Żarłocznym spojrzeniem aksamitnej duszy
spoglądam w otchłań bezdenną
i w codzienności zwyczajnej
gładzę ręką bezwiednie po alabastrowym
wzgórzu twych źrenic

zaplątana Dafne w niciach
szarpie doniośle
i z wdziękiem pociąga za struny
twego brzmienia
by jak woda i storczyk
i głaz i gwiazda mogły głosem
jednym zaśpiewać
-kocham cie i pragnę

…

przerywam milczenie
żeglując po ocenie myśli niezbadanych
tych gładkich i lekko wysklepianych
przez tafle twych ust promiennych

po pokładzie cielesnym
pełnym nadziei cichej i gorzkiej
wędruję palcami Odysa
z utęsknieniem szukając boskiej arkadii
gubię się gdzieś pomiędzy portami
a archipelagiem snów młodzieńczych

-nie żałuję żadnego ruchu
gram do końca

odkrywam ziemie poznane
obierając kurs szczęścia
obijam się o fale zakazane

zefir tchnieniem wypełnia
białe żagle mych powiek
i sen już potulnym się staje
chowając nas przed światem
i jutrzenki zaraniem

dryfując na błękicie nieba
jestem bogiem chwili…
roniąc łzę w zapomnienie
że jutro kiedyś nadejdzie

…

sztorm ustał
zostałem sam.