Julando, wprawiłaś mnie w nastrój, którego sama nie potrafię nazwać. Oczami wyobraźni zobaczyłam taki obrazek: senna miejscowość, najpewniej gdzieś na Kresach, proste wiejskie domki, w centrum wsi - kościół, dookoła łąki, pola, las. Obok kościoła sklep, przystanek autobusowy. Powietrze parne i lepkie, pachnące brzęczeniem pszczół, mdlące słodko odurzającą wonią rozkładających się w trawie opadłych jabłek. Polną dróżką jedzie ktoś na rowerze. Na łące krowa, gdzieś szczeka pies. I w tym wszystkim Twój wiersz, bo w jednym z tych starych domków mieszka sobie Babcia, która
Zobaczyłam szachulcowy domek z drewnianą werandą, mnóstwo scenek sielskich, anielskich, urokliwych. Dziękuję Ci za tę projekcję. Za ciepło bułeczek, które wypiekała babcia i za kolorową włóczkę dni, z których splecione były wakacje w jej domu.
Można się przyczepić, na pewno znajdą się tacy, którzy nie przepuszczą takiej okazji, do rymu, który sprawia wrażenie przypadkowego:

Ja się tym razem nie przyczepię. Nie chcę. Ten rym (imho) nie uwłacza wierszowi. Zastanawiam się tylko - czy zamieściłaś go w jakimś konkretnym celu, czy przez przypadek? (nic nie poradzę na to, że jestem gadułą i ciekawskim jajem).

Tęsknię za ciepłym i parnym latem, niestety w Warszawie "szklana pogoda". Dlatego tym przyjemniej czytałam Twój tekst.

Pozdrawiam serdecznie

Witaj
Dwie pierwsze zwrotki wprowadzają w niezwykły klimat, chociażby takie wersy jak te:

wiedzieć jak przylegać do skóry wieczorem
przyprawionym cykadami

po zachodniej stronie niebo umazało się szminką
później w nastrój wiersza wporowadzasz smutek, tęsknotę za bliskimi i niezwykłą wręcz ciszę, która każe pochylić się nad wierszem w zamyśleniu
No i końcówka:
ściany domu mają dwa oblicza
na zewnątrz w słońcu i cieniach
wnętrze wypełniamy sami - cudowne są te wersy
Pięknie julando Wiersz pełen emocji napisany w niezwykłym klimacie
Pozdrawiam ciepło

Julandko. Ale jakoś smutnie faktycznie, a tu przed sobą za oknem mam tak upalnie piękną pogodę, słońce, niebo czyste (się kąpało przecież w tej rannej burzy ), a tu nie wesoło.
Wiesz, Ty jak piszesz, a piszesz długo co ja nie do końca mogę (tylko ukochanych Poetów), to właśnie Ty jak Ci moi najdrożsi wieszczowie, nie zanudzasz mnie. A to wręcz przeciwnie! Ciebie chce się czytać i pochłaniać każde słowo jak kolejny kawałek tortu (chodzi on za mną, za Tobą też? ). Te obrazy, którymi malujesz, są tak żywe i rzeczywiste, że... brak mi tchu!

po zachodniej stronie niebo umazało się szminką

Ta metafora jest po prostu obłędnie fenomenalnie mistrzowska! Podoba mi się. I ten sweterek Babci, tak drogi, dziergany starymi już, spracowanymi rękoma... Julando, to się czuje!
Jeden z Twoich najlepszych wierszy, a mój chyba ulubiony od chwili tej... Pozdrawiam, buziaki!

Zacznę od jacka sojan-zdegustowanego: rację masz, bo jest to forma, którą sobie osobiście już, nie mogę tego ukryć, znalazłam, upodobałam, a może i opatentuję, w końcu w dzisiejszych czasach tak się robić powinno, bo za chwilę ktoś uzna, że takie akurat pisanie jest na topie i pies z kulawą nogą sobie nie przypomni o mojej zabawie . Myślę, że ma to faktycznie więcej wspólnego z prozatorstwem i chcę, aby tak wyglądało. Dziękuję, zapraszam pod inne moje wydro-psy. Pozdrawiam!

Kushi, Mirando, Euridice - dziękuję za tyle miłych słów, za odnalezienie emocji, klimatu, obrazów, jeśli ożyły, to chyba warto było opowiedzieć! Pozdrawiam ślicznie, a deszcz jest cudny dziś, mimo wszystko!
(Euridice, usmażyłam placuszki z jabłakami, ale tortu nic nie zastąpi!)

Dobrze pamiętać, nosić w sobie obrazy w solidnych ramach. Tylko wtedy są solidne, kiedy powstają z pięknych i mocnych więzi.
A tak to czytam w tym wierszu.
Zadumałam się, Julando. Piękny, tęskny nastrój.

Pozdrawiam,

z.

Julando malujesz obrazy sercem, to się czuje na każdym kroku, tyle wspomnień, przeżyć, i całe bogactwo duszy. Te obrazy mają niesamowitą głębię, utkane na przemian słońcem, wiatrem, deszczem, dojrzałe i doprawione miłością, goryczką, tęsknotą... Zaczytuję się w Twojej poezji, ale w prozie także (nie zdążam z zostawianiem śladu) - ale wiedz, że za każdym razem zaciekawiasz historią i widzeniem świata, w Twoim pisaniu odkrywam tyle własnych przeżyć, dlatego czytam z łezką w oku. Nie wiem jak to robisz, ale jesteś prawdziwą czarodziejką i malarką słowa!

makom zastygały głowy w ogrodzie
zasiany spokój usypiał ryby w stawie
a klekot bociani pękał dysonansem

od bosych stóp przychodziło łaskotanie traw w sadzie
zgubione jabłko nie wracało w objęcia
gałęziom dojrzewała obfitość
pszczołom ciążył miód

a wszystko w jednym obrazie ruchomo
zaciągnięte pędzlem przez mistrza bezimiennie
odszedł zabierając paletę i farby

najboleśniej dotyka gwóźdź
malowidła w mocnych ramach muszą się trzymać
ściany domu mają dwa oblicza
na zewnątrz w słońcu i cieniach
wnętrze wypełniamy sami

I niech mi ktoś powie, że w tym nie ma poezji!
Julando chce się Ciebie czytać!!!

Pozdrawiam ciepło

tu jest cos co bardzo lubię w poezji, co sam także bardzo często stosuję, czyli malowanie słowem, bardzo ładna impresja - to na niewątpliwy plus.
byc może w szerszym kontekscie się sprawdzi także jako jakas poetycka refleksja, ale tak jak teraz jednak jej nie widzę, byc może za słabo patrzę, a być może jej nie ma, po prostu bawisz się tylko we wspomnienia.

pozdrawiam

Wojtek

czytając poczułem się jakbym spacerował w galerii, Swetry to impresja, to wszystkie kolory wspomnień, cennych wspomnień, cennych bo inaczej nie udziargałabyś tych swetrów, brawo, tak dużo słów ale za to pięknych, pozdrawiam

Faktycznie, teraz trochę inaczej je interpretuję, wcześniej była to dla mnie dalsza cześc opisu, a przecież dość wyraźnie jest to puenta za niedopatrzenie przepraszam
ale tak gwoli sprawiedliwości, nie uważam, ze wiersz musi kończyć sie puentą, czasem nie musi, ba uważam że przekazanie czegoś bez niej jest wielką sztuką.