- Mieszkam 10 minut drogi stąd – powiedział chłopak. Przez chwilę noc niosła tylko echo ich kroków.
- Po co mi to mówisz? – zapytała w końcu.
- Nie wiesz?
- Myślałam, że jesteś inny – w jej głosie wyczuł smutek.
- Jestem inny.
- Gdybyś był inny… - zaczęła i urwała nagle. – Poczekał byś. Nie powiedział byś tego teraz. Przecież dopiero co się poznaliśmy.
- Po prostu chcę być lepszy.
- Lepszy?
- Tak. Lepszy. Chcę wreszcie przestać myśleć tylko o tym kiedy zedrę z ciebie majtki. Nie chcę myśleć o tym ile jeszcze piw trzeba, żeby się z tobą kochać. Chcę wreszcie widzieć Ciebie a nie twoje ciało.
Zamilkł. Żałował tego co powiedział. Wyrzucił z siebie to co było w nim najgorsze, to co go dręczyło. Najgorsze z myśli, zebrane z kilku ostatnich dni. Myśli z którymi walczył i których nie chciał, a które jednak wracały. Jak mógł przypuszczać, że go zrozumie?
Stali naprzeciw siebie. Nie pamiętał kiedy się zatrzymali, nie pamiętał jak długo stoją w tym miejscu.
Nagle dziewczyna zamierzyła się na niego. Zasłonił się, przyjął uderzenie na rękę. Wiedział, że należało postąpić inaczej. Trzeba było podstawić głowę pod ten cios. Trzeba było upaść na ziemię i rozbić łeb o chodnik. To by wystarczyło. Zwykłe kłamstwo. Czemu nie potrafił kłamać?
Dziewczyna patrzyła na niego bezradnie. W jej oczach była nienawiść i łzy. Oddychała ciężko, widział wyraźnie jak wciągane szybko powietrze porusza płatkami jej nozdrzy. Nie mógł jej przeprosić. Nie można przepraszać za prawdę. Przepraszać za prawdę to tak jak kłamać.
Wreszcie odwróciła się i odbiegła. Jeszcze chwilę słyszał odgłos jej butów uderzających o bruk. Patrzył w noc, w ciemność. Tam gdzie zniknęła.
- Oszukają cię – szepnął pod nosem. Potem odwrócił się i ruszył dalej. Znów był sam.



Z trudem otworzył drzwi do mieszkania. Nie był pijany. Na klatce schodowej po prostu nie działała żarówka. Wszedł do pokoju i zapalił światło. Było brudnożółte. Odbijało się od pustych, szarobiałych ścian tym samym, paskudnym kolorem. W kawalerce nie było prawie nic. Poza kuchenką i kranem tylko stolik, sztaluga i łóżko. Usiadł na tym ostatnim. Spuścił głowę. Po chwili wyjął z kieszeni komórkę. Wyszukał numer dziewczyny. Chwilę patrzył na podświetlone dziewięć cyfr. Potem usunął je z pamięci telefonu. Wiedział, że już mu nie będą potrzebne.
Zdjął buty i położył się w ubraniu. Zamknął oczy. Brudne światło nie przeszkadzało mu ani trochę. Otaczała go męcząca pustka.
Jednak trzeba kłamać – pomyślał jeszcze, nim dopadł go sen.



Z trudem otworzyła drzwi do mieszkania. Ze wspólnej kuchni sączyło się rozrzedzone światło, wyciągając z cienia cały przedpokój. Szybko przetarła oczy w pełni świadoma jak marny da to efekt.
Współlokator zjawił się po chwili. Liczyła, że w półmroku nie zobaczy jej wilgotnych powiek.
- Płakałaś? – zapytał rozwiewając jej nadzieję. W jego głosie wyczuła troskę
- Troszkę – powiedziała uśmiechając się przez łzy.
Podszedł do niej i przytulił. Teraz było to dla niej wiele. Bardzo wiele. Więcej niż wszystkie słowa świata. Nie wiedziała kiedy, nie wiedziała jak. Nagle poczuła, że jej usta dotykają jego ust. Odwzajemniała jego pocałunki. Niespodziewanie nawet dla siebie odsunęła się. Popatrzyła na niego. Uśmiechnął się.
- Kocham Cię – skłamał. Zbliżył twarz do jej twarzy.
Pocałowała go pierwsza. Całowała długo, namiętnie. Nie przestała nawet wtedy gdy poczuła jego rękę powoli wsuwającą się do jej majtek.