1.
Pochwalone bądźcie litery, z których zedrę skórę,
aby dotrzeć do zdroju
rozbitego szkła.

Właśnie w tym miejscu poczynam opowieść.
(Jeśli wiersz jest miejscem, a nie stanem –
tajemnicę zna ścięty kwiat albo zapisane słowo).

2.
Ci, co wracają, nigdy nie odeszli. Śnieg na śladach
przemieniony w cukier puder.
Bowiem wszystko zmierza. Z tym samym wichrem,
i od początku; strach ma identyczne imię.

Ale – o ile bardziej boją się gwiazdy,
spoglądając w ocean.

3.
Nawet jeśli cała Że, czpospolita spłonie. Najważniejsze – jesteś
wytatuowaną ojczyzną. O, pełna krwi. Nieustannie wierzę
w sutki, dłonie i okruchy chleba.

4.
Jeszcze tylko dwie kości i otwarcie złamiemy
przysięgę – kolejny tydzień, czas bez cienia.
Wietrzne przemęczenie, racz nam dać, pani.

5.
Umieć się szybko, regenerować jutro być gramatyczny.
Dziś jeszcze stawiać przecinki nie w tym, miejscu co trzeba.

6.
Wybacz naturę wiatru; przyjmuję kształt pękniętych
naczyń i wersów. Każdy twój kosmyk był piękniejszą mapą
nowej ucieczki.

7.
Cisza. W krwiobiegu.
Wieje –

2011-07-03