Chłopiec wyrósł na nastolatka. Nie był już lekkomyślny, rozumiał i wiedział o wiele więcej niż wcześniej. Znalazł przyjaciół, chodził do dobrej szkoły, świetnie się uczył. Wydawało się, że wszystko już potoczy się dobrze, nic nie stanie na jego życiowej drodze. A jednak…

***

Zepsuta Lalka leżała spokojnie na komodzie w pokoju nastolatka. Od czasu kiedy ją znalazł minęło kilka lat. Chłopak zmienił jej sukienkę, kupił nową perukę, dorobił oko i naprawił rękę tak, że mogła w niej trzymać malutką książeczkę. Każdego dnia głaskał delikatnie jej główkę z tym samym szczerym uśmiechem. Dni mijały spokojnie, tak samo jak miesiące i lata. Chłopiec coraz więcej poświęcał nauce, starając się nie zapominać o swojej małej towarzyszce. Wiódł naprawdę dobre życie, miał kochających rodziców, wspaniałą młodszą siostrę i otwarte drzwi na dobre studia. Jednak pewnego dnia stała się tragedia. Jego mama ciężko zachorowała, przez co rzucił wszystko co do tej pory osiągnął. Zerwał kontakty z przyjaciółmi, zostawił szkołę koncentrując się na matce. Siedział przy łóżku kobiety, bez przerwy trzymając jej dłoń, siłą będąc odsuwanym, aby coś zjeść. Uśmiech zniknął z jego ust, iskierka w oczach gdzieś zanikła, a optymistyczne nastawienie do życia przepadło. A z jego rodzicielką było tylko gorzej…

Do dziś pamięta ten dzień. Kiedy nagle na ekranie tuż obok jego głowy pojawiła się długa prosta linia. Lekarze odsunęli go od łóżka, chcąc uratować kobietę. On stał tak, patrząc na jej ciało wstrząsane impulsami elektrycznymi. Czuł, że również jego serce stanęło. Nie wierzył w to co widzi, nie potrafił określić co się dzieje wewnątrz niego. Wszelkie emocje zanikły, patrzył tylko w jeden punkt przed sobą. Nie dowierzał kiedy ci wszyscy ludzie w fartuchach wyszli bez słowa z sali. Podszedł chwiejnym krokiem, drżące dłonie kładąc na pościeli. Jakże białej, niewinnej…
A na niej martwe ciało.
Dłoń matki zaczynała być zimna. Chłopak nie wiedział nawet czy płacze czy nie. Przed oczami miał tylko twarz rodzicielki, nic nie dawały uściski ojca, czy głośne krzyki i płacz siostry. Nie ma jej, a jest jednocześnie… Przez myśl przeszła mu chęć skończenia ze sobą i pójścia za nią. Po co się uczył? Po co starał? Przecież to wszystko i tak idzie na marne… Zdawał sobie sprawę z tego, że jego matka nie chciałaby, by rzucił to co osiągnął do tej pory. Kazałaby mu iść dalej. Jednak on nie potrafił. Starał się podnieść na nogi, ale nie było osoby, która podałaby mu dłoń aby to zrobić.

***

Po powrocie do domu dłuższy czas siedział i patrzył się tępo na lalkę.
Powiedz mi, moja droga czemu tak jest?
Chwycił jej dłoń, zaraz rozgniatając ją na drobne kawałki.
Dlaczego to zdarzyło się właśnie teraz?
Lalka straciła również drugą.
Po co to wszystko?
Złapał ją za głowę i rzucił o ścianę.
Dlaczego to nie mogłem być ja?!
Rozerwał jej sukienkę.
Cała jego złość, smutek i żal w jednym momencie wyparowały. Gdy spojrzał na lalkę, bez rąk, z popękaną porcelaną na twarzy, ze zdjętą peruką i zniszczonymi ubraniami upadł na kolana i zaczął po prostu płakać. Łzy spływały po jego policzkach, a zaraz skapywały na dywan. Z rozpaczy stracił kolejną ważną dla niego „osobę”. Zniszczył ją własnymi rękami, bo był zrozpaczony, rozgoryczony, bo cierpiał. Nie potrafił poradzić sobie z własnymi uczuciami. Wziął delikatnie resztki lalki w dłonie i przytulił do siebie.
Proszę, wybacz mi i pomóż iść dalej…