lipiec. siedzą na łące i łąka jest jak ogród. dzieje się to zanim
z dalekiej kaffy przyszła śmierć i zanim sonda voyager
przebiła primum mobile i strefę gwiazd stałych
(wtedy ostatecznie okazało się że wszechświat jest zimny
zaś muzyka sfer to wieczna cisza) a także zanim magellan
wypłynął na zachód gdzie już czekał na niego cień.
świat jest jeszcze prosty więc wciąż mogą rozmawiać
chociaż ich rozmowa ogranicza się do muzyki. tej muzyki
którą jest zapach potu i trawy i jeszcze setka księżyców
oraz ten jeden szczególny księżyc

zaglądający w jej okno (choć ta ostatnia myśl wydaje się świerszczowi
nieco zbyt abstrakcyjna) – i która jest marzeniem o tym
wszystkim. ale oczy świerszcza to oczy złożone w ich
niepojętej mozaice mieści się więcej niż tylko strażnik i kochankowie
śpiewający pieśń poranka więcej niż lipa przy której
wybuchło życie a nawet więcej niż parsifal władca graala. świerszcz wie
że łąka nie jest ogrodem bo ogród nie istnieje i być może

nie istniał nigdy. ale nie śpiewa o tym. jego tchawki
rozdyma powietrze jego ocellus pełen jest światła.
upał ich przesyca. minnesänger drapie się po szyi

mrużąc oczy.