Album ze zdjęciami wypadł mi z ręki.
Zaglądam na dno pustej butelki, a potem do próżnej lodówki. Zjadłabym konia z kopytami, ale akurat to danie nie wpisałam do swojej diety. Dziś mam trzydzieści lat.
Zastanawiam się, do której staruszki lub starca z Adelaide House będę podobna, jeśli dożyję osiemdziesiątki. Czy do łysej Winfret, która przez cały dzień opowiada o siostrzeńcu pastorze, czy do ślepego Roberta, słuchającego nagranych na odtwarzaczu książek? Robert był lotnikiem podczas bitwy o Anglię, a wspomniał o tym tylko raz.
Być może stanę się kombinacją Mary i Irene. Tak jak Mary będę ubierać swoje ciało w eleganckie, brązowe garsonki, a po Irene odziedziczę przyzwyczajenie do zostawiania lepkich landrynek pod poduszką. Czyżbym już była staruszką? Bo gdzie się podziała spontaniczna logika, dzięki której umiałam sprostać każdemu zadaniu? Potrafiłam zeskrobać korę z drzewa, zjeść w ciągu dwóch minut trzy gałki lodów waniliowych i z troską opiekować się chomikiem Maksem. Dziś - wstyd to przyznać - nie umiem nawet zadbać o kaktusa.

Wybija północ. Myślę, że byłoby miło, gdyby ktoś dla mnie zaśpiewał „Sto lat”. Włączam You Tube, gdzie trzej pijacy z Białegostoku popisują się wokalnymi zdolnościami. Ale to nie koniec… Kraina You Tube jest głęboka i szeroka. „Sto lat” śpiewa niejaka panna Asia z czarnym wąsem, pewna gwiazda disco polo, której stylistów należałoby ukarać wysoką grzywną, zespół pieśni i tańca z Dąbrowy Górniczej i… dzieci. Do cholery! Wszędzie te dzieci! W telewizji, na ulicy, w reklamie! Dzieci są śliczne, dobre, kochane! Nawet serialowa Majka zaszła w ciążę, bo to przecież jest w modzie. Czuję, że i moje podbrzusze domaga się przyjęcia hardej bandy jednookich łobuzów, w skład której będzie wchodził jedyny w swoim rodzaju zwycięzca wyścigu życia. Wzywam przyjazne duchy do powstania z grobu i ponownego narodzenia się w moim łonie, bo jest ono ciepłe i wygodne niczym puchowe łoże cesarzowej. Który z nich zechce opuścić kosmos, aby pobyć we mnie i ze mną? Pokusa powtórnego życia (jak sądzę) jest ogromna.

Ścienny zegar wybił północ, a zegar biologiczny wybębnił godzinę „W”. Siedzę jak mumia, tępo wkłuwając wzrok w ścianę.
Nie pozostaje nic innego, jak zaopatrzyć się w tony dobrego humoru - tarczy ochronnej przeciwko władzy absolutnej pani Wiesi ze sklepu mięsnego, która sprzedaje nieświeżą kiełbasę. Pozytywny nastrój obroni mnie przed bazyliszkowatymi oczami szefa i konduktora na trasie Aleja Pokoju – Stare Miasto. Wzorując się na scenariuszu szkolnej imprezy, propagującej kulturę fizyczną wśród uczniów „W zdrowym ciele, zdrowy duch”, zapisuję w kalendarzu plan działania: na wiosnę dołączę do osiedlowej drużyny siatkarskiej, a od stycznia będę codziennie rano biegać. Tryskając radością, szeptam pod nosem: Dobry plan nie jest zły.

Otwieram okno. Lodowaty powiew przebija pokój na wylot, a grudki śniegu wpadają na wewnętrzny parapet. Sąsiad z naprzeciwka ogląda telewizję - niebieska kula światła podskakuje w okiennym szkle. Pora już, aby z dzielnicy ludzkich cieni przenieść się do ojczyzny błogiego snu. Nastawiam budzik na 7.15, aby od jutra rozpocząć kolejną podróż ku trzydziestym pierwszym urodzinom i, wdychając świeże, zimowe powietrze, powtarzam trzy zasłyszane prawdy:
Spośród wszystkich godzin 11.00 jest najlepszą na poranną kawę. Spośród wszystkich miesięcy w roku kwiecień jest najlepszym na sadzenie wczesnych ziemniaków, a spośród wszystkich rodzajów świadomości najlepsza jest świadomość nietrwałości i śmierci.

Przychodzi głęboki, spokojny sen - mój największy sprzymierzeniec. Zamieniam się w muszlę, spadającą przez czarne kominy na samo dno oceanu, a wiersze w piersiach pęcznieją.

Tak, z pewnością nadejdzie jutro, a z nim życie otworzy kolejną kartę oddechu.