jest coś takiego w tym wierszu, że z chęcią do niego wracam
a może to on do mnie powraca? hm...
i tak czaję się koło niego już jakiś czas, aż w końcu dojrzały chyba we mnie słowa, by je z siebie wypluć
czasem czytelnikowi trudno jest dostrzec wnętrze wiersza, zwłaszcza to, które widzi autor
a czasem trudniej wskazać tego przyczynę
ten wiersz dotyka w niezapomniany sposób
takie są moje odczucia
pozdrawiam

Mnie właśnie przywiodła ciekawość, pierwsze, że nie zauważyłam do tej pory użytkownika, więc chcąc zobaczyć, jak tworzy, zaglądam na profil. No i w sobotę smażę sobie jajecznicę... Właśnie odstawiłam pusty talerz. Tu jest tylko w tytule, zapewne metafora. U mnie tą metaforą byłby pełny talerz, bo tak właśnie się skończyło... Nie chciałam zjeść jajecznicy, którą usmażyła..., nieważne, w każdym razie ten wiersz przepięknie liryczny. Dawny i to mocno dawny tekst, z ubiegłego wieku, może dlatego została cisza oddechów, dziś pewnie byś jej uniknął! Zresztą poezja wyjątkowo poszła z postępem... Tematy nagradzane, wypełniające debiutanckie tomiki, dziś na pp dostałyby baty. Inna sprawa, że ludzie nie bywają na portalach i wydają takie pożalsieboże i nikt o tym nic. Idę po herbatę pojajecznicową. Pozdrawiam!

Zdaje się, że jestem tu po większych i mniejszych edycjach tekstu. Jestem zauroczona tekstem w tym kształcie, ewentualnie można rozpatrzyć sens nagromadzenia w jednym miejscu 3 zaimków: te, mnie, twoich, z czego: te i twoich dość uzasadnione. Może można opuścić "do mnie", zwłaszcza, że ujawnia się wyraźnie w tekście osoba mówiąca: rysuję, nie przestanę.
Wyszedł taki rytm: najpierw niekonkretnie (3-osobowo - wybija), potem nachalne "ja", potem "my" i jeszcze raz "my", później "ty" i wieńczy "ja".