Aż się zalogowałam znowu. Na van Gogha, jak na Rembrandta, zareaguję w każdej postaci
Widziałaś może film Altmana Vincent i Theo? Z Timem Rothem w głównej roli. Jest tam scena z polem słoneczników. Świetnie zrobiona. Ale dlatego że cholernie oszczędnie operuje sugestiami dla widza.
W przeciwieństwie do Twojego tekstu. Który mnie wściekł, bo wygrywa na szablonie wariata jak młotkiem na perkusji:
wariat, jak wiadomo, jest to stworzenie składające się: z obłąkańczego, groźnego, bezsennego, dzikiego, niepokoju i wariata;P To tak, na wszelki wypadek, mówię Wam ja, Liryczny. Podmiot. Gdyby kto nie wiedział.

Ufff. Dobra. A teraz na spokojnie. Zobaczmy, co zostaje z wizerunku, kiedy znika z niego samograj:

Słońce rodzi w malarzu
wrasta w niego żółcią pól
Bezzębna twarz znów chłonie ciernie krajobrazu
wiją się kreski na wilgotnym płótnie
Ziemia parzy w stopy i pulsuje rytmicznie
tętnią barwy w żyłach
tytoń z garścią
chleba czerstwego jak sztuka twardego jak los
Czarna kawa pozwala trzymać pędzel w dłoni
Na gałęzi powiewa słomkowy kapelusz

"Bo wiesz, van Gogh to był wariat". Nożesz, serio?

Dobrego.
;P

Tu nie jest użyte to słowo



Edit
I niechby i sobie było słowo "wariat". Fajnie nadaje się do gry znaczeniami. Bo można na końcu dopatrzyć się takiej gry. Ale słabowita jest.

Bo dlaczego go omijać? To prawda. Nieodłącznie związana z jego postacią.

Może formułowałam mało fortunnie post, tak zrzędząc w ogniu;d
Nie chodzi o to, żeby "omijać prawdę". Ani mi się śni kwestionować kartę schorzeń lub robić z niej tajemnicę, bo i z czym tu dyskutować
Chodzi o to, żeby omijać oczywistości. I nie robić z "prawdy" oczywistości. Że van Gogh był przypadkiem psychiatrycznym i że w Arles obciąłsobieucho, to wie każdy googlista, Mila.
Nie wierzę, że nie zaziewałabyś się przy rozmówcy, który widząc miauczącego kota, oznajmiłby Ci: proszę Pani, kot miauczy

Przepraszam, faktycznie jest to słowo. Ale chyba nie aż tak podkreślone, skoro mi umknęło. Myślę zresztą, że jest ujęte w niewidocznym cudzysłowie.
Myślę też, że trzeba przeczytać coś więcej niż same tylko wskazówki wujcia Gugla. A literatura na ten temat jest obszerna. Odniosłam wrażenie, że autor wie, o czym napisał.
Może nie centrum sceny z objawami, ale gdyby zrobił scenę przedstawiającą determinację Wyspiańskiego i jego stan psychiczny w tym momencie, to dla mnie byłoby to ciekawe.

Co tu widać z szaleństwa?

Nie z szaleństwa. Z choroby.
Obłąkańcze myśli, bezzębną twarz, osłabione ciało, bezsenność...

Gorączkowy niepokój, z jakim malował. Słońce wdzierające się pod czaszkę. Wypalające mózg...
W bardzo podobny sposób opisał to w Pasji życia Irving Stone.
Może zresztą autor opierał się na tym obrazie?

Miladora, nie wiem. Dla mnie to klisza. Zestaw podręczny. Sorry. Powiedzieć o obłąkanym: ma obłąkańcze myśli, to jak powiedzieć o dziecku: ma dziecięce proporcje. Dla mnie żadna atrakcja. Znickam

Garść rzuconych zdań-haseł. Wyszło trochę sprawozdawczo. Obłąkańcze i wariata - mam wrażenie, że uczepiłaś się tego, jak ostatniej deski ratunku. Jeśli chodzi o malarstwo jestem laikiem, ale odchodzę z poczuciem, że klimat wiersza przeszedł gdzieś obok. Ekscytacji brak ) Pozdrawiam.

guglowy zapis w słupku. Raczej nie porywa.

Tyle pięknych słów i metafor świadczących o Twoim potencjale a wiersz przeczytałam i nie poczułam zupełnie nic. Dlatego jestem na NIE.
Pozdrawiam i przepraszam