Ladnie powialo nostalgia, przemijaniem, kolejami zycia.
Wzruszajace
Pozdrawiam

Jeszcze nie czas na spotkania, z przeszłością.
"tam na dole wpatrzony w sufit czeka ktoś na mnie,
zaskrzypi podłoga, za chwilę ubierzemy drzewko"
Jest w tym wierszu coś, co mnie przeraża. Podmiot wraca gdzieś na strych gdzie odbiorca musi czekać na dole, to niesprawiedliwe. Też chciłabym się tam znależć.

Witaj
Jestem oczarowana i zaczarowana.
Dawno nie spotkałam wiersza, który tak mnie rozczulił. Ja też miałam podobny strych i kufer z przeszłością. Pokolenia mijają, a strychy zostają takie same.
Pozdrawiam

- dlaczego nie pozwolono mi chodzić na strych/ojciec chodził tam sam. - ja bym sugerowała dopracowanie jeszcze, Diabłuś, bo poza tym te skrzynie i pudła się powtarzają, a także skrzypienie podłogi. A to odziera w pewnym stopniu z tajemniczości.
Może - nigdy nie potrafiłem zrozumieć,
dlaczego nie pozwolono mi przebywać na strychu (?)
No i:
- zrozumiałem, dlaczego tak długo czekałem na ojca. - ten rym wytrąca z rytmu.
Natomiast zakończenie piękne i dla niego warto by było pokusić się o stworzenie większego klimatu.
Bo jak dla mnie, to na razie za mało.

Buźka bezlitosna.

Czarodziejko cieszę się, zę mogę Cię gościć w mmoich tekstach, i powiem wracaj, wracaj kiedy tylko zechcesz, zapraszam, pozdrawiam.

Zajecanko a ja ładnie podziękuję za bytność i komentarz, pozdrawiam.

Kushi jak zwykle powiem jest mi niezmiernie miło kiedy Cię widzę p[od tekstami, jeśli ten tekst sprawił rodość to moja jest podwójna, pozdrawiam.

Nicki każdy ma prawo do własnej interpretacji ale powiem nie tak jak Ty widzę ten wiersz naprawdę, niemniej dzięki śliczne, pozdrawiam ślicznie.

Wasinko przemiła, to dla mnie bardzo ważne jaki jest odbiór wiersza Tobie sprawił radość więc dzielę i i swoją, przepięknie dziękuję, pozdrawiam księżycem.

Julando, Tobie rónież serdecznie dziękuję za to, że bywasz jest mi szalenie miło mieć wiernych czytelników, dzięki stokrotne, pozdrawiam pięknie.

Mila miła, oj dawno, dawno wyglądana, jesteś i to jest najważniejsze, i dzięki serdeczne, popatrz nie zapomniałaś "zdzierać" ze mnie ciuchów ale tym razem się nie zgodzę
dlaczego nie pozwolono mi chodzić na strych/ojciec chodził tam sam. - ja bym sugerowała dopracowanie jeszcze, Diabłuś, bo poza tym te skrzynie i pudła się powtarzają, a także skrzypienie podłogi. A to odziera w pewnym stopniu z tajemniczości.

przyznam szczerze nie bardzo rozumiem bo ja nie chciałem tam przebywać...( chodzić a przebywać to różnica, nie?)ja chciałem iść z ojcem po te bombki, łańcuchy ale On przed świętami chciał być tam sam....
zrozumiałem, dlaczego tak długo czekałem na ojca. możę, może wytraca rytm ale nie sens przekazu, prawda?
i na koniec skrzynie i pudła w zasadzie to przecież proza poetycka więc i zarys fabuły
Na zakończenie powiem tylko, że to tekst z roku 2000-2001 i był dedykowany i nie chcę nic zmieniać mam nadzieję, ze spojrzysz teraz na niego inaczej. Dziękuję pięknie i jak zawsze masz wolną kartę wstępu pozdrawiam pięknie.

Słoneczny wersie i nie poprawię, a za komentarz i bytnośći pod tekstami bardzo, bardzo dziękuję, pięknie pozdrawiam.

A ja już czytam po wszelkich wyjaśnieniach, ale i tak podeszłam do wiersza jako jakiejś odrobiny tęsknoty zamkniętej w słowach. Ja osobiście zawsze lubiłam strych jak jeździłam do babci. Ile tam różnych skarbów było i zapomnianych drobiazgów. Pozdrawiam cieplutko.

Mam techniczne uwagi, jak Miladora. Twoja odpowiedź mnie nie przekonała, bo wiersz piękny w treści, taki cudnie sentymentalny, z tajemnicą, spadającą na pokolenia..., intymnością przeżywania wspomnień, zamkniętych na strychu w pięknej skrzyni. Warto podrasować wiersz. Będzie jeszcze piękniejszy.

Zolu więc odpowiem jak Mili, a podrasować-mówisz, myślę, myślę i nic mi do głowy nie przychodzi bo nie wiem co miałbym "rasować" niemniej jestem wdzięczny że zatrzymał za komentarz, pozdrawiam serdecznie.

Wodniczko miła jeśli gdzieś głębiej dotarł to moja radość podwojona, pozdrawiam ślicznie.