Stoisz na trzynastym peronie, skulona, z rękami w kieszeniach starego płaszcza i czekasz. Twoje czoło przecina pionowa zmarszczka. Nagle na peronie poruszenie. Biegnący ludzie potrącają cię. Nadal stoisz. Kulisz się jeszcze bardziej, słysząc znajomy świst. To pociąg. Już wiesz. Wystarczy tylko ruszyć z miejsca i wsiąść. Spójrz ilu ludzi wsiada, nawet ci bez biletu. Słychać sygnał odjazdu. Ruszaj! Jeszcze zdążysz, tylko wyjmij ręce z kieszeni, zrób coś do cholery. Łap ostatni wagon, no łap! Nie oglądaj się za siebie. Wsiadaj!!!

Idiotko, znowu zostałaś na peronie. Ludzie mijają cię obojętnie, jak się mija słup z nieaktualnymi ogłoszeniami. Opuszczasz głowę, udając, że to cię nie obchodzi. Obchodzi, ja to wiem. Wrócisz do domu i będziesz prochami uciszać skowyt myśli. Potem zwiniesz się w kłębek i zapadniesz w narkotyczny sen.

Ileż to już razy nie zdążyłaś wsiąść do pociągu? Nie zaprzeczaj. Wiem, że codziennie wychodzisz na peron, czekasz na swój pociąg i nie wsiadasz, a potem wracasz do pustego domu. Przecież chcesz stąd odjechać, zacząć na nowo żyć. Czegoś się boisz?

Kolejne pociągi odjeżdżają, a ty wciąż tkwisz w miejscu. Dlaczego?!