Korytarz był długi, wąski, zimny i na tyle nieprzyjemny, że chciałam z niego czym prędzej uciec. Jak zresztą każdego innego dnia, w którym przyszło mi się po nim przechadzać. Tym razem jednak zaaferowało mnie to na tyle, że zapukałam do nieodpowiednich drzwi:
- Niech Pani nie puka – powiedział Pan w szlafroku, siedzący przy małym stoliku zwężającym owy korytarz na tyle, że średniej budowy człowiek ledwo mógł się przecisnąć – Tam już Pani nikt nie otworzy.
Wybałuszyłam na niego oczy, po czym dopiero po paru sekundach dostrzegłam, że dobijałam się do „przejściowej” kostnicy. W tym samym czasie z pokoju obok wyszedł roześmiany Paweł:
- Co jest kochanie? Czyżbyś chciała mnie już widzieć drzwi obok?

***
Siedział na łóżku i szczerzył garnitur swoich białych ząbków, podczas gdy ja usilnie starałam się nie hiperwentylować. Chłopak, z którym dzielił pokój, czytał „Rzeźnie numer pięć” Vonneguta.
Oddział hematologii nie był dobrym miejscem dla kogokolwiek. Jeszcze gorszym niż de facto jest widział go hipochondryk, a prawdziwym piekłem stawał się dla hipochondryka, którego drugiej połówce przyszło się tam leczyć.
- Mówiłem ci, żebyś tu nie przychodziła – powiedział, głaskając mnie po głowie – A ty idziesz w zaparte i zjawiasz się tu dzień w dzień. Ja ogarnę się w ciągu tygodnia po wyjściu, a Tobie rok chodzenia do psychologa nie wystarczy.
- Nic mi nie jest! – powiedziałam, sięgając do siatki z zakupami z Żabki.
- Nie? A wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha. Co w sumie jest całkiem możliwe, biorąc pod uwagę, że stałaś przed wejściem do kostnicy.
Usłyszałam śmiech chłopaka z łóżka obok. Podniosłam głowę i spojrzałam gniewnie na Pawła, który dalej szczerzył się jak idiota.
- Masz – wcisnęłam mu wściekle do ręki butelkę Coli – To żeby grzybice ci się w żołądku nie rozwijały, po tych cholernych cytostatykach.
- Wiem jak działa Cola moja droga, nie zapomnij, że skończyłem medycynę.
- No jakże bym mogła – mruknęłam wciąż poirytowana.
- Chodź, pójdziemy na spacer – powiedział radośnie, zeskakując z łóżka.
- Że gdzie pójdziemy?
- Na spacer! Jest przecież taka piękna pogoda!
- Widzę że ilość komórek mózgowych zmniejsza ci się proporcjonalnie do ilości leukocytów! Przecież ty nie masz prawie w ogóle odporności i chcesz wychodzić na dwór?! Do tego siedliska wirusów, bakterii i grzybów?!
- No nie przesadzaj, aż tak źle z moją odpornością nie jest. Widziałem dziś rano wyniki i… - przerwał w momencie, kiedy spojrzał na moją twarz, na której dalej malował się gniew, tym razem w połączeniu z przerażeniem – No dobrze, a możemy iść chociaż do świetlicy?
Pokiwałam potakująco głową i ruszyłam w stronę drzwi, z powrotem prowadzących na mój ulubiony korytarz. W świetlicy nie było nikogo.
- To jak ci minął dzień? – spytał, siadając przy oknie.
- Dobrze, a tobie?
- Świetnie, a byłby nawet lepszy, gdybyś przestała trzymać się na dystans i przytuliła do mnie na ten przykład.
- Paweł, wiesz przecież, że…
- Tak, tak, wiem. Przychodzisz do mnie z siedliska wirusów, bakterii i grzybów, które na pewno w tym momencie roznosisz.
- A nie?
- Przesadzasz.
Przesadzałam.
Spojrzałam w jego wesołe oczy i spochmurniałam jeszcze bardziej. Ten kretyn był przekonany, że nie powinnam tu przychodzić, bo jestem hipochondrykiem i towarzystwo ludzi ciężko chorych wpływa na mnie fatalnie. Chyba nigdy nie przyszło mu do głowy, że jednym powodem, dla którego tak świruję, jest jego obecność tutaj. Umierałam ze strachu, że jemu się pogorszy. A on myślał, że to dlatego, że boję się, własnej ewentualnej, choroby nowotworowej.
Chwyciłam go za rękę.
- Yhm robimy postępy?
- Nie podniecaj się tak, na dłoni się skończy.
Westchnął:
- A już się łudziłem. To co, pewnie nigdy się już ze mną nie prześpisz?
- Hmmm, no nie wiem – odparłam, unosząc lekko kąciki ust - tak perfidnie mnie okłamałeś w sprawie swojej choroby, a co jeśli masz inne, o których nie wiem. Na przykład możesz być zakażony HBV albo gorzej, HCV.
To była prawda. Przez pół roku nie miałam zielonego pojęcia, że cierpi na łagodną odmianę chłoniaka. Uznał, że nie ma co o tym mówić hipochondrykowi, który na pewno od razu zeświruje.
- Na HBV jesteś zaszczepiona. A HCV nie przenosi się drogą płciową.
-Prawdopodobieństwo zakażenia poprzez kontakty seksualne wynosi około trzech procent w dwudziestopięcioletnim współżyciu monogamicznym.
- Nigdy nie powinnaś wypowiadać przy facecie zdania, w którym liczba dwadzieścia pięć występuje tuż obok słów „lat” i „monogamia”.
- Trzy procent Paweł. Ryzyko istnieje!
- Dobrze, dobrze, zapomniałem z kim się kłócę.
Patrzyliśmy na siebie i uśmiechaliśmy się. Jak ja kochałam tego skurczybyka.
- Nie mam HCV.
- Wiem.
Nagle uśmiech Pawła stał się bardzo niegrzeczny. Spojrzałam na niego podejrzeniem.
- A tak w ogóle, to wiesz, że nie ma żadnych dowodów na to, że HCV znajduje się w spermie zakażonego? – spytał.
- No i?
- A to znaczy, że do zakażenia musi dojść przez krew.
Zmarszczyłam brwi.
- To oczywiste.
- Wiesz, jeśli chciałaś mi powiedzieć, że lubisz ostrzejsze zabawy, mogłaś zrobić to wprost. Faceci są kiepscy w aluzjach.
- Och zamknij się – mruknęłam, nie mogąc przy tym powstrzymać uśmiechu.
Wstałam i podeszłam do szafki z kubkami.
- W domu mam tylko kajdanki, ale zawsze możemy skoczyć kupić pejcz.
- Pejcz? – powiedziałam do tyłu, stawiając czajnik na gaz – Ty amatorze!
- To co? Myślisz że szpicruta będzie lepsza?