tak przyjemnie niedookreślony, niezdefiniowany. jesteś
zagadką, która łamie sny
kobiet, co czerwienią usta, czernią rzęsy
nadaremnie.

odkrywam.
z nadzieją, że nie poznam rozwiązania.
pustka czy pełnia? nieważne.
ostateczność przeraża.

zresztą
coraz to zręczniej ukrywasz
się za słowami. rośnie
wieża z czarnych cegieł.

zimnegładkieszczelne

nie ma gdzie wetknąć kilku
słów o mocy sprawczej. albo chociaż
podważyć konstrukcję.

słowo za słowo. milczenie za milczenie.

wiedz,
że i tak szukam Ciebie
w twarzach obcych. w ich oczach
odnajduję jedynie ogień. a to
jeszcze nie czas
się spopielić.

wiem,
że chciałbyś być tak blisko
jak to tylko niemożliwe.
docierać się
aż do łez. albo choćby
potrzeć o siebie nasze
suche dłonie, wzniecić.

ale,
ja jestem tylko kłębkiem myśli.
rozwijaj
rozpętlaj proszę.

przysposabiaj do niemiłości.
nic więcej


z cyklu "wiersze z przyszłości"