Matematyka - Sceptymucha
Proza » Miniatura » Matematyka
A A A
Czterdzieści dwie świeczki płonęły na torcie. Nie zdmuchiwałem ich. Liczyłem.

Zanim zdecydowałem się zgasić je oddechem, sekunda wydłużyła się prawie w nieskończoność. Patrzyłem na siebie, jak nachylałem się nad tortem. Twarze ludzi dookoła zaczęły się rozmywać. Czas stanął.

Nagle zobaczyłem całe moje życie. Najpierw ja tutaj, w środku przyjęcia urodzinowego, a później czas zaczął się cofać.

Nie wiem, jak to możliwe, ale cały czas stałem w chwili przed zdmuchnięciem świeczek, a jednocześnie widziałem własną przeszłość. Wiem, że to niemożliwe, a jednak tak było.

Zresztą, czy to byłem ja. Oczywiście wczoraj, tydzień temu, miesiąc, to ja. Ale oglądając siebie sprzed roku nie byłem już pewien. Pięć lat temu zupełnie już się od siebie różniłem. Gdyby nie powierzchowne podobieństwo wyglądu nikomu by nie postała myśl, że tamten człowiek jest moją przeszłością. Całkowicie inne poglądy i przekonania robiły z nas różnych ludzi.

Co się stało?

A tak, przeżyłem pomiędzy sobą dziś a wtedy, kryzys wieku średniego. Pięć lat temu miałem się za jednostkę osiągającą szczytową formę, a później odkryłem, że jestem przekwitłym kwiatem zdążającym do uwiądu. Egoizm, ten napęd społecznego wyścigu szczurów, uległ poważnemu osłabieniu.

Dopiero wizja porażki, nieodwołalnego przeznaczenia, zrobiła w końcu ze mnie człowieka.

Patrzyłem na siebie żyjącego wcześniej, jak wspinam się po kolejnych stopniach kariery. Walka o zaszczyty zajęła mi ponad dziesięć lat. Kształtowałem się tak, by być użytecznym narzędziem, cennym nabytkiem. Co było zapłatą za mój trud?

Nie potrafię dziś powiedzieć. Rodzina, życie po pracy, wyrastało same – wcale go nie planowałem. Nie wkładałem też zbyt wiele serca. Zaistniało, bo tak wyszło. Samo. Teraz cenię te losowe przypadłości mego istnienia bardziej niż siebie samego.

Oglądam lata studenckie. Jak głupio i nieostrożnie uczyłem się dorosłego życia. Jak wiele dróg mnie minęło przez moje płytkie spojrzenie. Żal mnie ściska, aż serce boli.

Jeszcze pięć lat temu myślałbym, że mogłem wtedy wejść na lepszą ścieżkę – zostać bogiem dla mas, idolem, wielkim autorytetem. Teraz wolałbym za młodu znajdować ciepło. Uczyć się, jak je utrzymać. Tworzyć więzi, które łączą.

Cofam się dalej. Dojrzewanie – co za czas chaosu. Jednego dnia szedłeś spać jako spokojny człowiek, a budziłeś się jako buzująca hormonami bestia. Gdyby chociaż one dawały szansę się do siebie przyzwyczaić, ale nie. Można było być tysiącem osób w ciągu miesiąca, setką w pojedynczy dzień, dziesiątką w trakcie godziny. Od klauna do mędrca, od zombiaka do szaleńca. Wesoły, smutny, przerażony, marudny – nastroje oddzielone były sekundami.

Zupełnie nieprzewidywalne było, co się będzie myśleć za chwilę. Wciąż zaprzeczało samemu sobie. I to bez żadnej logiki i sensu. Ot tak, jak liść targany huraganem wiruje wciąż w nowych piruetach.

Szczęście, że wcześniej nastąpiło dzieciństwo. Gdyby ludzie mieli od razu wchodzić w okres dojrzewania, wyginęliby w jedno pokolenie.

To chyba jedyny czas w życiu, gdy ma się odrobinę spokoju. Jest się jednak za mało doświadczonym, by docenić darowany czas. Czy doprawdy musi go zostać mniej niż więcej, by stał się cenny?

Do tego świat jest tak przyjemnie nowy i zaskakujący. Jak zabawka prosto ze sklepu – niezepsuta jeszcze i na gwarancji. Aż szkoda, że trzeba dorastać.

Gdy przemieniałem się w malca i oseska naszła mnie myśl, że nie zdmuchnę tych świeczek nigdy – chwila, gdy oglądam swe życie, jest ostatnią - umrę, gdy film z mojej przeszłości przestanie się przewijać przed oczami.

Przestraszyłem się.

Dopiero od dwóch, trzech lat uważam, że zrozumiałem, co to znaczy dobre, ludzkie życie. Że dopiero teraz żyję, jak człowiek – dla siebie i bliskich.

Nie chcę odchodzić! Żyję dopiero dwa lata. Poprzednie czterdzieści było mniejszą lub większą pomyłką. Przecież ja się jeszcze nie nażyłem!

Ale nawet dla tych dwóch lat, gdy próbowałem prostować gałęzie na pokrzywionym drzewie mego życia, było warto. Było warto!

Film się przewinął. Na szczęście nie zaciął się na pierwszej klatce, gdy byłem jedną komórką, tylko ruszył dalej. Chwila trwająca latami przemogła się. Zdmuchnąłem świeczki, czterdzieści dwie świeczki.

Rozejrzałem się dookoła, na śpiewający „Sto lat” tłum. Jak niewielu tu przyjaciół. A osoby, które kocham i które mnie kochają, dają się zliczyć na jednym ręku i jeszcze zostaje wolne miejsce.

Niesamowite i smutne.

Poklepują mnie po plecach i składają życzenia z okazji czterdziestych drugich urodzin. Obejmują i całują w policzki. Nie wiedzą, że dzięki przeciągniętej w tył, w czasie do początków, chwili, przeżyłem swoje życie dwa razy z różnych perspektyw. Mam teraz osiemdziesiąt cztery lata doświadczeń.
Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
Sceptymucha · dnia 24.05.2011 10:29 · Czytań: 1130 · Średnia ocena: 4,5 · Komentarzy: 15
Komentarze
Usunięty dnia 24.05.2011 11:11
Poruszasz strasznie istotny i trudny temat. Jednak sposób w jaki to robisz dla mnie pozostawia wiele do życzenia. Nie ma tu emocji, zupełnie jakbyś nie czuł. Zakończenie na 6+, niestety w moim odczuciu reszta do doszlifowania. pozdrawiam serdecznie
Azazella dnia 24.05.2011 11:12 Ocena: Bardzo dobre
Cytat:
Kształtowałem się tak, by być użytecznym narzędziem, cennym nabytkiem
to zdanie wydaje mi się niezwykle prawdziwe. Ludzie dążą do bycia wspaniałym w tym co robią, wciąż chcą poprawiać swoją wydajność. Pracować dłużej, więcej, skuteczniej. Jak baterie duracell'a...

Czuję się przygnębiona po lekturze tego tekstu. Skłania do przemyśleń. Jest tu trochę prawdy. Nie wiem an ile pozytywny komentarz lub wysoka ocena są pochwałą dobrego tekstu dostajesz jednak ode mnie to i to. Pozdrawiam
JaneE dnia 24.05.2011 11:14
Ciekawie spojrzenie na przemijanie. Pewnie większości z nas przydałaby się taka podróż w przeszłość.

Bardzo zgrabnie napisane. Podobało się :)
Eferelin Rand dnia 24.05.2011 11:40
Temat wielokrotnie przerabiany i w twoim ujęciu nie ma niestety żadnych ciekawych przemyśleń odnośnie przemijania. Chyba każdemu przewija się czasem przez głowę myśl, że gdyby mógł przeżyć życie jeszcze raz, to na pewno zrobiłby to lepiej, szczęśliwiej, pełniej. Tylko, że nie może. Nie ma w tym nic odkrywczego.

Średnio mi się podobało. W moim odczuciu przeciętny tekst.

Pozdrawiam.
Wasinka dnia 24.05.2011 12:56
Zabrakło mi tu czegoś, co by mnie przy tekście zatrzymało. Jest temat, nawet ciekawie starałeś się go nam tu podać, jednak brakło iskierki, świeżości, oryginalniejszej myśli bądź sformułowania myśli zupełnie zwyczajnej jakoś nietuzinkowo gdzieś pośród życiowych przemyśleń i obrazów z przeszłości. Klimat wspominkowy do mnie nie przemówił. Ale spodobało mi się zakończenie. Ot, matematyka...
Pozdrowienia słoneczne.
julanda dnia 24.05.2011 13:53
Przez chwilę przyszedł mi na myśl Ebenezer Scrooge, ale to było mgnienie. Motyw z przewijaniem filmu życia, dość powszechny. Nawrócenie na sens przeżywania go od nowa i lepiej, u każdego z nas sie zdarza, chociażby przy okazji Nowego Roku, nadejścia lata, kiedy trzeba wymodelować ciało na plażę, itd. itp. Bohater nie dorósł nawet do wieku kryzysu połowy życia, pewnie zaledwie to przeczuwa. Wszystko przed nim. Może dobry początek do dłuższej opowieści? Ale w sumie się nie zanudziłam, coś tam sobie pomyślałam o tym i owym. ;).
Jednak tekst należałoby sczytać, dopracować. " przeżyłem pomiędzy sobą dziś" – trochę poetycko wyszło.
"kwiatem zdążającym do uwiądu." – mocno dosadnie, chyba można ładniej?
"gdy oglądam swe życie, jest ostatnią - umrę, gdy film z mojej przeszłości" – powtórzenie "gdy".

Pozdrawiam!
MaximumRide dnia 24.05.2011 16:25
Bardzo ciekawa miniaturka. Aż skłania do refleksji. Podoba mi się, że nie jest za długie. I świetnie opisane dojrzewanie:) Bardzo mi się podoba.
Pozdrawiam:)
julass dnia 24.05.2011 19:20
ot i krótki przegląd żywota... to jest dopiero kryzys jak się zaczyna rozmyślać że kiedyś to mi było lepiej a może teraz jest lepiej... i tak po całym czytaniu tekstu wcale mi nic w głowie z niego mi nie zostało... przeminął tak jak te wszystkie lata...
green dnia 24.05.2011 19:23
Czytając tę Twoją miniaturę od razu przypomniała mi się książka nosząca miano bestsellera Siedem razy dziś. Bohaterka tam przeżywała 7 razy ten sam dzień. 12 lutego...
Sprawnie to jest napisane i w zasadzie dobrze się czyta, ale niewiele poza tym z tego wynika.
Cytat:

gdy próbowałem prostować gałęzie na pokrzywionym drzewie mego życia


i jeszcze koszmarne jest dla mnie to zdanie.

Czegoś tu zabrakło, żeby chcieć tu wracać.

Pozdrawiam
link a dnia 24.05.2011 19:24
Cytat:
Czterdzieści dwie świeczki płonęły na torcie. Nie zdmuchiwałem ich. Liczyłem.


Świetne pierwsze zdania. Wróć do nich, wróć, nie strwoń;)

Jeżeli masz ochotę, możesz spojrzeć:

Cytat:
Czterdzieści dwie świeczki płonęły na torcie. Nie zdmuchiwałem ich. Liczyłem.
Zanim zdecydowałem się zgasić je oddechem, sekunda wydłużyła się prawie w nieskończoność. Patrzyłem na siebie, jak nachylałem się nad tortem. Twarze ludzi dookoła zaczęły się rozmywać. Czas stanął.

Nagle zobaczyłem całe moje życie. Najpierw ja tutaj, w środku przyjęcia urodzinowego, a później czas zaczął się cofać.

Nie wiem, jak to możliwe, ale cały czas stałem w chwili przed zdmuchnięciem świeczek, a jednocześnie widziałem własną przeszłość. Wiem, że to niemożliwe, a jednak tak było.
Zresztą, czy to byłem ja. Oczywiście wczoraj, tydzień temu, miesiąc, to ja. Ale oglądając siebie sprzed roku nie byłem już pewien.


Czterdzieści dwie świeczki płonęły na torcie. Nie zdmuchiwałem ich. Liczyłem. Zanim zdecydowałem się zgasić je oddechem, sekunda wydłużyła się prawie w nieskończoność. Patrzyłem na siebie, jak nachylałem się nad tortem. Zresztą, czy to byłem ja. Oczywiście wczoraj, tydzień temu, miesiąc, to ja. Ale oglądając siebie sprzed roku nie byłem już pewien. Pięć lat temu zupełnie już się od siebie różniłem.

Dobrego.
Sceptymucha dnia 24.05.2011 20:55
Bardzo dziękuję za komentarze. Spróbuje je przemyśleć i poukładać w głowie.
Rozumiem, że pozostał niedosyt - czyli za krótkie lub/i za słabo rozbudowane.
Hmm, mam sporo do myślenia. Jeszcze raz dziękuję.
Usunięty dnia 24.05.2011 23:50
Zbiór życiowych mądrości czterdziestodwulatka.
Jednak brakuje soli w tej zupie.
Pozdrawiam.
Krystyna Habrat dnia 27.05.2011 12:23 Ocena: Świetne!
To jest tekst bardzo w moim guście. Niby nic się tu nie dzieje, a tyle do przemyślenia. Niby zwyczajne refleksje przy okazji urodzin, które zwykle bywają banalne, a tu pokazane w sposób niezwykły. Dobry zabieg z cofaniem się wstecz. I niby mało to obrazowe, bo operuje głównie pojęciami, ale tak ujęte w słowa, że niemal się to widzi. Tekst wciąga. Widać w nim oryginalność. No i dobrze, że wystarcza go tylko na chwilę potrzebną do zdmuchnięcia świeczek.
Umiejętność zrobienia tekstu literackiego z banalnego kawałka rzeczywistości świadczy o talencie.
ekonomista dnia 11.01.2012 21:15
No właśnie. Treść mocna. Pierwsze dziesięć akapitów solidnie mną trzepnęło. Twój tekst nie jest ściemą, wiesz o czym piszesz. Szkoda, że forma pozostawia sporo do życzenia, bo tekst byłoby wtedy nadzwyczajny.
Sceptymucha dnia 13.01.2012 11:04
Może kiedyś wrócę do tematu. Na razie pracuję nad formą w tym, co piszę teraz.
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
Darcon
23/03/2024 17:10
To dobry wynik, Zdzisławie, gratuluję. :) Wiele… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty