Poszłam dzisiaj pocałować i przytulić stojącą na podwórku wierzbę. Moją wierzbę. Była szorstka i martwa w dotyku, ale jej gałęzie zdawały się uśmiechać. Zabiłam kilka krążących wokół mrówek. Nikt nie będzie wchodził na nią bez pozwolenia.

Pisarz zdawał się zapominać o swojej długonogiej dziewczynie. A może to tylko moje złudne wrażenia? Zabrałam go na spacer po znajdującym się pół godziny drogi od domu lesie. Rozmawialiśmy o drzewach. Zapytałam czy wyobraża sobie ile papieru można by z nich wyprodukować. Ile książek mógłby dzięki temu napisać. W naszych oczach mnożyły się zapisane kartki papieru, stukot uderzanych klawiszy i śpiew pochylających się ku nam drzew.
- One chcą, byś pisał – powiedziałam.
- Żadne drzewo nie marzy o tym, by je ściąć… - pokręcił głową.
- Jeśli zostaną ścięte będą miały lepsze życie. Ktoś odda im kawałek swojej duszy. Ty ją oddasz… A one oddadzą ci swoją. Razem stworzycie coś co inni ludzie będą podziwiać.
- Powinnaś zostać pisarką – stwierdził. Przyglądał mi się z zafascynowaniem. Chciałam powiedzieć mu, że gdy nie panuje się nad własnym umysłem ciężko władać czymś tak niebezpiecznym jak słowo. A słowa na wolności stają się dzikie i nieokrzesane. Wzniecają ogniska niszczące domy niewinnych ludzi. Chciałam pokazać mu pustkę, która spłynęłaby na papier z wnętrza mojej zagraconej głowy. Zamiast tego zatrzymałam się i spojrzałam mu w oczy. Zielone. Jak liście zdrowego drzewa. Nie byłam pewna którą drogą podążyć dalej. Musiałam iść zgodnie ze swoim planem, ale jego realizacja wymagała głębokiego przemyślenia i ostrożności. Z pewnym wahaniem zarzuciłam mu ręce na szyję i pocałowałam go prosto w usta. Nie odepchnął mnie. Dobry znak. Miałam więc szanse na wpływ na jego przyszłe decyzje. Pomyślałam o mrówkach i miałam ochotę otrząsnąć się z ich małych ciałek wędrujących po mojej skórze. Ale nie mogłam. Pozwoliłam, żeby mnie objął. Trwaliśmy tak przez kilka chwil, a ja odczuwałam coraz większe zawroty głowy. Odsunęłam się jako pierwsza. Przyglądał mi się ze zdziwieniem. Uśmiechając się nieznacznie położyłam mu palec na ustach.

Konrad siedział w garażu. Zajęty pucowaniem swojego nowego samochodu nie zauważył, że weszłam do środka.
- Konradzie? – spytałam. Podskoczył ze strachu, a ja zaśmiałam się w duchu.
- Luiza! – wykrzyknął.
- Tak, to ja. Twój balast. Tęskniłbyś za mną, gdybym odeszła?
- Żartujesz? – zaczął się histerycznie śmiać. Dołączyłam do niego i po raz pierwszy w życiu poczułam nić porozumienia wiążącą mnie z tym facetem.

Płyty nagrobne wydawały się zimniejsze niż zwykle. Padał deszcz. Usiadłam obok grobu swoich rodziców i zmówiłam bezładną modlitwę o mniej więcej takiej treści: „Czymkolwiek się teraz staliście i gdziekolwiek jesteście wiedzcie, że zawiedliście mnie w równym stopniu co ja zawiodłam was. Ale wybaczam wam wasze winy. Byliście tylko ludźmi. Normalnymi ludźmi. A ludzie to nie więcej jak duże pomyłki, które w wyniku ewolucji nauczyły się chodzić na dwóch nogach. Chyba was kochałam. A może nie? Spoczywajcie w pokoju. Amen”. Wyczerpana emocjami zawartymi w tych słowach spojrzałam na burzowy kolor nieba. Czyżby w końcu nadchodził oczekiwany przeze mnie koniec świata?

Zaprowadziłam go do mojej podwórkowej wierzby.
- To moja wierzba. Rośnie tu od bardzo dawna. Jak widzisz jest w fatalnym stanie, obraz nędzy i rozpaczy. Jesteś jedyną osobą, która może ją wskrzesić. Dać jej życie wieczne. Chciałam cię o coś poprosić… To dla mnie bardzo ważne. Rozumiesz? Bardzo. Napisz coś o niej. Cokolwiek. Ale niech to podbije cały świat. Dla mnie. Zrób to dla mnie.
- Wiesz przecież, że mi ostatnio nic… - nie pozwoliłam mu dokończyć. Złapałam go za rękę i spojrzałam tak błagalnym wzrokiem, że przyrzekł oddać tej misji wszystkie siły jakie posiada. Kamień spadł mi z serca. A może serce spadło mi z kamienia? W każdym razie coś z głośnym hukiem wylądowało na trawie. Nie schyliłam się, by to podnieść. Stanęłam na palcach i jeszcze raz musnęłam wargami usta swojego wybawcy. Jak łatwo było go wziąć na swoją stronę…

Prawie wszyscy wybrali się na koncert. Nie byłam pewna czyj. Po prostu poszli. Okolica wyludniła się jak muszla ślimaka, który postanowił porzucić swój dom. Tak samo głucha i oczekująca, z twardymi ścianami gładzonymi przez nieistniejące oddechy. Nie zamierzałam narzekać. To był mój czas. Wybrałam się do swojego pokoju i zniosłam na podwórko troskliwie przechowywany asortyment. Piła. Siekiera. I ja. Wzięłam siekierę, by z całej siły uderzyć nią w pień mojej wierzby. Gruszki na wierzbie. Ciach! Jabłka na wierzbie. Ciach! Zgniłe jabłka. Ciach! Drzewo przewróciło się na płot sąsiadów. Płot pisarza. Obok niego zostawiłam swój zegarek, buty i klamrę do włosów. A potem wzięłam portfel i odeszłam w świat.

Świt za każdym razem witał mnie z miną zaniepokojonego psychiatry. Toczyłam z nim długie rozmowy. Czasem gładziłam promienie słoneczne, czasem gryzłam je do krwi. Razem dojechaliśmy jakoś nad ocean. Ja i świt. Krwawe promienie. Zaszyłam się w zaniedbanym hotelu i czekałam na znak. Szukano mnie. Ktoś zgłosił moje zaginięcie. Udawało mi się pozostać w ukryciu, choć sprawa stawała się coraz bardziej uciążliwa. Błąkałam się po plaży i zastanawiałam się nad tym ile jeszcze będę musiała czekać. Chciałam wreszcie nacisnąć „enter”. Ale nic się nie działo. Pół roku później w telewizji usłyszałam o pisarzu, który napisał bestseller o tytule „Dusze naszych wierzb”. Rys psychologiczny pewnej niezrównoważonej kobiety i historia uschniętego drzewa. To już. Byłam szczęśliwa. Nareszcie nadszedł mój sygnał, mój koniec, moja jedyna nadzieja. Ubrana w uroczystą, czarną sukienkę weszłam do ciepłej wody w oceanie. Idąc krok za krokiem zatapiałam się coraz bardziej. Zatapiałam się w swoje marzenia. W dno, które uparcie chciałam osiągnąć. Przyjęło mnie łagodnie, z stanowczością wprawnego lekarza pozbawiającego pacjenta przytomności, dającego pewność, że śmierć nadejdzie za zaledwie kilka chwil.

KONIEC.