Siedzimy nieruchomo, jakbyśmy bali się zmącić spokój. Ten w nas i obok. Myślimy: "jak dobrze".
Swawolny wietrzyk marszczy wodę i lekko pieści liście tataraku. Gdzieniegdzie pluśnie srebrzysta ryba, zostawiając kółko na tafli jeziora. Słońce nieodwracalnie podąża za linię horyzontu, pozostawiając połyskliwy szlak na wodzie, aż trzeba mrużyć oczy. Pszczoła siada na kwiatku, a mrówka z trudem niesie źdźbło. Nie patrzymy na siebie, ale czujemy to samo. Delikatnie obejmujesz mnie, jakbyś chciał upewnić się, że jestem i po chwili leżymy w soczystej trawie. Nad nami niebo. Znowu myślimy: „jak dobrze”.
Od czasu do czasu na czystym błękicie, pojawiają się niesforne obłoki, tworząc abstrakcyjne obrazy.
Jeden przypomina watę cukrową na patyku. Wystarczy wyciągnąć rękę.
Nieuchronnie zapada zmierzch. Krwista łuna zachodzącego słońca, pokolorowała niebo nad jeziorem, jakby zapowiadała coś tajemniczego, coś, co może przydarzyć się tylko nam.
Noc przyszła nagle i połknęła wszystkie kolory. Straż obejmuje księżyc. Zawisł w górze jak nadmuchany balon. Unosimy ręce w geście powitania, a on posyła nam pyzaty uśmiech i od razu zaczyna wytrząsać z ogromnego wora, mrugające gwiazdy. Ale figlarz. Niektóre potopił w jeziorze i już nie wiadomo gdzie niebo,  a gdzie woda. 
A my? Uśmiechamy się, myśląc:„jak dobrze”.