Mhm, całkiem fajna próba klamry z tymi od kiedy i do - chyba wyeksponowałabym ją bardziej na przykład odbiciem.
Poza tym zastanawiam się, czy nie lepiej byłoby zapisać całość w trzeciej osobie, żeby pozbawić wrażenia listu lub notki blogowej.

Jeśli chodzi o interpunkcję, to moim skromnym w tym zdaniu brakuje przecinka.
Ciszej stawiam bose stopy, gdy wychodzę z wanny mokra(,) jakby nadal w tamtym deszczu, oswojonym na skórze, ustach i włosach. - dzięki temu wytworzą się dwa obrazy czytając z i bez zdania wtrąconego, tj. gdy wychodzę z wanny mokra, co w moim odczuciu dodaje smaku.

W tym fragmencie:

Przyzwyczajasz, znam twoją dłoń na odległość dźwięku, - po przyzwyczajasz dałabym kropkę i dalej zaczęła od nowego zdania. Takie dłuższe zatrzymanie mi tam potrzebne, aby wskazać, że ten proces trwa dłużej, ale to już moje widzimisię.

Nie leży mi ta bliskość podkowy i podkujesz, ale na razie nie mam pomysłu, co z tym zrobić, więc może będę musiała się z tym oswoić.

W tym miejscu mi coś zgrzyta:

Od kiedy wiem, że po drugiej stronie lustra ulice biegną w odwrotną stronę, czuję jak zbliżam się do ciebie im bardziej oddalają się nasze planety. - czegoś mi tu za dużo, jakbyś chciała upchnąć dwie różne myśli i nieco się pogubiły. Jeszcze nie wiem dokładnie co, czy interpunkcja, czy może coś umknęło, przyjrzyj się w każdym razie temu fragmentowi.

Upał i gorączka topi lód. - wydaje się, że topią będzie brzmiało poprawnie.

Ogólnie, całkiem to nawet przypomina prozę poetycką, w każdym razie ja zaliczam ten tekst do udanych prób, chociaż wiem, że Ty akurat potrafisz lepiej, więc wyżej zawieszam poprzeczkę.

Pozdrawiam.

gdy znikasz(,) tropię ślady wierszy(,?) czesanych rzewnie na biało Pierwszy przecinek musi być na pewno, a co do drugiego - warto się zastanowić.

zbliżam się do ciebie(,) im bardziej

Na pierwszoosobową narrację nie będę psioczyć, ponieważ jestem jej zagorzałą zwolenniczką, ale ten tekst wydaje mi się być jakimś szkicem. Szczególnie brakuje mi punktu kulminacyjnego.

Wiesz, wydaje mi się, że się należy. To tak jak z interpretacją wiersza, czasami kulminacja nadchodzi w ciszy, myślę że w takiej prozie jakiś wyjątkowo subtelny punkt mógłby również czar podkreślić. Ale pewności nie mam, to tylko moje subiektywne odczucie. Pozdrawiam.

Subtelnie ładne sformułowania i obrazki pieszczą oko, wchodząc głębiej. Jednak zabrakło mi czegoś, co by spowodowało drżenie, intensywniejsze poruszenie. Ale czyta się przyjemnie, trafność skojarzeń zatrzymuje.

Technicznie:

Dałabym jeszcze parę przecinków:
Od kiedy wiem, że boisz się tak samo (,) jak ja, rzadziej
czuję (,) jak zbliżam się do ciebie
Do kiedy będę czekać (,)nie musisz liczyć pulsu - boję się tak samo (,) jak ty.

Podkowy|podkujesz - myślę, że warto zastanowić się nad zamiennikiem, bo jednak wpada na siebie, a nie brzmi, jak ustawione celowo.

Pozdrawiam księżycowo.

To ja się poddaję! Wasinko, a Ty jesteś pewna? Od czasu, jak przyszłam na portal skutecznie oduczano mnie stawiania przecinków przed jak. Popawiam je już od roku wbrew sobie, jesteś więc pewna? Poddaję się. Znajomy polonista uważa, że stawiam zbyt dużo przecinków, a ja tam wiem, że nigdy a nigdy nie miałam z tym problemu, nawet przed tym a bym postawiła. Może Ty myślisz tak, jak ja wcześniej? To wypadałoby się zapytać jednak językoznawcy. W moim środowisku nie mam takich, może na PP są poloniści, chociaż zdaje się, że jeśli są, to mają różne zdania, co do przecinków. Od tej chwili postanawiam stawiać przecinki po staremu, tam, gdzie je czuję. Koniec - strajk, wszystkim, którzy wyrzucali mi z opowiadań przecinki przed jak, powiem NIE!
Dzięki, że zajrzałaś. Nie znalazłam zamiennika do podkuwać. I po bezsilnych kombinacjach uznałam, że tak właśnie jest najlepiej.
Wasinko, mam nadzieję, że byłaś w liceum pilną uczennicą i pamiętasz przecinki, bo zamierzam je dostawić, tylko boję się, że za chwilę ktoś mi każe je wyrzucić!
Pozdrawiam, a z księżycem, zdaje się, jakaś anomalia... jest bliżej niź kiedykolwiek wcześniej!
P.S. Dzięki za analizę zdania, ale nie zmienię - jest, jak najbardziej logiczne, tu decyduję już świadomie jako niehumanistka! Zauważyłam różnice w myśleniu humanistów i niehumanistów. Dostawiam przecinki wszędzie, gdzie je czuję! Strajk! Nie będę ich więcej wyrzucać!

Zawsze używałam przecinka z "jak" w taki sposób: w wyrażeniach porównawczych na ogół nie stawiam (wygląda jak anioł), stawiam natomiast w wypowiedzeniach porównawczych - (zrobię to tak, jak powinnam), w wyrażeniach paralelnych (tak zwierzęta, jak i rośliny) i kiedy mamy do czynienia ze zdaniem złożonym, a "jak" zaczyna zdanie podrzędne (czuję, jak coś ciągnie mnie w dół).
Są, oczywiście, wyjątki, ale ogólna reguła jest taka. A nie kojarzę, żeby zasady się zmieniły pod tym kątem.

Miałaś szczęście, że miałaś taką polonistkę; dla mnie również interpunkcja to tło, staram się jedynie pomóc.
Zasady są mniej więcej takie, jak napisałam wyżej; pewnie, że zdarzają się wyjątki, gdy pojawiają się na przykład wtrącenia, ale to inny biegun. Jak masz dwa orzeczenia i przy tym w międzyczasie "jak", to trzeba myśleć o przecinku z pewnością.
Interpunkcji "uczyłam się" na intuicję, z czasem gdzieś tam - jak za mgłą - pojawiały się zasady.
Pozdrawiam z księżycem.

Julando, z imiesłowami przymiotnikowymi to sprawa sporna... przynajmniej na PP, jak zauważyłam. Na ogół bowiem poprawiający wstawiają przecinek.
Często zależy to też od konstrukcji zdania i od intencji autora. Jednak znalazłam kiedyś taką regułę: "Jeśli rzeczownik wskazuje na określony obiekt i fraza imiesłowowa nie jest potrzebna do jego bliższego wskazania (innymi słowy: jeśli fraza taka zawiera tylko dodatkowy komentarz), wówczas przecinka powinniśmy użyć. Jeśli natomiast obiekt wskazany rzeczownikiem nie jest określony jednoznacznie, a fraza imiesłowowa pomaga w jego identyfikacji, wówczas przecinka nie stosujemy" (poradnia językowa PWN). Według niej Twoja gazela powinna zostać uciekającą bez przecinka, gdyż to, że ucieka, jest podstawową wiadomością - tak przynajmniej wynika z kontekstu. Chyba że Autorka miała inny zamysł
Z wyrozumiałością gramatyki bywa różnie, czasem są rzeczywiście gramowe


P.S. Julandko, swoimi komentarzami zatarłam bezczelnie komentarz Adeli, a jest taki ładny i pozytywny; spójrz na jej komentarz powyżej

Jejku, a ja mam zawsze problemy z tą "techniką" bo...nikt nie powiedział, że w tym jest treść skupiając się na technice, nie, uważam, ze jest bardzo ważna ale poza techniką jest przekaz i ja na tym się skupiłem, dla mnie bardzo dobrze. Pozdrawiam

Bardzo ślicznie dziękuję Bosski, że zajrzałeś, z refleksją niekoniecznie poświęconą interpunkcji i formie, a na przekazie.
Wiolin! To ja lubię takie przypadki Twoich wizyt! tropić niezauważalne - jakie to wiolinowe, fajne! A, że próbuję - próbuję! Widzisz jak wyszło...
Pozdrawiam pogodnie (wiosna startuje!)

Mirando, bardzo, bardzo się cieszę, bo tak naprawdę rzecz w tym, aby tym, co tworzymy dawać innym coś więcej niż zwyczajność. Jasne, że forma powinna też być piękna, poezja to sztuka słowa, jak mówi pewiem mądry i wyjątkowy Poeta.
Pozdrawiam!

Zoleńko, bardzo a bardzo dziękuję za miłe i za przecinek, czym już upewniłaś mnie ostatecznie, że mam wracić do źródła i stawiać przecinki zgodnie z naturą, a nie kasować wbrew logice, niechby ich było nawet kilka więcej, są, bo tam właśnie biorę oddech, a oddech, to życie! (Tak dokonałam dowodu na przecinek. Pozdrawiam ślicznie!

Kamyczko, fajnie, że zajrzałaś, ech, gaduła ze mnie, a pod wierszami trzeba z powagą ku poprawnemu wizerunkowi. Wiesz, tęsknota w pewnym sensie sama staje się źródłem sztuki, ta ze słów, pewnie na końcu, muzyka na przedzie, jak królowa, po niej obraz, a na końcu słowo - powinno nadążać za tymi pierwszymi...
Serdecznie!

Kocia:

- jak ja/jakby/jak gazela/jak rozpalona/jak zbliżam/jak ty. - trochę za dużo tych "jaków".
Ale tekst ładny i gra "od kiedy/do kiedy" spodobała mi się.

Buziaki niedzielne.