Cenię sobie Twoje wiersze i ten mi się podoba, ale mam wrażenie, że na pointe zabrakło Ci czegoś mocnego, czy jakiegoś świeższego pomysłu, bo cały wiersz jest dobrze wyważony, dobrze się przez niego "idzie", poszczególne obrazy się ze sobą łączą. Ale pointa jakoś banalnie...

Wyrazisty wiersz, sugestywny bardzo.
Warstwa zewnętrzna poruszająca, tak samo, jak to, co pod spodem.
Dociera i osiada. Zostaje na dłużej.
Pozdrowienia.

msh witaj
Nie wiem co powiedzieć - niezwykły i pełen emocji jest Twój wiersz.
Śmierć ptaków - namalowałeś nam ten obraz w niesamowity sposób
nie lubię żadnego rodzaju śmierci
ale tylko śmierć ptaków łamie mi skrzydła - piękno - smutna puenta
Im więcej razy czytam tym bardziej mi się podoba
Pozdrawiam

B, stać mnie było tylko na taką puentę. wydawała mi się niezłym pomysłem, co nie znaczy, że mam rację. E, tekst jest zapisem tego, co stało się przed moim domem, w ostatnią sobotę. dokładnie tak to wyglądało: na chodnik spadł ptak, chwilę trzepotał skrzydłami, a potem zamarł, a że zostało mi to w głowie - opisałem najlepiej, jak potrafię. W, cieszę się, że poruszył. ZW, może masz rację, ale jednak zostawię w tej postaci. może kiedyś dokonam jakiejś zmiany - teraz nie. K, piękno-smutna puenta bardzo się cieszy. w, no właśnie: czym? dla każdego czymś innym. nie ma definicji, a jeśli jest oznacza to tylko, że to już matematyka, a nie poezja. nigdy nie twierdziłem, ze piszę wiersze. staram się, by w moich tekstach było trochę poezji, ale układam swoje teksty w taki właśnie sposób. może się to nie podobać, ale nie wszyscy muszą pisać na "jedno kopyto". nie cierpię szufladek. chronicznie! dla Mickiewicza Grochowiak mógł nie pisać wierszy, dla Słowackiego Bursa i Wojaczek, dla Norwida Peiper itd. itp. i "abarotno". nie oznacza to (chyba), że nie tworzyli poezji? dla mnie ten tekst też może być reportażem - nie uchybia mi takie określenie. rozumiem, że "nullo" od zera, tak? w zasadzie nie mam nic przeciwko - w końcu zero wygląda lepiej, niż minus. bardzo chętnie usłyszę (bez złośliwości) czym jest poezja, jak ma wyglądać itd. tylko bez fromułek i twierdzeń z podręcznika. druga kwestia: gdy już usłyszę (co owa poezja ma znaczyć), czy to oznacza, że mam przyjąć na wiarę? czy muszę się dostosować? a dlaczego? zostawiam bez odpowiedzi - może się doczekam. a propos tekstu powyżej: ma oczywiście prawo się nie podobać. mój wywód nie dotyczył tej kwestii. dziękuję za przevzytanie i komentarze. pozdrawiam serdecznie. msh

Witaj
Widzę tu smutek i zgadzam się z wykrot że to podpada pod reportaż

N, byłoby kiepsko, gdyby wszyscy odbierali świat w ten sam sposób. cieszę się, że tu trafiłaś ) MT, nie mam nic przeciwko reportażom ) Oke, ten ptak spadł dwa metry ode mnie. spojrzałem w górę, ale nie zauważyłem żadnego drapieżnika (samolotu też nie ). czy ptaki mogą mieć zawał serca? nie znam się, ale dopuszczam myśl, że może im serce przestać bić. ten jeszcze przez kilka sekund machał rozpaczliwie skrzydłami, a później przestał się ruszać. tyle w temacie, ale nie czepiam się Twojego odbioru, bo to Wy oceniacie - nie ja. dziękuję za przeczytanie i komentarze. pozdrawiam serdecznie. msh

W, nie napisałem, że bardziej porusza mnie śmierć ptaków, bo tak nie jest. śmierć człowieka "łamie serce" i trudno się po tym pozbierać (bywa, że do końca życia). śmierć ptaków łamie mi "tylko skrzydła". oczywiście, że nie ma dobrego miejsca na umieranie, ale np. słonie mają sowje miejsce (o ile nie zginą nagle), gdzie udają się by umrzeć. o takie miejsce chodziło mi w tym tekście. dziękuję za przeczytanie i komentarz. pozdrawiam serdecznie. msh

Również nie lubię każdego rodzaju śmierci, choć jest ona zjawiskiem na równi koniecznym, co tragicznym. Staram się (co nie zawsze mi się udaje) wierzyć, że "ta planeta wie co robi" i nie brać do siebie umierania, z którym bądź co bądź mam styczność na co dzień. Jestem natomiast całkowicie zdruzgotana w obliczu znęcania się nad zwierzętami i zabijania ich - bez względu na gatunek. Te skrzydła już mi się nie zrosną.
Wybacz Autorze moje gadulstwo, ale to efekt przemyśleń jakie wywołał wiersz, więc sobie pozwoliłam.

Jeden wers lub nawet węziej, wybór jednego słowa, może się wydawać osobliwy, tak wobec poprzedzającego tekstu, jak końcowej linijki.



Nie lubię. Heh. Interesująco letnie w gorącym otoczeniu: nie lubię, kiedy umierasz. Nie lubię, gdy gruchoczesz mi kości.

Dobrego.

msh, niekoniecznie w kategorii błędu lub do wymiany na "nienawidzę", na pozór najoczywiściej zgodne z tonacjami wiersza.
Letniość, która kieruje uwagę na zagadki wyborów. "Nie lubię" ma więcej możliwości niż "nienawidzę". Gdy przestawić skalę z temperatury na inne mierniki, "nie lubię" jest np. mniej jaskrawe, ostrożniejsze, cichsze, ale i - ciekawe - jako zamiennik z wyboru dla "nienawidzę" - można je odbierać jako, mimo wszystko, przyjaźniejsze. Hm. A kiedy się już tędy pójdzie, niedaleko do "maskujące wrogość wobec śmierci". Obłudne naprzeciw śmierci? Niechcące jej przywoływać, prowokować do zbyt groźnych ripost? W jakimś znaczeniu układne: grzeczne lub poskromione albo, inaczej właśnie, skłonne jednak do układów ze śmiercią: nawet jeśli giną nie robią tego pod moimi domem. Trochę jak "to już sobie bądź, tylko gdzie indziej"
Ale i te same cechy mogą prowadzić do myśli o bagatelizowaniu - "nie lubię" znaczy mniej niż "nienawidzę": "tragedii z ciebie nie zrobię".
Przy "nienawidzę" wszystkie te wątpliwości by znikły, ale i dlatego ktoś mógłby wytknąć nieciekawą jednoznaczność.

Msh:

Popraw literówkę w wyrazie "moim", bo masz "moimi".

A wiersz mi się podoba, wzrusza, i refleksja i styl (lekko "metatekstowe" zawracanie w relacji odbioru jest ciekawym zabiegiem).
Gratuluję.
Taki gorzki patriotyzm przy okazji, jakoś mi się tak pomyślało...
Brawo.

z.

Witaj
Z przyjemnością przypomniałam sobie Twój wiersz
I ponownie wywarł niesamowite wrażenie jak przy pierwszym czytaniu
Pozdrawiam serdecznie

Bardzo poruszający wiersz.Pozdrawiam.

Pierwszy wers zapowiadał coś ciekawego, ale każdy następny wers to już rozczarowanie. Brakuje mi indywidualności głosu autora, to co napisał jest zbyt proste, oczywiste, zbyt cudze. Wiersz jest za bardzo otwarty, nie ma się za bardzo gdzie schować. Brakuje mi środków stylistycznych. Surowy i dosyć banalny tekst. Wstawki: nagle, w chwilę później też zabijają klimat.

Choć w ostatnim wersie jest coś ciekawego, ta paralela z łamaniem skrzydeł tak u ptaków jak u człowieka. Myśl nienowa, ale jakoś to brzmi.