KASZTAN

Cienista droga wiodła go
szedł jak marionetka przeznaczenia
krokiem powolnym, żywicznym
w miliony lat rozlanym

Martwił go brak jednej stopy
w odbiciu kałuży

Twarz wystawiał ku słońcu
jak ku dłutu rzeźbiarza natchnionego
niechże utrąci te niedostatki urody
przydługość nosa
zarys głowy nieten

Słońce świeciło głucho i pusto
jak wykończone trwaniem
człowiek szedł przed siebie
zwiewany wiatrem raz po raz
na ścieżkę z której zboczył

Ręce trzymał w kieszeniach
zaciśnięte na skarbach
kasztanie i liściu,
które sam znalazł i swoimi uczynił

Potoczył mu się pod nogi
ten brązowy owoc
wiosennej orgii drzew
toczył się i toczył
z siłą, która w bezwład się zamieni
zaraz
i stanie martwy bezruchem

Człowiek uczynił go swoim
ciepłem swych rąk wskrzesił
jak promieniem słońca

Kasztan ulał się w jego dłoni
przejęty
przez człowieka

Pocił się wraz z ręką
gładzony każdą myślą
obracany zamyśleniem

Z wolna zatracał swoje niesitnienie
i istniał coraz bardziej
coraz usilniej
wykrzesywał myśli z człowieka,
aż w końcu został podrzucony w górę
z radości

Już nie chiał być zgubionym
zalśnił cennie w słońcu

Spoczął w kieszeni
dziurawej
i wypadł bezgłośnie na ściółkę
człowiek uchodził sponad niego
cieniem swym

Kasztan
patrzył w niebo
okiem niemrugającym
zaistniał na chwilę
w przyuważeniu wiewiórki
na drodze głodnego wilka
i wydobył się z nicości
w sowim oku

Człowiek szukał go po kieszeniach
kiedy wrócił do domu
głowa nie chciała mu myśleć
jak dawniej
myśli utykały na jedno kopyto

Z powrotem zagłębił się w las
i szukał swego przeznaczenia
w spotkaniu z kasztanem

Wyrwa,
którą odczuwał
była nieadekwatna
do średnicy kasztana

W końcu znalazł go
pod drzewem
tyle, że nie tego samego

Ten był dziewiczy w dotyku
suchy
nieuleżały

Człowiek odrzucił go na bok
szukał dalej
jego ręce obracały
niewidzialnego kasztana

Cienista droga wiodła go
szedł jak marionetka przeznaczenia
krokiem powolnym, żywicznym
w miliony lat rozlanym

Martwił go brak kasztana
na końcach palców