Zapominanie obejmuje plamki na szczególe. Kolejno, w efekcie na całym polu, pojawiają się białe miejsca. Można określić je pustopolami, przedpolem zawieszenia umysłu. Z czasem częściej zachodzą na siebie i trzeba rozkładać mapę, aż po brzeg spodeczka z kawą, która zaczyna mieć znaczenie jedynie symboliczne. Musi zostać wypita, zanim rozpocznie się wyścig.

Nikąd - miejsce pobytu niejasności umysłu może mieć związek z niepamiętaniem.
Dominującym dźwiękiem jest nasilający się nocami pisk. Penetruje głowę niczym promień lasera. Nie da się wykluczyć też zależności między pustopolami a modelowanymi odgłosami pod czaszką.

Południe dorzuca odważnik, w okolicach potylicy zapada matowo. Siłą przeciwną staje się wola przetrwania w stadzie. Patrzenie na gołębie rozbijające dzioby o beton i szkło jest ciekawą lekcją, jeśli przeprowadzi się ekstrapolację.

Odczytywanie wykresów i interpretacja wyników są coraz bardziej miarodajne. Gdyby... nie zapominanie, bo znaczenie ujawnione, niczym światowy spisek, w jednej chwili zapada się w nicości pustopoli. Punkt wyjścia wyzerowany niechcący patrzeniem na gołębie znów rozkłada wczorajszy dziennik, który przez przypadek nie wylądował w koszu na śmieci. Bezpłatna kolorowa rozkładówka brudzi palce farbą drukarską. I gdyby jeszcze nie te czarne muszki... można by powiedzieć, że w zasadzie nic takiego nie ma w starzeniu...