uniwersum to samo co w "Po zachodniej stronie słońca", jeśli komuś to pomoże
postaci i fabuła niezwiązane

Wiosna rozlewała się w całej fundacji, wzmocniona unoszącą się z natury aurą kolejnych mieszkańców domu. Złote smugi wysnute ze słonecznych promieni otulały wyższe piętra, tworząc ułudę jasności i blasku, zwłaszcza wokół okien primogena. Jego avatar, jak zawsze ekspansywny dalece bardziej niż sam właściciel.
Z pewnością zapisałaś gdzieś datę dnia, w którym odważyłaś się na więcej niż przez poprzednie trzy lata razem wzięte.
Raz mogłaś słyszeć jak rozmawiam. Raz nałożyłem na ciebie ręce i w najprostszym odruchu nazwałem cię po imieniu, a ty widocznie zapamiętałaś jak brzmiało ono w moich ustach. Jak inaczej. I ciemniej.
Kilka poglądów i zdań wystarczyło, by cię przekonać.
Emeth mógł teraz pchnąć wszystko do przodu, bez najmniejszego oporu, i do tego w moje rejony. Oczywiście bez mojej wiedzy. Poruszałaś się na oślep i nie mam pojęcia, co chciałaś powiedzieć, wchodząc do rozświetlonego rankiem holu, w którym rozmawiałem właśnie z Jael. Miała siedem lat i powinna być moją córką. Było minęło. Wybrałem wtedy priorytety.
- Masz skrzypce? - spytałem, nie patrząc, kto wchodzi.
- Ze skrzypkiem? - zareagowałaś odruchowo.
- Najlepiej ze skrzypaczką - obcy głos nie mógł mnie stropić. - Około dwudziestu lat, jasne włosy, ładna i utalentowana. I z jakimś pojęciem, co tu się dzieje.
Nie ma to jak precyzja upodobań.
- Helei. Spełnia wszystkie wymogi.
- Helei... - mój mózg przerzucał kolejne twarze i avatary, by w końcu odnaleźć kogoś skojarzonego z tym imieniem. - Jest własnością Hesper. Wolałbym kogoś niezwiązanego.
Skrzywiłaś się na słowo "własność" doskonale wiedząc, jak wygląda rzeczywistość.
- Trudno jest znaleźć kogoś samotnego...
Wtedy jeszcze nie rozpoznałem tego tonu, lecz nie robiłem żadnych założeń. Było was tu mnóstwo. Nawet nie próbowałaś podważyć mojej wizji świata, ktoś dobrze cię wychował. Przyzwyczaiłem się.
- Ściągnij ją tu. Primogen jeszcze nie wie. Destre również, choć to wszystko dla niego. Uwielbiam skrzypce, roznoszą się po całym domu...
Przez twoje myśli musiały przebiegać wszystkie obiekcje o samowoli, o tym co miłościwie nam panujący powinien uczynić. Z pewnością zapamiętałaś też co lubię.
Milczałaś, a moje uznanie powoli rosło.
- Idź już.
Do tego musiałaś przywyknąć. Żadnej ckliwości.
- Jak się później skontaktować? Ta fundacja jest wielka.
Zaskoczyłaś mnie tym pytaniem, przyznaję. Obca. Albo nowa. Kilka pytań o powód twojego przyjścia - wszystkie z negatywną odpowiedzią.
"Więc co, u diabła?" - pomyślałem, a rozwiązanie pojawiło się znikąd.
Mętlik, chaos, niewiedza - a przy tym zadziwiająca celowość działań wskazywały na Emetha, co w końcu przyszło mi na myśl jak objawienie.
- Czyja jesteś? - spytałem, wiedząc czyje imię tu nie padnie.
- Mai Mesme od Thespiana - przedstawiłaś się, wątpiąc czy zapamiętam. - Ale mało thespianowa.
Piękna zdrada. Jakże konieczna. Piękny mentor i wszystko, co prewencyjnie go spotkało.
- Maestra Mesme... - powtórzyłem, tak byś po raz ostatni mogła to usłyszeć. - Co za banalnie imię. Nic dziwnego, że Thespian skończył na banicji.
- Proszę, tylko nie "maestra"... - wtrąciłaś cichutko.
- Też tego nie znosiłem. Wiesz kim jestem, o kogo pytać?
Pytanie zdało mi się retoryczne. Pokręciłaś głową, a Emeth stał się dla mnie ideałem.
- Jestem Hagnos Melodos - powiedziałem z naciskiem i powoli.
Brak reakcji innej niż uważne skupienie dodał przed słowem "ideał" przymiotnik "absolutny".
- Złapiesz jakiegoś adepta i on mnie znajdzie. Idź już - uśmiechnąłem się. - Mai Melody...


Szykowałam plany, poznawałam ludzi, zwiedzałam kolejne fundacje i mieszkania prywatne, próbując odnaleźć Hesper, a wraz z nią Helei. Urastało to powoli do rangi niemożliwości. Jakimś cudem ominęła mnie wiadomość o kolejnej schizmie w naszym szczęśliwym światku. Wszyscy powyjeżdżali, a ja modliłam się, obojętnie do kogo, by skrzypaczka wciąż była po naszej - właściwej stronie.
Na imię Melodosa otwierały się wszystkie drzwi, jak przed primogenem i coraz poważniej zastanawiałam się z kim zadarłam - i czy on na to zasłużył. Thespian trafił na banicję za nic, mój drugi mentor zginął po trzech miesiącach. Nie przynosiłam pecha - ale, tak jak mój avatar, byłam towarzyszem złych wydarzeń...
Drzwi kolejnej fundacji otworzyły się i nagle objęły mnie ciepłe ramiona kogoś pachnącego miętą i tymiankiem. Czyli był to dom Hesper.
Po odsunięciu się o pół kroku zobaczyłam jasną twarz Helei. Kamień spadł mi z serca, a przestronny korytarz szybko ukazał drogę do gabinetu. Krucha postać o miękkich, szarobiałych włosach i dojrzałej, choć wciąż ładnej, twarzy musiała być moim obiektem poszukiwań. Myślałam, że wygląda na młodszą i podświadomie szukałam przyczyn tego stanu.
- Mai Mesme - przedstawiłam się z tradycyjnym ukłonem.
Patrzyła na mnie dłuższą chwilę, by radośnie szepnąć głosem sześciolatki,
- Ty jesteś Hagnosa Melodosa!
Moment konsternacji.
- Poznałam po oczach - wytłumaczyła się niewinnie.
Moja zdezorientowana mina utwierdziła ją w przekonaniu, że wskazówka na nic się nie zdała.
- Ach, przecież ty tego nie widzisz...
Złapała mnie za ramię zaskakująco poufałym gestem i zaprowadziła przed lustro. Zwierciadło Hesper. Legenda - ukazująca avatary. Lecz co miałam odkryć?
Po chwili wiedziałam już sama. Miejsce jodłowej zieleni moich tęczówek zastąpił charakterystyczny nasycony grafit. Tak zwyczajnie, najnaturalniej w świecie miałam kolor oczu Melodosa.
- Mai Melody - powiedziałam cicho, a Hesper uśmiechnęła się.
- Mogłabyś być moją córką.
- Z pewnością - odpowiedziałam.
Nie zdążyłam poprosić o nic, a prośba już została przyjęta.