Rzuciłaś te frazy faktycznie jak okruchy. I, co ciekawe, podobają mi się czytane w oderwaniu od siebie. Gdybym miała jednak myśleć o wierszu... Do pierwszych trzech dwuwersów dopisałabym jeszcze jeden, plus nowa pointa. Kwestia o córce, z hiperbolą okrutnie młodej, wypada sztucznie - przemyśl to z punktu widzenia matki. Rozumiem, że chciałaś pokazać matkę wpasowującą się (groteskowo) w nastoletni świat swojej latorośli, pragnącą zatrzymać młodość. Tylko czy widok własnego dziecka pobudza kobietę do takich refleksji? W każdym bądź razie ja tego nie kupuję. I pointy też, ponieważ jest zbyt oczywista, w kontekście treści. Pomyśl jeszcze nad tym wierszem, bo w przeważającej części zasługuje na b.db. ) Pozdrawiam.

a ja tak powiem ) trzeba zapracować na swoje miejsce - to niełatwe. niełatwe jest również pokochanie tego "miejsca", ale przez spełnianie siebie, a nie spełnianie się w dzieciach - to absolutnie wykonalne.

a wiersz? o tym właśnie i to właśnie jet to spełnianie siebie poprzez siebie (sztukę). i o tym warto pisać. jednoznacznie, czytelnie - tak jak lubię.

jedynie zawiesiłabym puentę: zabierając: "o starości" )
pozdrawiam serdecznie

Przerażasz mnie- zapisałaś dokładnie, to czego bałabym się nazwać, ze strachu, że się zmaterializuje...

Odpłynęłam wraz z Twoimi słowami gdzieś we własne doświadczenia i odczucia. Miałam chwilę refleksji za którą dziękuję