Małgosiu!


Jest czwarta nad ranem, po pięciu godzinach przekładania poduszki na tę chłodniejszą stronę, obie zaczęły parzyć.
On śpi. Światło sączące się z kuchni i szepty Stachury nie wyrwą go z objęć Morfeusza.
Boli mnie jego sen, tak spokojny.
Gosiu, pamiętasz, w szkole wysyłałyśmy do siebie listy. Zawsze łatwiej było nam pisać niż mówić. Zamiast godzin ze słuchawką przy uchu, wolałyśmy biały papier.
Tak już zostało, oswajam rzeczy, pisząc o nich, zazwyczaj w pustkę i to mi wystarcza. Nie chodzi o obciążanie kogoś własnymi problemami, po prostu każde słowo pojawiające się na kartce zmniejsza we mnie złość, gniew, smutek.
Tylko z radością jest inaczej. Pisząc, czuję ją pełniej.
A teraz, po raz pierwszy, mój niezawodny sposób nie zadziałał. Wentyl bezpieczeństwa zaciął się właśnie wtedy, kiedy wszystko we mnie bulgoce.
I nie ma znaczenia, ile razy zaczynam. Nie ma znaczenia, czy piszę do ciebie, czy w szarość szuflady.

Widocznie pewne rzeczy są niezapisywalne, niewymawialne. Nie ma ich, choć tak bardzo uwierają.

Pełno we mnie czegoś.
Uczuć? Emocji?
Wiesz, jaka jest między nimi różnica? Ja już nie chcę wiedzieć.
Nienazwane i tak zbyt mocno przeszkadzają.

A przecież nic się nie stało.
Nic, czego nie mogłabym mu powiedzieć.
A jednak milczę.

Niczego nie oczekuję, nie chcę zmieniać… niszczyć.
A mimo to, wciąż czuję się, jak na starcie.
Oczywiście nikt go nie odgwiżdże.
Zresztą pewnie i tak bym nie pobiegła.

Jest czwarta nad ranem. W kubku zimna herbata, tak gorzka, że aż piecze w język.
Gosiu, czy wiesz, jak długo uspokaja się dusza?