Czasem mam wyrzuty sumienia, że się z nimi utożsamiam. W końcu co może wiedzieć siedemnastolatek, którego koledzy przynoszą do domu, bo połamał sobie kostkę, jest naszpikowany pozytywnym myśleniem

i - co najgorsze - nie narzeka.

Położy się taki na kanapie - przed telewizorem - i nasłuchuje jak kran jest niedokręcony, jak drzwi w szafce nocnej skrzypią od nadmiaru wrażeń, a szyby nie pokazują już bzów, z którymi przyszło mu dorastać, po piątym roku życia.

Leży i słucha kołatań - nogi o nogę, ręki o blat stołu - napawa się hukaniem wypchanej sowy, która teraz - już ze strychu - opowiada mu jak to kiedyś było.

(sza)

Nie rozmawia z nikim, nikim się nie przejmuję, ma to wszystko w piątym kole u wozu. Spoglądając z kanapy na oblicze - chwilowo zadowolone, milczące w swej nadpobudliwości.

(sza)

Ona patrzy na niego ukradkiem, chwali pieczeń matki ojca - kolegi mamy z liceum, który zainteresował się nią na dyskotece, ówcześnie zwanej dancingiem - i bierze kęs, nie spuszczając wzroku.

On, delikatnie naburmuszony uwagą na temat siwych włosów, nie okazuje czerwoności twarzy, bruzd po przebytej chorobie z dzieciństwa, zakrztuszeń mogących oznaczać poranne spotkanie z kolegami.

Oboje zdają się pamiętać walentynki, zimne powietrze znad Jugosławii, pachnące dymem i krwią najwytrwalszych. Oboje zdają się na chwilę zapomnieć o wczorajszej kłótni i poprzednich szesnastu latach, kiedy nie zamienili ze sobą ani słowa.

.

Położy się taki na kanapie, przed telewizorem i nasłuchuje - jak nikt nie oddycha, jak siostra chce go wysłać na przymusowe leczenie, jak braciom brakuje wspólnych gier w kosza i picia wódki.

(sza)

I tylko czasem ma wyrzuty sumienia, że się z nimi utożsamia, że czasem wspomni gdzieś ich historię, banalną przecież w swojej dosłowności. Że zyska dzięki temu poklask i uznanie, wśród sobie podobnych, bądź tych, którzy współczują mu dorosłości, mimo młodego wieku.

Że wychodzi na tym, znacznie lepiej niż oni.



(ale o tym sza)



-podtytuł.