"Wylatawiały się dmuchawce" - cudne.
Wiersz ma łagodny klimat i refleksyjną, dżdżystą atmosferę...

Pozdrowienia wieczorem malowane.

I porozmnażały się nam ukochane ville
Witaj Stefanowiczu
Piękny wiersz i taki jak w tytule...magiczny
Ach, można by było wydać cykl tych naszych villi z cudownymi szkicami
I teraz jak widzę villa w tytule to zgaduj zgadula... dopóki nie skończysz czytać wiersza a potem z zaskoczeniem patrzysz kim jest autor
Wiersz świetny i kusi żeby się przyłączyć...
I muszę kiedyś odwiedzić ten Wasz Kraków
Pozdrawiam serdecznie

Pierwszy wers każdej zwrotki miał "się" w sobie, co było pewną konsekwencją (czytałam przed zmianami, ale nie zdążyłam wejść).
I to "się" nie przeszkadzało mi, ponieważ nadawało pewnej miękkości brzmienia zwrotkom. Nie przyczepiałabym się jakoś do tego, choć...
Na chwilę zatrzymało mnie "się" w ostatnim wersie, ale i on wpasował się w płynnym czytaniu.
Myślę jednak, że zawsze można rozważyć pozbycie się go, chociażby przez prosty zabieg:
- ale już rozstać potem trudniej - "się" z pierwszego wersu i tak daje w domyśle to "się" w ostatnim.

Co do pierwszego wersu:
- spotkaliśmy się dziś na kładce - zauważ, gdzie pada akcent. Na "śmy się" i to zaburza nieco płynność, jeżeli już mam się czepiać.
- spotkanie mieliśmy na kładce - może coś w tym sensie?
Wtedy "się" byłoby co drugą zwrotkę.

Co do treści - majowa miękka villa jak wiosenny deszczyk.
Dobry klimat i przebijająca pewna czułość i delikatność.
Biorę jak najbardziej.

A w ogóle to dziękuję, Pawłuś.
Buziaki majowe.

Witaj Pawle, rzeczywiście podczas czytania te "spotkaliśmy' w pierwszym wersie lekko załamuje rytm, a jakby tak zwyczajnie przestawić to "dziś" przed "spotkaliśmy", wtedy podział na sylaby w wersie wypada jednakowo (jest 5+4 - tak jak masz w każdym), a ten akcent się jednak wyrównuje.

Albo (oczywiście luźna propozycja) - dzisiaj spotkałem cię na kładce.

W ostatnim wersie czytam tak - ale już rozstać to najtrudniej.

Wtedy "się" dla tych, co to nie lubią "siejączek" wyeliminowane

Wtedy całość:

dziś spotkaliśmy się na kładce
i tak nam jakoś lekko było
w słoneczne jasne śródpołudnie

wylatawiały się dmuchawce
i nic że niebo ciepło dżdżyło
bo było cudnie było cudnie

deptak zdziwiony naszej schadzce
zadumą wrastał w dnia zawiłość
podgórze ścichło jak bezludne

łatwo się było oprzeć mżawce
na kopcu kraka przy rękawce
ale już rozstać to najtrudniej

Pawle, wiedz, że ja tylko sobie tak w kąciku - cichutko, cichuteńko czytam i zostawiam skromny ślad, nic więcej, a zatem mną się kompletnie nie przejmuj. Ślad chętnie zostawiam, ale 'śrubokręcić' - wiesz, że nie lubię, łatwo coś zmajstrować Mogę być psuja jak się patrzy

- A Twoja villanesca super mi się podoba, jest tak naturalna, wdzięczna, lekka, melodyjna i napisana tak, jak bardzo lubię - czytelnym językiem dla takich ludziów jak ja! "Wylatawiały się latawce" i "śródpołudnie" jest cudne i nadaje całości uroku. W "wylatawianiu", dla mnie - nie tylko latanie, jest latać - wylatać się, ale i o kawałek błękitnego lata z tęsknotą zahaczam.

Ciepłe pozdrowienia zostawiam. Buźka

- dziś spotkalismy się na kładce - masz literówkę, Pawełku.

Możliwe, że to "spotkaliśmy się" jest za długim słowem, bo nadal nie ma ten wers właściwej melodii.
Jak można inaczej wyrazić spotkanie?
Mieliśmy randkę dziś na kładce?

Miłego dnia.

Perfect.

Kamyczku, potrafisz, potrafisz. Dzięki.

Teraz już nie mam wyjścia, muszę coś majowego napisać