Krótkie studium samotności

Ludzie tacy jak ja powinni być sami – pomyślał i poczuł ból. Wierzył, że to prawda, że tylko wypowiedziana wprost prawda może tak boleć. Po chwili wiedział, że się oszukuje. Prawda była jeszcze gorsza. Potrzebował ludzi, potrzebował ich rozpaczliwie. Każda część jego ciała desperacko potrzebowała bliskości drugiej osoby. Mimo to poczuł ulgę, ulgę jaką może dać tylko prawda. Było to jednak dziwne uczucie, dziwne bo nie naturalne. Bo przecież gdyby nie potrzebował nikogo był by najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Był o tym przekonany. A jednak czuł ulgę, choć logika nakazywała raczej pogrążyć się w rozpaczy.
To, że może kogokolwiek potrzebować napawało go lękiem. Nie lubił ludzi, unikał ich, czasem wręcz się ich bał. Ci bliżsi męczyli go, zadawali zbyt wiele pytań, wszystko chcieli wiedzieć, a on nie wiedział, nie znał odpowiedzi. Chciał żeby się wreszcie odwalili z tą swoją ciekawością, przestali wreszcie pytać. Żeby nie musiał wciąż powtarzać tych dwóch przeklętych słów. Nie wiem. Po prostu nie wiem.
Nie ufał ludziom, zbyt wiele razy się na nich zawiódł. Zbyt wiele razy krzywdzili go lub nie rozumieli. Odgrodził się od nich murem, zamknął w czterech ścianach. I wcale nie czuł się z tym źle. Przywykł do samotności, ufał jej. Traktował jak przyjaciółkę. Ludzie twierdzili, że oszalał, że cierpi, ale mylili się. Bycie całkiem samotnym wcale nie jest tak trudne jak się niektórym wydaje. Po prostu czuje się pustkę a i do niej z czasem się przywyka. Ból jest coraz słabszy. Zanika. Wreszcie staje się sporadyczny. Już tylko czasem uwalnia go wspomnienie ulgi jaką daje dotyk drugiej osoby lub zazdrość, którą wzbudza widok całującej się podczas spaceru pary. Ale i to w końcu zaczyna tylko delikatnie kłuć. Może nawet daje szczęście. Może szczęście innych to też szczęście.
Spojrzał na psa, który leżał na podłodze obserwując go uważnie. Już dawno doszedł do wniosku, że są do siebie podobni. Zwierze nie ufało ludziom tak samo jak on, omijało ich szerokim łukiem, wyjątek robiąc dla kilku tylko osób, a i im nie ufało pewnie do końca. Całą resztę odstraszało wściekłym warczeniem.
Człowiek nie musiał posuwać się tak daleko. Wystarczyło nie odbierać telefonu.
Trzy miesiące. Trzy miesiące męki. Uczciwa cena za nieodczuwanie. A potem spokój. Spokój i nic więcej. Człowiek nie jest szczęśliwy, ale też nie cierpi. Brak cierpienia to wcale nie tak mało. To chyba nawet więcej niż ma większość ludzi. Czysty konformizm.
Pies zaczął cicho warczeć – rozpraszając jego uwagę. Ktoś wchodził do sąsiadującego mieszkania.
- I czego się drzesz? – zapytał. Nagle zrozumiał.
Jestem tchórzem – stwierdził – tchórzem, jak ten biedny pies. Po prostu się boję.
Uśmiechnął się, ta myśl wcale go nie zabolała. Widocznie lepiej być tchórzem niż człowiekiem skazanym na samotność.
Zresztą samotność to złudzenie. Samotności nie ma, nie może być. Samotność zawsze w końcu znika.
Jego samotność też znikła. Podstępnie i nagle. I wróciło wszystko to czego będąc samotnym nie potrzebował. Wróciło ze zwielokrotnioną siłą, jakby chcąc nadrobić stracony czas. Ból, szczęście, cierpienie. Mieszały się ze sobą. Nagle każdy dotyk stał się jak pocałunek, każdy pocałunek jak wyznanie miłości. Każde rozstanie jak niekończąca się męka.
Samotności nie ma. Jest tylko nadzieja. Przeklęta nadzieja.
O ileż łatwiej było by bez nadziei – pomyślał i położył pistolet na blacie nocnej szafki.