Przywabił mnie tytuł - Wiolin!

Dzięki za temat.
Domniemywam, że jesteś obserwatorem.
Wychodząc z założenia że, aby coś zyskać, trzeba najpierw stracić - tu cytuję (chyba jednak nie dosłownie) uznanego poetę po kilku szklankach niewątpliwie parzącego napoju, rozumiem julandę, wspominającą profesora. Skądinąd wiem o wielu niezgodnych z etykietą zachowaniach sławnych, nie tylko poetów, "będących pod alkoholem". Lecz nie w tym rzecz.
Choroba samotności, wrażliwości, niespełnienia, poszukiwania, wiecznej tułaczki w odnajdywaniu sensu, przydarza się ludzkości od czasu spreparowania owego "diablo". Czasem również trafiająca się bez wyraźnego wydawałoby się powodu. Choroba cywilizacji?
Może uderzyć w każdego, obojętnie gdzie umiejscowionego w czasie i przestrzeni.
Na początku, być może bywa inspirująca, na przykład w twórczych poczynaniach , na końcu zawsze jest cierpieniem.
Delikwent zakleszczony w okowach mechanizmów wyklutych w mózgu, jest bezwolny.
Rzeczywiście może odwiedzać kilka knajp, gdy nadal ma pieniądze, bajdurzyć o żonie, jeśli jeszcze jej nie utracił, pić do lustra, gdy w ogóle gdzieś mieszka.
W wierszu mówisz chyba, o jakimś pijaku, który jest na początku drogi do uzależnienia.
Alkoholikowi przypisujesz całą winę. W tle wyeksponowałeś cierpienie rodziny, zadawanie bólu bliskim. Przekazywanie bólu, jest częścią cierpienia posiadanego w nadmiarze przez uzależnionych.
"Nie możesz dawać czegoś, czego nie posiadasz.." - działa, tak urządzona jest natura.

Okrutny temat ująłeś poetycko.
Niezwykle trudny kawałek życia, dlatego ciężko ukazać prawdę o nim, w dodatku wierszem. W tej chwili problematyka uzależnień, jest słabo opanowana przez medycynę. Wspomnę również o społecznym niezrozumieniu problemu.

Konkurs z motywem AA - jestem za..

Pozdrawiam ciepło..

al

Ktoś kiedyś powiedział mi, że nikt nie pije nałogowo, bo to lubi czy kocha - po prostu MUSI, bo coś w jego życiu poszło nie tak, lub ma problemy z własnym wnętrzem.
To tytułem wstępu.
Mnie się ten utwór podoba - nieco mroczny, lecz intrygujący i prawdziwy prawdą o tych, ktorym żoną jest butelka...

Wiolinie zaskoczyłeś mnie ale pozytywnie bo pokazałeś ten problem ale zupełnie z innej strony, nie tak dawno pochowano Zbyszka Jerzynę znanego poetę, to tak jakbyś o Nim napisał wiersz, pozdrawiam

"Najbardziej kochają lustra" to do mnie trafiło bardzo. Własne odbicie, zapatrzeni w siebie. Straszna choroba. Można by o tym pisać i pisać. W gruncie rzeczy wrażliwi, samotni ludzie i trudno o tym mówić, a co dopiero pisać. Jak dla mnie za krótko, ale może tak ma być...

Bosski, nie wiedziałem. tu tak mało informacji dociera....Pozdrawiam.
Nannece, Ardo -dziękuję za komenterze. Pozdrawiam.

Danielu, myslę że poezja to także wymyslanie nowych sposobów przedstawienia pewnych rzeczy....nowych określen..z jednej strony motyw lustra jest dla ciebie przebrzmiały i wyświechtany - z drugiej, nowe wzory w zadawaniu bólu chcesz zamienić na coś bardzo pospolitego...W wierszu trzeba znależc to coś...Może i dobrze ze nie znalazłeś, bo co by to było gdyby nagle jedna kobieta podobała się jednoczesnie wszystkim mężczyznom....? Pozdrawiam.

Hairy - wiem, każdy temat wraca, bo i skąd brać nowy skoro świat wciąż taki mały i w dodatku kręci sie w kółko...Dziękuję za miłe. Pozdrawiam.