Hopku, (mogę tak?) to miała być zabawa słowami nibysonetowo, jak wskazuje sam tytuł, i proszę tak odbierać, z przymrużeniem oka. Miladora, to faktycznie portalowy dobry duszek i potrafi zainspirować, zmotywować i wciągnąć do wspólnej zabawy (ot, choćby nasze villanellki). Ale to akurat jest fajne, bo poprzez zabawę możemy się dużo nauczyć, prawda?

Dziękuję za ciepłe przyjęcie wiersza. Pozdrawiam

Wiem, ks-hp, że się nie przyczepiaasz. A na prawdziwy sonet jeszcze chyba się nie pokuszę, za słaby warsztat. Pozdr.

Dzięki angi_e, rozgość się, proszę, w moim nibysonetowym ogrodzie

Tak się cieszę, że choć troszkę spodobały Ci się moje próby wiązania słów. Ależ skąd, zaraz wirusem, koniem trojańskim, jesteś dobrym duszkiem, i już! Bądź, inspiruj, poganiaj Mopem, kiedy trzeba.
Tak dla przypomnienia, sobie i innym, wrzucę jeszcze "sonet szalony" mistrza Staffa
http://literat.ug.edu.pl/staff/028.htm

Buźka bananowa!

Kushi, jak dobrze Cię widzieć pod moim skromnym wierszydełkiem, rozgość się i wchłaniaj zapachy kwiatów do woli. Nieskromnie powiem, że jeszcze przyjemniej byłoby posiedzieć, słuchając Twojej nastrojowej melodii, które z takim wyczuciem wkładasz pod niektóre wiersze. Dziękuję i pozdrawiam cieplutko!

Tomku i Agatko, wiedziałam, że przyjdziesz! Przecież nie mogłoby zabraknąć tak wrażliwej na piękno ogrodu osoby, jaką jesteś Agnieszko. Piwonia (mam bladoróżową) powoli już przekwita w moim maleńkim ogrodzie, ale cieszy oko pięknem, a nos zapachem. Trochę mi przykro, że uroniłaś łezkę, przy lekturze nibysonetu, ale rozumiem Cię doskonale, ja też mam takie wspomnienia, które chwytają za serce i trzymają tak mocno, że… no, ale ja Ci tu głowę zawracam, a nie podziękowałam za cieplutkie słowa, tak więc: dziękuję pięknie! Buziaki!

Mariomagdaleno, i ja się cieszę, że dołączyłaś do grona komentujących. Masz rację, w poezji wszystko już było, mimo to piszemy, oprawiamy słowa w platyny i srebra, dodajemy dla smaku, prymy, tercje, kwinty, zniżamy o pół, czasem ćwierć tonu; poezja jest jak chleb powszedni, karmi duszę (patos) i ciało. Dziękuję za pochylenie się nad moim wierszem, pozdrawiam serdecznie.

Witaj

Pomimo, że nie mam upodobań do takich form, to powiem, że zapchniało
a że lubię ogród to najbardziej:

w moim ogrodzie wonie kwiatowe
gdzie tylko może wiosna rozsnuwa
wabi piwonia odurza róża
dostojny irys stygnie w półtonie

pozdrawiam

Powinnam nadrobić zaległości, bo utknęłam w prozie. Zdecydowanie lubię ogrody, ale tylko oglądać. Wszelkie prace nie dla mnie. Uwielbiam teorię, ale grzebania w ziemi nie; to i tu zostanę dłużej, tylko pod jednym warunkiem, że wypijmy kawę i niech sobie samo rośnie. Ale ja nie miałam nigdy ogródka, kwiatków na parapetach też nie mam. Wszystko więdnie, teoretyczenie trzeba podlewać, przesadzać, a to takie nudne, no i wracamy do wiersza.

jeszcze przekopię pogłębię stawek
to dla mieczyków i oczek pawich
- szkoda, że ogrody nie są żywymi organizmami, jak Matka Natura, tylko wciąż je trzeba pielęgnować, a kiedy żyć? Wiersz piękny dla miłośników pracy u podstaw.
Pozdrawiam - kocica rewolucjonistka!

Salix matsudana - musi być, niczym księżniczka! A może sonet z drzew, już czuję powietrze, wyzwala szepty liści, rusza kaskada dźwięków, jest cudnie!
Buziaki!

kamyczku - miło Cie czytać. Przyjemnie czytać wiosny mowę. Podoba mi się Twoje spojrzenie.Pozdrawiam

Lekko i w podskokach (jakoś tak mi się zobaczyło) biegnie ów wierszyk, a w środku bukiet wrażliwości, kolorów i zapachów. Delikatność.
Kamyczkowo tutaj.
Pozdrowienia świergoczące słońcem.

udało się w całości. brawo!
pozdrawiam serdecznie. Cię