W miasteczku, coraz głośniej mówiło się o niewyjaśnionych zaginięciach nastolatków. Policja nie chcąc wywołać większej paniki, milczała.
Niepokój mieszkańców udzielił się także i mi. Czułam, że dzieje się coś niedobrego, a najgorsze dopiero przed nami.
Zastanawiająca dla mnie była postawa Kaleba. Musiałam mu przyrzec, że nie będę zbliżać się do klubu i szerokim łukiem omijać Roberta. Nie było, to łatwe. Dziwna, niewyjaśniona siła pchała mnie ku niemu. Jednak Robert także się zmienił, jego wahania nastrojów potrafiły budzić strach.
Nie mogłam dłużej siedzieć bezczynnie. Musiałam dowiedzieć się prawdy.
Niewiele myśląc wybiegłam z domu i wsiadłam do samochodu. W połowie drogi moje sumienie dało znać o sobie. Gryzło mnie, gdyż łamałam dane słowo, zmierzałam na niebezpieczne tereny nie wiedząc, co tam zastanę. Jednak chęć uzyskanie odpowiedzi na dręczące pytana była silniejsza.
Zatrzymałam pojazd w lasku, niedaleko klubu. Nie chciałam, aby ktoś mnie dostrzegł. Zdecydowałam się przejść niezauważalnie pomiędzy drzewami i krzewami.
Leśne, czyste powietrze działało niczym balsam na zszargane nerwy, stukanie dzięcioła było jak muzyka dająca nadzieję.
Przedzierając się przez ogromne paprocie wpadłam na jeżyny, które poraniły moje ciało. Na zadrapaniach pojawiła się krew, a ranki zaczynały piec. Odruchowo syknęłam.
Co chwilę oglądałam się za siebie. Nieustannie towarzyszyło mi wrażenie, że jestem obserwowana.
Po kilku metrach drzewa i krzewy, ustąpiły miejsca wolnej przestrzeni. Zatrzymałam się z sercem na ramieniu. Parking z betonowych płyt odstraszał brudem. Puszki, pety, plastikowe kubki leżały swawolnie, zostawione na pastwę losu.
W świetle dziennym, klub wyglądał przerażająco. Szary tynk odpadał ze ścian, zakratowane okna patrzyły złowieszczo, ogromne czarne drzwi przypominały paszczę lwa. Moja wyobraźnia brała górę nad rozumem, a strach paraliżował ciało.
Stojąc i orientując się w sytuacji nabierałam pewności siebie. Zignorowałam lęk, który mną zawładnął.
Budynek wydawał się być pusty. Nabrałam powietrza w płuca, ruszyłam do celu. Otworzyłam boczne drzwi, które złowieszczo zaskrzypiały, tym samym budząc uśpiony niepokój. Dym papierosowy, alkohol i wymiociny tworzyły okropny zaduch. Zrobiło mi się niedobrze.
Po chwili do uszu doleciały fragmenty rozmowy. Okazało się, że w budynku ktoś jest.
Powoli na drżących nogach, skierowałam się w stronę, skąd dobiegał głos.
Przechodząc przez ciemny korytarz, co chwilę następowałam na rozbite butelki. Szkła wbijały się w podeszwy butów i pękały przy nacisku.
Głos stawał się coraz donośniejszy, a słowa bardziej wyraźne.
- Jesteście pewni, że to Gabriela?
Poznałam, to Robert pytał.
- Tak. – stwierdził rozmówca. - To jedyna szansa, aby ją zniszczyć. Jest słaba, zagubiona i nie ma jeszcze mocy. Ten blondynek nie dokonał przemiany, ale mamy coraz mniej czasu.
O kim oni mówią? Dlaczego chcą zniszczyć tą dziewczynę? W co zaplątał się Robert?
Może, jest jakimś mafiozo. Kaleb wiedział, dlatego wymusił obietnicę. O Boże, w co ja się wpakowałam? Jeżeli ktoś mnie teraz zobaczy, to koniec.
Tym razem nie zapanowałam nad paniką. Zaczęłam się wycofywać i nie patrząc pod nogi kopnęłam butelkę, która uderzając o ścianę narobiła hałasu. Rozmowa ucichła, po kilku sekundach drzwi się otworzyły.
Uciekaj, uciekaj usłyszałam mój wewnętrzny głos.
– Łap ją! – krzyknął Robert.
Chłopak puścił się w pogoń za mną. Czułam jego oddech na karku, już prawie mnie chwycił, ale wypadłam przez drzwi, jednak nie uderzyłam o beton.
Poczułam zimny dotyk. Jedna dłoń zakrywała mi usta, abym nie krzyczała, druga mocno przytrzymywała resztę ciała. Napastnik wciągnął mnie w najciemniejszy kąt i przycisnął do szorstkiej ściany. Wyrywałam się, jednak wysiłki poszły na marne. Zostałam zmuszona do rezygnacji. Jedna jedyna myśl zaprzątała mi głowę „Czy moja śmierć będzie szybka?.” Chłopak, który mnie gonił wyskoczył z budynku, rozglądając się nerwowo.
- Cholera – krzyknął - uciekła, ale gdzie?
– Ciekawe, ile usłyszała? – Robert, który doszedł do chłopaka, zastanawiał się na głos.
- Musimy ją zniszczyć! - oznajmił nieznajomy.
- Tak… – skomentował z rezygnacją w głosie Robert.
Obaj wrócili do budynku.
Pierwsza myśl jaka pojawiła się w mojej głowie „ Dlaczego napastnik mnie nie wydał? Kim jest i czego chce?”. Uścisk powoli zelżał. Już miałam mu się wyrwać i wziąć nogi za pas, gdy usłyszałam.
– Nawet nie próbuj. – Głos przepełniała złość, ale i tak go poznałam.
- Kaleb…
Spojrzałam na niego. Z twarzy wyczytałam złość, niepokój i ulgę. Ręce mu drżały, ledwie panował nad sobą.
W danej chwili miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Omal nie straciłam życia, próbując odkryć prawdę, to jeszcze złamałam dane słowo. Swoim zachowaniem naraziłam nas na niebezpieczeństwo.
Chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę lasu. Jego uścisk sprawiał ból, nie nadążałam za tempem, jakie narzucił. Potykając się o suche gałęzie, korzenie, krzyknęłam. Spojrzał złowieszczo, ale zwolnił. Zatrzymał się przy samochodzie, nakazał wsiąść po stronie pasażera. Ruszył z piskiem opon. Moje serce waliło jak dzwon, myślałam, iż wyskoczy z klatki piersiowej.
Głucha cisza była gorsza od krzyków, wyrzutów, pretensji. Kaleb milczał wpatrzony w drogę. Bałam się pierwsza odezwać.
Nieoczekiwanie moje powieki zrobiły się ciężkie, umysł zmęczony. Nie wiedząc kiedy odpłynęłam do krainy snów.
Ból przeszywał każdą komórkę mojego ciała. Zapach krwi, zgnilizny i dymu unosił się w powietrzu. Leżałam, ledwie świadoma, gdzie jestem i co się stało.
Wyczułam, że ktoś lub coś nadchodzi. Kroki były głośniejsze, a ziemia lekko drżała. Postać nachyliła się na de mną i wyszeptała.
– Dlaczego, to zrobiłaś? Wiedziałaś, że nie będę miał wyjścia, przecież mogło być tak jak dawniej.
Pocałował mnie w czoło i odszedł.
Poznałam ten głos, to Robert. Resztką sił powiedziałam.
– Dziękuje…
Nastała ciemność. Ocknęłam się. Leżałam na czymś zimnym i twardym. Z oddali do moich uszu dobiegał płacz dziecka, wokół unosił się zapach róż, bzu i pieczonych jabłek.
– Gabrielo, już czas!
Skinięciem głowy dałam zgodę. Na nic więcej nie miałam siły.
Obudziłam się. Samochód stał zaparkowany, Kaleba nie było w środku. Wysiadłam. Słońce chyliło się ku zachodowi.
Znajdowałam się na bagnach, porośniętych wysoką pożółkłą trawą, żaby rechotały w oddali, mgła wznosiła się nad zieloną wodą.
- Kinga…
Odwróciłam głowę. Kaleb stał przy dużym głazie, podobnym do ołtarza, na którym składano kiedyś ofiary. Niepewnie zbliżyłam się do niego. Przez chwilę stał nieruchomo, tak jakby nad czymś intensywnie myślał. Nagle na moich oczach dokonał przemiany, ujawniając swoją prawdziwą twarz.
Oczy zmieniły kolor na błękitny, pokryte błyszczącą błonką, skóra stała się biała niczym śnieg i twarda jak stal. Blond włosy wydłużyły się o kilkadziesiąt centymetrów. Paznokcie w oka mgnieniu powiększyły swoją długość. Na nadgarstkach pojawiły się dwie złote, o sporej grubości bransolety. W dłoni zabłysnął ogromny, żarzący się miecz.
Wyglądał przerażająco, jednak było w nim coś pięknego. Aura jaka go otaczała, biła jasnością, ciepłem i miłością.
Doznałam tak ogromnego szoku, że straciłam przytomność.