- Dzień dobry.
- Raczej dobry wieczór. Ciemno jest.
- Ach tak, przepraszam, faktycznie. Dobry wieczór.
- Nie byłbym pewien czy taki dobry. To się jeszcze okaże.
- Przepraszam, to może zabrzmi głupio, ale nie wie pan, gdzie jestem?
- Dobre sobie. Wy wszyscy tu przyłazicie z tym głupim pytaniem na ustach! Tacy wielce zdziwieni, że niby skąd, po co, na co, dlaczego. Wie pan co, mam już trochę tego dość, że…
- Oj, przepraszam najmocniej raz jeszcze. Nie miałem zamiaru pana zdenerwować. Po prostu mam małe zawroty głowy. Pamiętam jedynie, że kładłem się spać, a teraz jestem w tym miejscu. Może wypiłem przed snem piwko lub dwa, ale już dawno nie miałem takiej sytuacji, że obudziłem się w miejscu, którego nie pamiętam. Gdzieś kiedyś może, jeszcze na studiach i kilka razy później, gdy pracowałem w Corporation na tych imprezach integracyjnych, ale…
- Dobrze już dobrze. Poniosło mnie trochę. Proszę wybaczyć, mam ciężki tydzień. Duży ruch, tłok spory, roboty pełno, a i musi pan wiedzieć, że petenci w tych czasach są coraz mniej rozgarnięci, a jednocześnie bardzo roszczeniowi. Proszę usiąść. Za chwilę przygotuję papiery.
- Dziękuję. Nie chcę być nachalny, ale jakie papiery? Proszę mi łaskawie powiedzieć, co ja tutaj robię?
- Wszystko w swoim czasie. Wypełni pan sam formularz, czy może pomóc?
- Spróbuję sam. Tylko nie mam długopisu.
- Proszę. Dokumenty u nas wypełniamy ołówkiem. U góry proszę wpisać swoje dane: imię, nazwisko, datę urodzenia, imię ojca, matki, rodzeństwo, stan cywilny, obywatelstwo, dzieci jeśli są…
- Są, są! Mam dwójkę. Bliźniaki. Niedawno się urodziły. Mówię panu, istne aniołki. Parka. Długo z żoną się staraliśmy, ale wreszcie się udało.
- Dobrze, dobrze. Proszę pisać.
- Mam zdjęcia w portfelu, mogę panu pokazać.
- Nie ma takiej potrzeby. Nie chcę być niegrzeczny, ale za tymi drzwiami czeka sporo ludzi w kolejce. Naprawdę rozumiem pańskie szczęście, ale równie ważne są dla mnie standardy obsługi oczekujących i wierzę, że pan też nie chciałby, aby przez nasze prywatne pogaduchy, ktoś inny cierpiał.
- Oczywiście. Ma pan rację.
- Tu proszę wpisać jeszcze wykształcenie i zawód.
- Mógłbym poprosić nowy ołówek. Ten jest już trochę zużyty.
- Proszę mi go dać. Utemperujemy skubańca.
- Podpisać się czytelnie?
- Tak będzie najlepiej. Koleżance będzie łatwiej pański formularz wprowadzić do systemu.
- Gotowe. Czy teraz otrzymam od pana jakieś szczegółowe informacje na temat miejsca, w którym się znajdujemy i celu wypełniania tych papierów?
- Oczywiście. Pozwoli pan tylko, że schowam formularz do odpowiedniego segregatora i już wszystko lub prawie wszystko opowiadam.
- To świetnie. Po prostu głupio się czuję z tym, że nie wiem co tu robię i w ogóle.
- Proszę wygodnie usiąść i pozwolić opowiedzieć o pańskim pobycie u nas. Może wody?
- O, poproszę.
- Dobrze. Więc tak. Z tym co widzę w pańskim dossier, dziś w nocy, około trzeciej trzydzieści sześć, w związku z nagłym zaprzestaniem akcji serca umarł pan…
- Co?! Co pan bredzi?
- Spokojnie. Rozumiem, że może być to informacja szokująca, dlatego w trosce o pańskie zdrowie psychiczne pozwoliłem sobie dosypać środki uspokajające do wody. Już za chwilkę będzie mógł pan w pełni świadomy, ale uspokojony wysłuchać tego co mam do przekazania. O, już widzę, że jest lepiej. Powiem panu, że od kiedy wprowadziliśmy w standard obsługi wspomaganie lekami, to znacznie wzrósł komfort zarówno mojej pracy, jak i poziom satysfakcji klientów. Nie dziwię się, że ten, kto wprowadził ten pomysł w życie, tak szybko awansował w naszych strukturach. Ale do rzeczy. Jak już wspomniałem, umarł pan i znalazł się po śmierci u nas, czyli w piekle. Tak wy, chrześcijanie, nazywacie to miejsce. Nasze nazewnictwo jest trochę inne, ale większego znaczenia to nie ma. Obecnie przechodzi pan proces wstępnej rejestracji, stąd też wypełnianie formularzy. Kolejnym krokiem pańskiego pobytu będzie przejście kwalifikacji czynu oraz skierowanie do odpowiedniego ośrodka kaźni. Mówiąc czynu, mam na myśli powodu lub powodów, dla których został pan przydzielony do nas z pominięciem czyśćca oraz nieba. Na chwilę obecną nie jestem w stanie udzielić informacji, dlaczego akurat przysłano pana do nas, dlatego oczekuję odrobiny cierpliwości. Z resztą jak wy to mówicie: „Ciekawość pierwszy stopień do piekła”. Ha, ha, ha… Co mogę jeszcze powiedzieć. Pobyt u nas obejmuje całodobową opiekę przez wszystkie wieki wieków. Zapewniamy dożywotnie męczarnie na najwyższym poziomie.
- Męczarnie? Ale jakie? Jak?
- Musi pan wiedzieć, że jesteśmy właśnie w trakcie ogromnych zmian. Od kilku miesięcy poszczególne oddziały kaźni przechodziły audyt Najwyższej Komisji Niebiańskiej ds. Kontroli Odpowiedniego Poziomu Cierpień, w skrócie „ENKA-ENKO-PEC”. Z tego co mi wiadomo, to wniosek jest jeden: niedostosowanie kar do zmian zachodzących na świecie. Wie pan, kotły smoły wyszły z mody, wideł też mało kto się boi, a syzyfowy kamień budzi już jedynie politowanie. Nasi programiści opracowują całkowicie nowe, udoskonalone moduły kaźni. Nowe algorytmy tortur są ponoć naprawdę wyjątkowe i budzą podziw nawet u samego szefa. Nie znam jeszcze szczegółów, ale powiem panu w tajemnicy, że ponoć system ten ma być tak skonstruowany, że właściwie dla każdego z przychodzących do nas będziemy opracowywać indywidualny system męczarni piekielnych. Czyli tak: przychodzi klient, odpowiednie działy analizują nawet najdrobniejsze szczegóły jego przewinień, sprawdzają preferencje, upodobania itp. i na podstawie tych danych otrzymujemy indywidualny program kar. Coś niesamowitego! To naprawdę rewolucja. Dla pana stanowi jedynie problem to, że trudno będzie nam już teraz określić, jak będą wyglądały pańskie najbliższe setki wieków.
- Setki?
- Tak. Dobrze, że pan na to zwrócił uwagę. Złagodzenie systemu i skrócenie okresów kar jest wynikiem zmian zachodzących w naszym podziemnym świecie. Nie wiem czemu, ale ewidentnie panuje teraz odwilż. Chyba nasz szef się starzeje i nie ma już tyle sił, by się opierać lobby aniołów.
- Jak to skrócenie?
- No tak. Kiedyś panował porządek. Jak ktoś do nas przychodził, to było pewne, że tam gdzie go przydzielą będzie tkwił przynajmniej do Sądu Ostatecznego, ale teraz to się zmieniło. Były chyba naciski z Nieba, aby również do naszych struktur wprowadzać elementy resocjalizacji. Coś na wzór czyśćca, ale bez elementu przejścia pionowego. Czyli tego, że piekła pan nie opuści może być pewien, natomiast tego, że przydzielona kara nie ulegnie zmianom, już nie. W zależności od najróżniejszych zmiennych, Komisja Kar Piekielnych, utworzona niedawno przy Samorządzie Diabłów Wcielonych, może karę złagodzić lub pozostawić na niezmienionym poziomie. Bez obaw, na chwilę obecną komisja ta nie ma uprawnień zwiększających dolegliwość kary, co może być dla pana pewnym pocieszeniem.
- Mój Boże…
- Oj, proszę wyzbyć się tego typu słownictwa. Nie jest tu mile widziane i nie przysporzy panu przychylności.
- Dobrze. Przepraszam.
- Czyli co, może przejdziemy już do najbardziej oczekiwanej przez pana części naszego spotkania, czyli określenia powodu pańskiego przybycia do nas oraz poznania własnego ISMP?
- ISMP?
- No przecież mówiłem panu – Indywidualnego Systemu Męczarni Piekielnych.
- Tak, jestem jeszcze trochę rozkojarzony.
- Proszę więc pójść za mną. Za tymi drzwiami wszystko będzie już jasne.
- Pan idzie ze mną?
- Nie. Ja muszę tutaj zostać. Kolejni klienci czekają. Proszę pozwolić uścisnąć sobie dłoń i życzyć powodzenia.
- Dziękuję i… wzajemnie.
Za otworzonymi drzwiami faktycznie wszystko stało się jasne. Blask jaskrawego światła oślepił na moment mężczyznę, który zasłonił przymknięte oczy dłonią. Gdy uniósł powieki obudził się w swoim własnym domu. Uff, ciężko westchnął. Muszę przestać obżerać się przed snem. Przez to mam koszmary - pomyślał. Włożył kapcie i zszedł ospale po schodach do kuchni. Wyciągnął z lodówki mleko i wypił wprost z kartonu kilka orzeźwiających łyków. Na zegarze dochodziła czwarta nad ranem. Nie opłacało już się kłaść spać, bo i tak za pół godziny musiałby zacząć szykować się do pracy. Poszedł więc do łazienki, gdzie dość sprawnie umył się, ogolił i uczesał. Wyprasowana koszula już na niego czekała, wisząc na klamce od drzwi do sypialni. Przez moment przyglądał się żonie, która cicho pochrapywała. Później wszedł do ślicznie urządzonego pokoiku dziecięcego. Poprawił kołderkę córeczce, która słodko spała z półotwartymi ustami, pogłaskał po blond czuprynie synka. Gdyby one były takimi aniołkami nie tylko wtedy, gdy śpią - pomyślał. Przecież wieczorami najchętniej weszłyby mu na głowę. Wtedy bliżej im do diabełków – uśmiechnął się do siebie.
Kiedy wychodził z domu ukłonił się sąsiadowi, który równie szybkim krokiem szedł w kierunku przystanku autobusowego. Jadąc do pracy uświadomił sobie, że pół roku temu był na jego pogrzebie. Na lodówce wisiał przyczepiony dziecięcym magnesem, wypełniony ołówkiem, formularz z krwistą pieczątką na środku: „In Vitro”


Koniec