Przechowywanie ech, zdarzeń przez różne miejsca. Głosów, obrazów. Między innymi spiżarnie pamięci w domach, opuszczonych lub po przebudowie. Cudny-chociaż-trudny temat. Można zresztą też inaczej: samemu być jak dom dla miejsc, a wśród nich - dla domów
Ostatnio na spacerze tak się poczułam. Jak przestrzeń dla jednego z licznych domów, jakie zostawiałam i tych, które mnie zostawiały. Huśtałam się na wygwizdowie, w zachodzie trawionym przez noc. Na huśtawce z deski i dwóch łańcuchów. I zaglądałam w jeden z domów, które noszę w sobie. Nie ma ich teraz. Poza mną.
Wydaje się jednak, że Twój tekst nie udźwignął wspomnienia.
Huśtawka z deski i sznurka; roślina, która pamięta; dziewuszka-rudzielec; śmiech. Yhm. Coś z tego można zrobić. Tyle że może warto porzucić myśl, że dom patrzy w pustkę. Bo niby skąd ta pewność?
Gdyby było moje, spróbowałabym dyskretniej/powściągliwiej i bez antropomorfizacji. No, ale nie jest moje.

Dobrego.

To najprymitywniejszy sposób robienia czegoś, co autor chciałby nazwać poezją. Bierze się na warsztat stary przedmiot umieszczony w opustoszałym krajobrazie i opisuje nostalgicznie. Co z tego wynika? Nic.

Dziękuję za komentarze.

Linko: masz rację, ja mój obrazek widziałam i chciałam go opisać w nostalgiczny sposób, bo był nostalgiczny. Opustoszałe podwórko, ze śladem bytności dzieci, nietknięte ręką człowieka od dawna i dom, niezamieszkały, podniszczony, ze śladami pożaru - zwęglone były drzwi wejściowe. Dlatego dom patrzy w pustkę - (w dal - nie widzi nic interesującego bo jego rodziny już nie ma i w swoje wnętrze - jest pusty)
Spalone drzwi domu były dla mnie najważniejsze, nie wiem czy udało mi się to opisać.
Twój pomysł jest bardziej złożony i skomplikowany więc czekam na przedstawienie go w formie wiersza.

Bukowski - dzięki -

Wando - masz rację, chciałam tylko żebyście dzięki moim słowom zobaczyli to co ja i cały smutek i tragedię tego miejsca. Nic więcej. I aż tyle.

Wodniczko, dzięki za słowa, czekam na Twoje podjęcie tematu.

dzięki Mila, wszystkie Twoje sugestie są cenne. Przerobię sobie i zobaczymy jak to będzie wyglądać. co ja mam z tymi cholernymi zaimkami, już wydaje mi się że tak uważam, a tu okazuje się że nie do końca