Zbyt hermetyczne, pachnie bełkotem. Doceniam próby obrazowania, bez zbędnego poetyzowania, ale za cholerę nie wiem dlaczego ten mózg wisi na ścianie. Ale jakby wyklarować ten wiersz, mogłoby się coś narodzić, tym bardziej, że chyba już czuję powiązanie tytułu z treścią.

Rozumiem tytuł - bierzesz do galopu wszystko to, co jest konieczne do przeżycia kolejnego dnia.
Tak, jakbyś macał się (przepraszam za kolokwializm) po kieszeniach, mamrocząc: "potfel, klucze, papierosy... zaraz, zaraz, a gdzie zapalniczka? Uff, dalej... chusteczka, aha, świeżą zabrać... kwitek do pralni..." itd.

Ale mnie ten mózg kojarzy się ze starym powiedzeniem: "ręka, noga, mózg na ścianie".

- Mięso gdzieś tam leży/W torbie leżą włosy - powtórzenie mógłbyś usunąć.
- Z półki biorę worek/Z oczu biorę światło - j.w.
Ostatnia zwrotka mi się nie podoba. Kojarzy się z "puszczaniem wiatrów" - chyba że tak miało być, ale nie biorę.
W sumie brzmi, jakbyś był na kacu.
Ale zgadzam się, że można z tego zrobić coś więcej jeszcze.

Pozdrawiam.

Dla mnie niehermetycznie. Raczej przeciwnie. Taki Odyseuszek rozczłonkowany, jak po przejściu szarańczy rzeźników Woreczek też jak z Odysei, gdy durni towarzysze rozsupłali dar Eola, wór z odmianami wiatru, bo podejrzewali, że znajdą ukrywane srebro i złoto:

Skoro miech rozwiązali, srogi wichr wypada,
Rwie okręty, zapędza precz na pełne morze,
Daleko od ojczyzny*.

Tylko że chyba wiersz przesadził z detalicznością relacji. Zanadto wiąże ją z masową produkcją z ekranów, żeby mogła ruszać. Np. tu:


Mnie, jeśli już miałabym wybierać z tej współczesnej drogi do Itaki;d, wystarczyłoby tyle:




Trochę Różewiczowate wtedy.
Dobrego.
-----------
*tłum. L. Siemieński

podpisuje się pod tym wszystkimi kończynami. I na pewno przyda się okrojenie i przerobienie.

Pozdrawiam, lubujący się w nożyczkach,
Ann.