Cóż, patrząc krytycznym okiem na tytuł tego felietonu, spełniającego niektóre kryteria pozwalające nazwać go „społecznym”, można odnieść wrażenie, że temat jest nazbyt rozległy. Spokojnie, moje krótkowzroczne oko, z wykorzystaniem lupy, nie ma zamiaru wyszukiwać wszystkich epitetów, jakimi określono Polaków, a tylko poczynić pewną obserwację.

Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu okazało się, że moi rodacy są dziwni... pardon: jesteśmy dziwni. Słynni ze skłonności autodestrukcyjnych tniemy tę gałąź, na której nerwowo i niepewnie siedzimy, wymyślając coraz to ciekawsze i mocniejsze określenia na siebie samych. Każdy wybraniec z osobna wylewa rzewne łzy nad swoim ogłupiałym narodem, krytyczne słowa płynące z ojcowskiej miłości kieruje na sąsiada z dołu, który również z politowaniem puka się czoło podczas oglądania programów informacyjnych i mówi, że Polacy to jak Kubuś Puchatek – misie o bardzo małym rozumku, ogarniając swym krytycznym wnioskiem popłakującego właśnie nad narodem sąsiada z góry. To w skali mikro, a makro? Najwięksi wyznawcy równości i sprawiedliwości społecznej zarywają noce, by w końcu przekonać tych durnych Polaków do swoich idei. Z kolei przeciwnicy tychże paznokcie zjadają nad sloganami antagonistów i myślą: jak tym Polakom wybić te frazesy z głowy?! Niestety, taka już odwieczna cecha nazbyt daleko posuniętych generalizacji.

Na całe szczęście nasze wyssane z mlekiem matki-Polki optymistyczne spojrzenie na świat (tu ironia... i generalizacja) pozwala czasami miło się rozczarować, gdy trafimy na całkiem rozsądnego rodaka. Poznajemy go po tym, że mówi o nas „dziwny naród” z takiej samej przyczyny, z jakiej my tak mówimy.

Także może nie w korcu maku, ale we wspólnie pojętej głupocie rodaków jednoczymy się i kochamy, spoglądając wrogo na inne ośrodki miłości. Ale co tam, jak mawiał Jan Izydor Sztaudynger: Plujmy sobie nawzajem w kaszę! To takie polskie, to takie nasze...