(Bajka)

Spotkałam dziś żuczka w ogrodzie,
szedł pewnie poszukać jedzenia.
Nie lubił on chodzić po wodzie,
a tu trach, zsunęła się ziemia.

Przed żuczkiem stanęła kałuża,
jak zwykle po słotnej pogodzie,
a żuczek skrzydełka wydłuża,
nie lubi on chodzić po wodzie.

Co robić pomyślał – o Boże!
Jak ja się z topieli wywinę?
Za wielkie jest dla mnie to morze,
gdzie znaleźć choć jakąś łupinę?

Wtem mrówki topielca dojrzały
i z tratwą już śpieszą co siły,
choć żuczek był wcale niemały,
na tratwę go jakoś wtoczyły.

Dziękuję, powiedział szczęśliwy.
Nie gadaj ty tyle, nie gadaj.
Los często na wskroś jest złośliwy
z pułapki w pułapkę się wpada.

Spiżarnia już pusta jest prawie,
a w tobie też siły niewiele,
logiczny jest sens w tej zabawie,
byś nam był i ty przyjacielem.

I po co ratować mi życie?
Żeby je odebrać po chwili?
Tu sensu się nie dopatrzycie,
choćbyście przez lupę patrzyli.

Lecz strach zawsze wielkie ma oczy
i często ratunek doradza,
choć mało mu duch nie wyskoczy,
udaje że mrówkom dogadza.

Nasz żuczek z martwego wnet ożył
nim mrówki do brzegu dobiły,
wyschnięte skrzydełka rozłożył
i w słońce uleciał co siły.

Nie trzeba być wcale mocarzem,
lecz rozum zamienić na siłę,
i gdy się pułapka przydarzy,
skorzystać z mądrali pomyłek.