W Szkocji szalała burza. Fale wzburzonej wody odbijały się z hukiem o skaliste wybrzeże. Czuło się, że woda jest blisko. Niebo mimo nie tak późnej pory wydawało się jeszcze ciemniejsze przez czarne gęste chmury. Od czasu do czasu rozjaśniane było przez blask błyskawic. Porywisty wiatr nienaturalnie wyginał drzewa. Zdawało się, że jeszcze chwila a runą jak długie. Jednych ten widok zachwycał innych zaś przerażał. Nathan Davis z pewnością należał do tej pierwszej grupy. Stał w wielkim oknie i obserwował co dzieje się na zewnątrz. Patrzył jak woda próbuje wedrzeć się na najwyższe skały tak, jakby wspinała się po szczeblach by tylko dotrzeć do celu. Takie zjawiska pogodowe nie były tutaj zbyt częste, ale gdy już się zdarzały potrafiły narobić nieprawdopodobnych szkód. Kupując dom w takim miejscu wiedział na co się decyduje. Owszem, woda niewątpliwie niesie ze sobą niebezpieczeństwo lecz on, gdzieś w środku miał przeczucie, że nic się nie stanie. Według niego to miejsce było idealne by móc odpocząć. Z dala od zgiełku miasta, w którym przeżył zbyt wiele. Jego historią można by obdzielić nie jedną osobę. Nowy Jork-kochał, a zarazem nienawidził tego miasta.
- Tato - Na dźwięk głosu odwrócił się. Przestraszyła go swoim nagłym pojawieniem się.
- Wracaj do łóżka, dziecinko. - Odparł podchodząc do córki. Stała na marmurowych schodach w bosych stopach.
- Ale ja się boję. - Miał wrażenie, że zaraz się rozpłacze.
Jej oczy już zaczęły się szklić.
- Nie ma czego. - Nathan przytulił do siebie drobniutkie ciałko i pogłaskał po włosach dając tym samym znak córeczce, że przy nim nie musi się bać. Jest bezpieczna.
Zaniósł ją na górę, do pokoju. Gdy przykrywał ją kołdrą złapała go za rękę z błaganiem:
- Zostaniesz przy mnie dopóki nie zasnę?
- Julie… - Zaczął lecz mu przerwała.
- Mama zawsze tak robiła. - Powiedziała przyciszonym głosem. Na to nie mógł pozostać obojętny.
- Wiem kochanie, zgoda. - Uśmiechnął się i pocałował ją w czoło.
Julie wzięła ulubioną pluszową zabawkę i przytulając się do niej odczekała, aż tata usiądzie w fotelu przy łóżku. Wtedy mocno zacisnęła powieki. Nathan patrząc na córkę coraz częściej doszukiwał się nawet najmniejszych podobieństw między nią a żoną. Wystarczyło, że Julie uśmiechnęła się bądź zgrabnym ruchem dłoni odgarniała włoski z twarzy, a na jego ustach pojawiał się nikły uśmiech i łzy w oczach. Jeszcze nie potrafi dobrze panować nad emocjami ale całkiem nieźle sobie radzi. Na przykład teraz. Wie, że to co się wydarzyło w ostatnich miesiącach było potrzebne by teraz mógł wypełniać narzuconą mu wolę. Julie zasnęła a on zgasił nocną lampkę i najciszej jak mógł, wyszedł. Zszedł na dół. Nalał sobie whisky i usiadł w fotelu w salonie popijając trunek. Salon utrzymany był w stonowanych kolorach beżu i brązu. Nie był zagracony niepotrzebnymi sprzętami. Cały dom charakteryzował się nowoczesnością i prostotą, żadnych ekstrawagancji. Na ścianach w anty ramach zawiesił szkice Mary, wykonane ołówkiem. Na komodzie znajdowały się liczne zdjęcia rodzinne, a także gipsowy odlew rączki Julie. W drugim końcu salonu Nathan ustawił stary adapter i płyty winylowe. Była to muzyka Pink Floyd, Dire Straits, Bee Gees, Madonny zanim się zmieniła… i najbardziej doceniony po tylu latach album Johna Lennona "Imagine", który w wieku 8 lat otrzymał od lekarza po wypadku w Stanach. Ratując ukochaną przed utonięciem, sam był o krok od śmierci. Teraz lekarz, który się nim zajmował został jego przyjacielem. Z apartamentu na Manhattanie wziął tylko najwartościowsze rzeczy. Nie pod względem materialnym, a całkowicie duchowym. Rzeczy, które znaczyły dla niego bardzo wiele gdyż to co kiedyś wydawało mu się ważniejsze utracił w kilka minut. Z dawnego życia najlepszego adwokata kancelarii w Nowym Jorku nie zostało wiele. A wszystko po to by mógł zacząć od nowa, jakby dano mu drugie, a nawet trzecie życie.