Czarne czasy, których ludzkość wolałaby chyba nie pamiętać. Nie, to źle powiedziane. Ludzkość wolałaby żeby w ogóle nie nastały; pamiętać trzeba aby uniknąć podobnych błędów.
Zawsze kochałam długie spacery sam na sam z samym sobą. Parki, zieleń, rowery przymykające przed moimi oczami. Co bez takich chwil znaczyłoby życie? Bez rodzinnych spotkań, książek i wspomnień. W tym Ciemnym Kraju zdawało mi się to jedyną drogą ucieczki od rzeczywistości, na którą się nie godzę. Myślałam, że czasy wielkich pustych i błędnych ideologii to przeszłość. Jednak tutaj historia zataczała błędne koło. Może w nieco zmienionej formie, pozbawionej w pewnym stopniu tak jasnej brutalności przekazu.
Nie wiedziałam, że można w tak jednoznaczny sposób podzielić świat na czarne i białe. Jednak można. Pośrodku tego wszystkiego ja, nieczująca się ani czarną ani białą. Czująca się człowiekiem z krwi i kości tak samo jak reszta świata, która mnie otacza. I wtedy ten dzień w parku…
Świeciło rażące słońce. To był chyba najgorętszy dzień w całym roku. Nieliczni zdecydowali się na wyjście z domu, jedną z nich byłam ja. Zaopatrzona w kilka butelek zimnej wody, spacerowałam nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Tego rodzaju dni to chyba domena kobiet. Zwróciłam uwagę na dziewczynę, niezwykle piękną. Jedyny „odmieniec” w parku. Chociaż znajdowała się w pewnej odległości, dało się zauważyć jakie ma cudowne wielkie brązowe oczy i lśniące długie kręcone włosy. Był to tego rodzaju typ kobiety, która nie musiała poświęcać na pielęgnację swojej urody trzech czwartych dnia; po prostu była piękna. Zwróciłam uwagę na to w jak nienaturalny sposób stawia kroki. Słaniała się na nogach, co chwila podtrzymywała się drzewa. W końcu ostatkiem sił usiadła na ławce. Pamiętam dokładnie tą ławkę: niebieska, drewniana , jeden szczebel został wyłamany. Przyśpieszyłam kroku aby dotrzymać jej towarzystwa, to z pewnością zasłabnięcie przy tym żarze lejącym się z nieba, nie było trudno o tragedię. Dotarłam.
-Czy potrzebna Pani pomoc?
Nie odpowiedziała tylko patrzyła na mnie zamglonym wzrokiem. Powtórzyłam pytanie znowu nic. Chwyciłam ją za ramiona. Podniosłam głos prosząc o odpowiedź. Byłam równie przerażona jak ona.
Wstała i powiedziała jedynie.
-Przepraszam, nie chciałam Pani urazić.
Pobiegła przed siebie. Jakby uciekała. Miałam ochotę krzyczeć: czekaj, ja nie jestem jedną z nich! Położyła się zapewne na trawie gdzieś z dala od wzroku złośliwych. Tam gdzie była wolna od „zasad”. Nie mogłam pomóc człowiekowi, tylko dlatego ,że ktoś, kto sądzi, że posiada władzę ustalił czego nie wolno czarnym, a co można białym. Nie mogłam pomóc tej pięknej kobiecie, ponieważ wmówiono jej, że jest kimś innym niż w rzeczywistości.
Tydzień później opuściłam kraj. Ten tonący okręt, któremu daleko od cywilizacji. Miałam dość czekania na lepsze czasy, które nie nadchodziły.