Siedział zasępiony ponuro
Nad słów furą
Turkot kół zamachowych
Przyprawiał o ból głowy

W głowie trybiki kręciły
Swoje przędzalnie myśli
Nawlekały słowo po słowie
Na kiermasz radosnych
wyśnień

Ścisnął czaszkę jak łupinę
Nic nie wykiełkowało
Z podlanych potem myśli

Wtem poczuł ogień
Ognisty
Sucho palący mu trzewia
Czy to jest wreszcie ta Muza?
Czy tylko jej odźwierna?

Ścisnął czaszkę jak łupinę…

Zastanawiał go brak polotu
Na polerowanej powierzchni pozłotu

Wezgłowie łoża rodzeniowego
Bladło pościelą
Pragnął wód odpływu
I krzyku nowonarodzonego
wiersza

Ścisnął czaszkę jak łupinę
Potem spłynął
W natchnioną dolinę

Góry sinoniebieskie
Do wierszy zapraszały
Szczytami niedostępnymi
Go kokietowały

On nadal trwał przy stoliku
Otoczony przez szklanki
niedopitej wody

W odbiciu wydawał się wieloraki
nawpół utopiony
ubrany w majaki

W szklankę zapatrzon
łzą samotną kapną
Wykoślawioną manierą dotyku
Smutku

Ścisnął czaszkę jak łupinę
I zobaczył wnet dolinę
Jak się pięła przed nim szumnie
by zakończyć żywot w trumnie
wyściełanej aksamitem
bladym śmierci licem

Siedząc woskowo biały
z ust posiniałych
wymknął mu się wyraz
natchnienia

Śmierć jest
ale życia już nie ma
by posłyszało
moc twoją rozrodczą

w orgazmach i błyskach
poczęte
życie wiersza wieczne

Posągowy bezruch go spowił
i lica dzikie osnowił
z ręką zawisłą nad słowem
odjął słowu mowę
i nikt już nie przeczyta
jak umarł w pół-kroku
do szczytu
wyrażenia siebie
w końcu świata gniewie

I tylko nieruchawa szklanka cała
Jeszcze
Ocalała z rąk pogromu
Smutno oddała mu spojrzenie
Wykoślawione
Aż w końcu z rezygnacją się stłukła
Kolejna wyobraźni kukła