W wystarczająco, niepotrzebne "ą".
Mnie się tak wyobraziła intenetowa znajomość, po której jedna strona spodziewała się więcej/ inaczej niż było to możliwe.
Tak czy inaczej patrząc wiersz można interpretować i co najważniejsze da się interpretować, Pozdr.

Witajcie. Już chciałam podać jakiś klucz do interpretacji, a jest nim pewne nazwisko, ale to zawężałoby pole interpretacji, więc rezygnuję.
Dziękuję za lekturę, pozdrawiam

powiem słowami mozaika - ja również czytałam kilka razy, wiersz zatrzymuje, jest głęboki, skłania do zastanowienia, pozwala pobudzić szare komórki
pozdrawiam

Jest całkiem nieźle, ale trochę przeorganizowałabym w tekście i może coś wycięła.

'do siebie' podrzuciłabym piętro wyżej a 'o sobie' zostawiła samotne' lub zmniejszyła bym odległość do kolejnej cząstki.
'żeby odebrać
dając' - ten fragment zdaje się być całkowicie zbędny i w ogóle zgrzyta mi w obrazie i w czytaniu, jakby tak się pozbyć go i dokleić pozostający wers do reszty.

I jeszcze w tym miejscu:

w grę wchodziło dużo więcej niż sposób patrzenia
język kiedy nie można było inaczej mówić
zacisnął pięści a przygryziony oddał - słowo 'język' przerzuciłabym na koniec wersu lub przemyślała dodanie interpunkcji w całym wierszu i wówczas po słowie 'język' przecinek.

To tyle marudzenia z mojej strony, poza tym jest całkiem fajnie zwłaszcza od 'a potem [...]' do końca. Podoba mi się to zaciskanie języka w pięści naprawdę, aż żałuję, że sama na to nie wpadłam.

Pozdrawiam.

Pamiętam, jak przedziwnie poczułam się z opublikowaną korespondencją Dickinson. Poetka zirytowała się nawet, gdy przyjaciółka zaadresowała pocztę do obydwu sióstr D.:
[...] wspólna śliwka to nie śliwka. Miałam zbyt wiele respektu, aby zjeść miąższ, a pestek nie lubię.
Nie przysyłaj wspólnych listów. Dusza musi kroczyć przez Śmierć sama, zatem przez życie także, jeśli jest to dusza.
Jeżeli komitet – wszystko traci znaczenie.
I motyw powtarza się w późniejszym liście: Życie to rzecz dla dwojga, w żadnym razie nie dla komitetów*. Listem do czytania przez świat miała być poezja, przecież, oprócz paru wierszy, też kuferkowa za jej życia. I cała ta sarnia płochliwość Dickinson na nic, podobnie jak u Tuszyńskiej na nic zdały się strachy Wiery Gran.
Kochanowskiego liznęłam, ale nie znam listów, które słała para patronów tekstu, więc właściwie warto milczeć. Z jednej strony. Z drugiej, ciekawie obserwować migawki: co z prywatnym ciałem, jak różnymi drogami przechodzi w coraz odleglej, majaczniej, by tak rzec, wyobrażoną własność Innych, z zasłoniętymi źródłami, bądź pierwotnymi - ludźmi, oryginałami korespondencji - bądź tymi w druku, w końcu tymi źródłami, które piszą o lekturze.
I dlatego zagapiłam się w środek:



Idę zmienić pozycję

Dobrego.

----------
*tłum. D. Piestrzyńska.