamiał rześkie krople, wierzgając rączkami i nóżkami. Czuł wolność we wszystkich, drobnych jeszcze częściach swego ciała. Pokrzykiwał i śmiał się z rozbrajającą szczerością. Porwało go dziecięce szczęście. Po wychłodzeniu w kąpieli, szybko ubrał szatki. Potem znowu długo biegał po łące i odpoczywał w cieniu drzew.
Nikt nie zakłócił jego spokoju.
Gdy poczuł głód, postanowił wracać do domu. Tam niezawodnie czekała pajda chleba ze smalcem, w ręce troskliwej matki...