Rozmowa

- Opowiedz mi o swoim dzieciństwie – poprosiła. Popatrzył na nią i uśmiechnął się delikatnie. Leżeli w łóżku. Ona opierała głowę na jego brzuchu, zwinięta w kłębek. Przyglądała mu się uważnie. W oczach miała szczęście. Gdyby potrafił kochać, kochałby właśnie ją, w tej chwili, mimo jej ciekawości. Gdyby potrafił.
- Wiesz przecież, że nie lubię o tym mówić – powiedział w końcu.
- Wiem. Ale powinieneś. Uwierz, byłoby ci lżej. Nie możesz tego tak w sobie dusić. –W jej tonie wyczuł pretensję. – To pomaga. Widziałam wiele razy, jak zwykła rozmowa pomaga.
- Czasem zastanawiam się, czy nie jestem dla ciebie po prostu ciekawym przypadkiem. Obiektem na którym możesz się uczyć.
- To częste, u ludzi podobnych do ciebie. Masz poczucie, że wszystko dobre co cię spotyka to oszustwo, jeden wielki żart. Nie ufasz nikomu, nawet jeśli jest dla ciebie dobry. Nawet mi.
- I kochasz mnie mimo to?
- Rozumiem cię. To starcza, żeby cię kochać.
- Ty rozumiesz każdego. Tego uczą cię na studiach.
Zamilkła. Liczył, że już się nie odezwie, że będą po prostu tak leżeć bez słów i bez ruchu. Oczywiście pomylił się – ona nie potrafiła milczeć.
- Opowiesz mi? – bardziej poprosiła, niż zapytała. Westchnął.
- Nie potrafię.
- Nie chcesz.
- To też, ale nie potrafię. Po prostu nie pamiętam. Kiedyś próbowałem o tym napisać, ale nic nie pamiętałem. Kiedy człowiek bardzo chce zapomnieć, w końcu zapomina. A ja bardzo chciałem.
- Kompletnie nic?
- Pamiętam tylko suche fakty, bez żadnych szczegółów, obrazów. Wyparłem to wszystko z pamięci. Przy okazji wyrzucając z niej całe dzieciństwo. Nawet to co było dobre. Trochę tak, jakbym sam siebie oszukał. Zostało mi tylko poczucie krzywdy. Bez żadnych wspomnień. Nie pamiętam nawet czy płakałem, czy krzyczałem. Pustka. Suche fakty. Jakby ktoś opisał czyjąś śmierć jednym słowem: „umarł”, pomijając wszelkie okoliczności i osiemdziesiąt lat życia. Czemu koniecznie chcesz o tym mówić?
- Chcę ci pomóc.
- Nie można mi pomóc. Można było piętnaście lat temu, ale nie teraz. Teraz jestem w miarę normalny. Po prostu trochę inny. Nieco mniej ufny. To wszystko. Nic strasznego. Zresztą nie spotkało mnie nic strasznego. Trochę czystej przemocy. Wielu to spotyka. Ja po prostu gorzej to zniosłem.
- Naprawdę tak myślisz? – zdziwiła się.
- Chyba tak. W końcu nie byłem jedyny, była nas trzydziestka. Wszyscy jakoś przez to przeszli, albo prawie wszyscy. Ja po prostu byłem słabszy. Może mniej przygotowany.
- A może oni milczą, tak jak ty.
- Może.
- Dobrze się kryjesz. Może oni robią to samo.
- Może.
Pokój znów wypełniła cisza. Ale tym razem była ciężka i duszna. Drażniąca. Wreszcie sam wrócił do rozmowy:
- Nie pamiętam tego, ale ostatnio przyjaciel coś mi opowiedział. Coś, co ponoć ja mu powiedziałem dawno, dawno temu. Podobno kiedyś ona zapytała nas, kto jej nie lubi. Zapytała o to przestraszonych siedmiolatków, którzy jej nienawidzili, ale się bali. Jako jedyny miałem podnieść rękę. To byłoby piękne wspomnienie, ale nie pamiętam tego. Chyba bym pamiętał, gdyby to była prawda? Pewnie zmyślałem, tak jak zmyślają często dzieci. Ale gdyby to była prawda… Wiesz moi rodzice składali skargi w dyrekcji. Nie pamiętam czy sam im o tym powiedziałem, czy oni zauważyli coś niepokojącego, ale to by tłumaczyło to dziwne pytanie tej kobiety. To: „kto nie lubi pani Ani?” … W sumie nieważne. Dziś nie podniósłbym ręki, to pewne. Ale wtedy… Pamiętam ten mój upór, tę moją dziecięcą niezgodę na niesprawiedliwość. I to pragnienie by być jak mój ojciec policjant, którego wtedy podziwiałem, i chciałem naśladować, a dziś obwiniam o wszystko, i uważam za kłamcę. Wtedy to byłoby jeszcze możliwe. Męczy mnie to. Często zastanawiam się.
Zastanawiam się, czy podniosłem tę rękę.