Fajny wiersz Jego siłą jest chyba przemyślany dobór słów podkreślający nastrój i ogólnie przykuwający uwagę. Niektóre zwroty zostają w głowie dość głęboko(przedwczesność gębą wyszczerzoną, nijaka bliskość itd)a trzecia strofa rewelacyjna. Trzeci wers pierwszej strofy troszkę zgrzyta i nie jestem przekonany co do tytułu ale możliwe, że nie rozumiem czegoś do końca. Tematyka, choć nie zaskakuje, to ujęta lepiej niż dobrze. Ogólnie dobry albo bardzo dobry wiersz, lubię takie czytać
Pozdrawiam

Trudno mówić, że mi się podoba, kiedy się podoba, jednocześnie jednak widząc, że temat jest przykry. Więc powiem tak: potrafisz bardzo dobrze opisywać uczucia. Czytałem Twoje pozytywne wiersze, tym razem jest negatywnie, choć pod koniec mam wrażenie puenty nadziejowej. Obrazy ładne i smutne. Pozdrawiam.

Te wszystkie ‘ponocie’ to nic pewnego, nigdy nic na 100% , ale takie życie, a w nim całe mnóstwo takich - chyba, podobno, rzekomo, być może…

Wiele goryczy i rozczarowania niesie ze sobą ten wiersz.

Ciągłe żale, rozpamiętywania, wypominanie i wracanie do przeszłości, uprzedzanie faktów, przedwczesne ocenianie bez dawania sobie szans, nie wróży nic dobrego, a jednak tak trudno się czasem powstrzymać; uczymy się przez całe życie. Ważne żeby zrozumieć, kiedy nie jest jeszcze za późno. Ja nie widzę nadziei w tym wierszu, raczej obawę czy jutro jest w ogóle możliwe, a jeśli tak, to jakie, czy będzie wspólne? Jutra nie daje się zaplanować, ze swojej strony możemy dokładać wszelkich starań, dbałość o relacje zwiększa szanse, ale niepewność pozostanie na zawsze. To przykre, że czasami z tych wspaniałych zapowiedzi i planów tak nam niewiele pozostaje z tego 'wspólnego jutra'. Pawle, zatrzymałeś mnie tym wierszem i dałeś solidnie do myślenia.

W 3 strofie 3 wers "jak ciężko gdy nijaka bliskość" średniówka(4/5) inaczej niż w pozostałych (5/4)

Jeśli mam być szczera to 'ponad i przednad' tak blisko razem/w połączeniu nie czyta mi się najlepiej, wychodzi mi - przez nas, to za sprawą tego nagromadzenia –d, jakoś tak trudniej przebrnąć w tym miejscu, ale pewnie to kwestia mojej wprawności i przyzwyczajenia.

Całość niezwykle sprawnie napisana, jak to u Ciebie zresztą. Pochwalić jednak nie zawadzi. Chwalę więc

Pawle miło Cię widzieć. Pozdrowienia serdeczne ślę

najbardziej:


jak dla mnie świetne

Apple, Wodniczko, w takim razie nie pozostaje mi nic innego niż cieszyć!

Stepowiczu, brakowało Cię tutaj. Jest rytmicznie, równiutko, rymy - przybliżone... i te "ponocie" - oryginalne, dwuznaczne.

W lekkiej formie oddajesz rozgoryczenie i nadzieję. Jakoś mi z Tobą po drodze. (Znaczy - z treścią wiersza).

Cieplutko pozdrawiam. Pisz, pisz, Rycerzu!

Zgrabny. Niebanalny. Czytelny. Odczuwalny.

Pozdrawiam serdecznie

Ponocie mają rodzeństwo także w mojej biblioteczce. Bywa różnie, ale nie jestem na szczęście do końca w skórze peela, chociaż jak każdy czasem, bywam. Dla mnie najcenniejsze jest to, że udało mi się zamknąć w wersach żywego człowieka i żywe problemy. Twoje współodczuwanie jest dla mnie szczególnie ważne, bo przecież wiesz jak cenię Twoją twórczość. Pozdrowienia. P