Tu - powiadają - miały miejsce pierwsze drzewa.
Chowaliśmy się za nimi, próbując je objąć - pomagając sobie wspólnotą rąk, artykulacji. I czarnych fortepianów, które akompaniowały ślepym śpiewakom i blond potańcówkom, z jednym okiem zakrytym jakby na zachętę - to niemożliwe.

Hamaki z lian, splecione w obronie przed gryzoniami, co i rusz zdawały się łamać i wyginać karki, pod ciężarem ciał pokrewnych, ciał niezapieczętowanych. Ciał złych na obnoszenie się z wartościami i zasadami współpracy - It's impossible.

Z czasem nawet najśmielsze oddania się sobie, okazuje się psychodeliczne w swoim świszczeniu. Z czasem prototyp bliskości, który miał nas konfrontować rzeczywiście, ucieka razem z grupką najwytrwalszych, przez druty kolczaste, kanały ściekowe, bądź dziurę w ścianie wyrytą młoteczkiem do obróbki kamieni szlachetnych - to za długo.

Czasem wystarczy mieć jakąś wtykę, bądź najzwyczajniej być prądotwórczym. Mówić:

- Ty jesteś moją Karmą, a ja Twoim Karmnikiem. . Przeznaczone nam będzie umierać razem.