Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, żyła sobie mała księżniczka. Mieszkała w pięknym zamku, otoczona przez ludzi, którzy ją kochali i pragnęli, aby jej życie było szczęśliwe. Dziewczynka nie była jednak rozpieszczona. Małe rączki chętnie pomagały kuchcikowi, pokojówce i ogrodnikowi, a przecudny uśmiech, którym wszystkich obdarowywała, potrafił rozgonić nawet najczarniejsze chmury. Księżniczka rosła wierząc, że inni są tacy, jak ona - dobrzy i uczciwi.

Pewnego dnia w zamku zjawił się przystojny książę. Śpiewał serenady pod balkonem, ukrywał wiersze między płatkami róż. Mówił, że kocha jak nigdy nikogo. Księżniczka uwierzyła. Pokochała księcia.

Wesele miało być huczne. Zaproszono gości z całego królestwa. Biała suknia lśniła tysiącami pereł. Wszyscy cieszyli się ze szczęścia młodej pary.

Gotowe były weselne torty, muzykanci stroili instrumenty, a kucharze przygotowywali najbardziej wymyślne potrawy.

Tylko książę zniknął.

Ktoś widział, jak odjeżdża o świcie na swoim białym rumaku. Ktoś inny słyszał, że już nie kocha, że nigdy nie kochał.

Przez wiele dni i nocy księżniczka, wtulona w swą ślubną suknię, wypłakiwała oczy. Nie potrafiła zrozumieć co się stało. Nie wierzyła plotkom. Przecież tak ufała.

Może ojciec - król ciężko zaniemógł i dobry syn popędził, aby czuwać przy łożu chorego.

Może gdzieś w królestwie wybuchła straszliwa wojna i bohaterski książę ruszył do walki,

ale wróci, na pewno wróci do swojej ukochanej.

Nie potrafiła zrozumieć, bo choć miała najlepszych nauczycieli, nikt nie odważył się zdradzić ponurego sekretu, że niektórzy kłamią, oszukują i potrafią boleśnie ranić małe, ufne księżniczki.

Ta wiedza wsiąkała w nią bardzo powoli, kropla po kropli wypełniała serduszko, brudząc je, a w końcu zamieniając w kamień.

Minęło wiele lat.

Księżniczka w końcu wyszła za mąż, za króla, którego nie potrafiła pokochać. Jej wybranek był wdowcem, miał jedno dziecko - dziewczynkę o skórze białej i delikatnej jak płatek śniegu. Wszyscy w zamku nazywali je Śnieżką.



Ale to już zupełnie inna bajka.