Żółte promienie słońca przeciskały się przez złociste liście, pieszczone delikatnym, chłodnym wiatrem. Cichy szum drzewa, znajdującego się na środku łąki, ukoiłby nerwy najbardziej wzburzonego człowieka. Rosa na zielonej trawie połyskiwała w porannym świetle.
Pewnie dlatego dwóch młodych ludzi zbliżających się dopiero do wejścia w dorosłe życie, wybrało to miejsce. Siedząc pod drzewem delektowali się widokiem oddalonego lasu i chmur szybujących po niebie. Ich głów nie zaprzątała żadna troska. Odpoczywając na łonie natury czuli się wolni od wszelkich problemów. Było to miejsce, które pomagało im w ucieczce od zapijaczonych rodziców i złośliwych sąsiadów.
Nie pochodzili z zamożnych rodzin, mimo to nie użalali się nad swoim losem. Cieszyli się, że ich przyjaźń trwa od dzieciństwa. Mogli na siebie liczyć w każdej sytuacji. Mieszkali po sąsiedzku, przez co byli niemal nierozłączni. Chodzili do tej samej szkoły i do jednej klasy. Przy każdej nadarzającej się okazji, wsiadali na rowery i pędzili ile sił w nogach do swojego ulubionego miejsca. Zabierali ze sobą również swoją najbliższą koleżankę „Magiczną Marysię „. Nie była to jednak żadna wspaniała dziewczyna, lecz marihuana. To właśnie dzięki niej zapominali o kłopotach i przenosili się w beztroski świat, gdzie wszystko wydawało się niewinne i bardzo proste. Żyli w iluzji, która dawała im szczęście. Czasem, wyobrażali sobie jakby wyglądało ich życie, gdyby rodzice nie pili, nie skakali sobie do gardeł, nie przyczepiali się do nich bez większego powodu. Nie chcieli wiele, pragnęli miłości, zrozumienia i uwagi. Zazdrościli innym, że mają normalne, kochające rodziny. Obiecali sobie, że nie skończą tak jak ich rodzice. Zamiast tego będą żyć godnie i w dostatku, nie martwiąc się, że ich rodzinom czegoś zabraknie.
Siedząc tak i pogrążając się w swoich marzeniach, nie wiedzieli, że ich życie niedługo ma się zmienić.

1
Słońce już zaszło, zapadł zmrok. Rozgwieżdżone niebo przysłoniły czarne chmury, przez które zrobiło się jeszcze bardziej ciemno. Zaczęło kropić, zimny wiosenny deszcz spadał na łąkę i okoliczny las. W jednej chwili zerwał się silny wiatr, który zaczął wyginać drzewa, niewinny deszcz przerodził się w niebezpieczną burzę. Na chwilę niebo rozbłysło. To piorun który, uderzył gdzieś w ziemię. Głośny huk zaraz dotarł do dębu gdzie drzemali chłopcy, wyrywając ich z pięknego snu o harmonii i spokoju. Młodzieńcy natychmiast zerwali się z ziemi, patrząc na siebie ze zdziwieniem.
- Chyba długo spaliśmy, wracajmy lepiej, zrobiło się niebezpiecznie.- powiedział Paweł, młodzieniec o kasztanowych włosach i zielonych oczach.
Jak na swój wiek wyglądał dosyć dorośle, ostre rysy twarzy wywołane trudami życia, muskularny choć nie był zastraszających rozmiarów, średniego wzrostu. Był znany z tego, że nikogo i niczego się nie bał, zawsze stawał po stronie bezbronnych. Dlatego jego plecy zdobiły liczne blizny, efekty ojcowskich przyłożeń batem..Działo się tak zawsze, gdy stawał pomiędzy matką a ojcem. Nie chciał patrzeć, jak jego rodzony tata wyżywa się na słabszej matce, która nie była ona bez winy, ponieważ trwała w alkoholowym nałogu tak samo jak jej małżonek, nigdy nie interesowała się swoim starszym synem i młodszą córką, którą straciła przez swoje zaniedbanie. Mimo to wiedząc, że jego matka jest marnym rodzicem i zasługuje na taki los, nie mógł dopuścić, żeby została skatowana. Dlatego zawsze odwracał uwagę ojca i skupiał jego agresję na sobie, lecz za te heroiczne czyny nigdy nie usłyszał słowa „dziękuję”.
Dobrze.- odpowiedział Janek.
Blondyn o niebieskich oczach, miał szczupła, pociągłą twarz, która, tak jak u jego towarzysza,nosiła ślady cierpienia i przemęczenia. Był drobno zbudowany. Prawie niczym nie wyróżniał się spośród innych nastolatków. Na lewym policzku, od paru lat, nosił bliznę. Zdarzało się też, że jego nadgarstki bywały sine. Pytany o to, wbijał wzrok w ziemię i odpowiadał, że to nic takiego, po czym szybko zmieniał temat. Chciałby mieć tak samo silny charakter jak jego przyjaciel. Może wtedy miałby na tyle odwagi, żeby stawić czoło agresywnemu ojcu, którego tak bardzo nienawidził, że życzył mu wszystkiego co najgorsze. To właśnie on odebrał mu ukochaną matkę, jedyną osobę, którą obchodził jego los. Zawsze broniła swojego syna przed furią zwyrodniałego ojca, ale zrobiła to o jeden raz za dużo. Nie miał na tyle odwagi, żeby opowiedzieć, o tym, co widział. Morderca jego matki nie poniósł żadnej kary za to co zrobił. Powiedział synowi, że jeśli coś powie, to skończy tak jak ona. Chłopiec nie wybaczył sobie tego. Od tamtej chwili prześladował go obraz zakrwawionej matki, leżącej na podłodze w kuchni. Chciał cofnąć czas i stanąć w obronie osoby, którą bardzo kochał.