I
„Bo gdy rzycią na ziemię spadniesz.”

Siedziała na zimnej ławie, w zimnym korytarzu. Nie to, żeby jakoś odczuwała w ogóle zimno zimnej ławy. Spod czarnego, głębokiego kaptura nie było widać absolutnie nic. Czerń peleryny zresztą oblewała całą jej sylwetkę, ukrywając wszystko. Odwróciła powoli głowę unosząc nieco rąbek kaptura. Jej biała twarz przybrała najbardziej ponury wyraz. Ten spod numeru siedem Wachlarza Min Straszebnych, na Wyłomkach Stosowanych. Patrzyła na olbrzymie, masywne odrzwia.
Nie cierpiała tego miejsca.
Uniosła lekko dłoń i palcem usiłowała wyrysować w powietrzu kształt tej monstrualnie wielkiej bramy. To był jej ulubiona zabawa, kiedy siedziała czekając na Audiencję.
Palec sunął wzdłuż linii framugi. Mijała powoli rzeźbienia przedstawiające drobne skrzaty. Zaplecione w łodygi jakiejś rośliny, usiłowały w wielce obrazowy sposób sięgnąć zarówno siebie nawzajem, jak i osoby, która bez zaproszenia podeszła za blisko do biało rzeźbionej materii bramy.
Wiedziała o tym, bo to była jej pierwsza kara za wścibstwo.
Skrzywiła się lekko, odpychając wspomnienia i sunąc palcem wyżej. Wiodła nim przed twarzą, lawirując wzdłuż roślinnych motywów, które tym razem kryły w sobie rzesze małych spojrzeń. Tak, spojrzeń. Nie oczy, nie ślepi, nie aparatów wzroku nawet. Spojrzeń. To umykało możliwości opisu, a nawet wskazania. Umykało zmysłom, tkwiąc tylko niczym szpila w świadomości. Ta płaskorzeźba patrzyła. Ale podobnie, jak nie było widać aparatu tego patrzenia, tak nie na oglądającego ślepiła, ale w niego.
Przed tą pułapką Bramy Audiencji ją ostrzeżono i teraz też nie zagłębiała się w jej meandry zbytnio.
Unosiła już głowę wysoko, wciąż wiodąc palcem i opuściła ją z westchnieniem. Koniec.
Nigdy nie była pewna, czy drzwi się po prostu kończą, czy znikają w chmurze, czy to kolejne sztuczki tym razem, wpływały na emocje studiującego dzieło. Tak czy inaczej, nikt dalej dotrzeć nie potrafił.
Wróciła spojrzeniem na dół, spoglądając na skrzaty. A one spoglądały na nią. Z tej swojej chędożonej, białej, kamiennej krainy o nazwie Odejdź.
O ile drzwi zdawały się niknąć w niesamowicie wysokim pomieszczeniu, lub niepamięci, jak kto woli, o tyle samo pomieszczenie było wąskie. Wyciągnęła rękę przed siebie. Naprawdę nie musiała zbytnio pochylać się, by palcem dotknąć lodowato zimnej ściany naprzeciw. Ława tutaj wydawała się być zamachem na życie chodzących, albo kpiną z otyłych.
„Dom szaleńca”.
Jeszcze chyba nigdy nie zapomniała o wyartykułowaniu w myślach tego skojarzenia.
Zawisła na siedzisku i powiodła wzrokiem w drugą stronę „Poczekalni”.
Nicość.
Długi korytarz, który powinna znać, bo przecież przebywała tutaj nad wyraz regularnie. Nie mniej jednak, zawsze wprowadzano ją tymi małymi drzwiczkami z boku, a tamten niekończący się tunel wciąż i wciąż widziała tylko, jak marną widokówkę jakiegoś sadysty, który stworzył ją na wzór „światełka w tunelu”.
Westchnęła ciężko. Nie to, żeby w ogóle potrzebowała oddychać. Płuca miała od wieków puste i wzdychała tylko by pokazać przygodnemu Wyłomkowi, jak bardzo jej nie jest szkoda losu, który mu przyniosła. Takie małe hobby. Może nie do końca grzeczne, ale zaprawdę coś jej się w końcu należało na tym niemiłym stanowisku, które obejmowała.
Czekanie doprowadzało ją do szału. Gdyby miała tętno, które napędza krew* pewnie już dreptałaby w te i nazad po korytarzu. Ale nie miała krwi, więc siedziała.
Ostatnim razem próbowała nawet zbadać widokówkę, ale okazała się dosłownie nią być, co oznaczało, że dalej, jak te małe przeklęte boczne drzwi, nie była w stanie się dostać.
Ale wtedy przynajmniej spędziła nieco czasu szukając sposobu, żeby tę blokadę ominąć.
Nie brałaby sie za to tak pieczołowicie, gdyby wiedziała co jej, w ramach kary za „niecierpliwość nieadekwatną do osobistego bycia nieśmiertelnym”, zadane zostanie.
I teraz siedziała.
Przekontemplowała już wszelkie możliwe sposoby zapełniania czasu, których się dopuściła, a które zawsze owocowały jakimiś, bolesnymi dla dumy, zadaniami domowymi.
Usłyszała jakiś chrobot.
„Oho” pomyślała „jeszcze z minut parę. Miejmy nadzieję, że asturskich, a nie karteńskich”.
Zacisnęła kciuki w dłoniach. Gdzieś, na ostatniej misji podpatrzyła to na jakimś Wyłomku, którego znalazła za szafą, jak siedział skulony z zaciśniętymi powiekami i kciukami właśnie, mamrocząc „Uda się. Uda”.
Oczu nie zamykała. Wolała widzieć co się dzieje. No i... Wyłomkowi zamknięte oczy nie pomogły. Może przesadził?
Odrzwia otworzyły się z hukiem. Podmuch prawie zerwał jej z głowy kaptur. Nie udało mu się to tylko dlatego, że jednak jakieś pozory powagi zachować trzeba. Niemniej jednak, z zaciśniętymi kciukami ciężko było jej łapać odzienie i spod kaptura wysypały jej się długie kruczoczarne włosy, a poderwane rękawy, odsłoniły białe, jak marmur ręce, aż po łokcie.
Tylko dzięki braku wspomnianego ukrwienia nie zaróżowiła się.
Cóż za nietakt...
Fanfary przetoczyły się po korytarzu. Wiatr ustał, drzwi stały otworem i napłynął cichy głos.
- Jasmine.
Właścicielka imienia poprawiła czarne sukno peleryny, westchnęła ciężko, teatralnie, i podniosła się z ławy. Z sali napłynęły dwa sylfy z cichym chichotem. Jasmine wywróciła oczyma błagalnie.
- Litości...
Zjawy zatańczyły dookoła niej i muskały rękawy, lekko ciągnąc i wiodąc w odpowiednim kierunku, jak delikatnie doprowadzający do szału głos kobiety mówiącej „za dwadzieścia metrów skręć w lewo...”.
Dziewczyna wysunęła ostrzegawczo palec do jednego z sylfów i pochyliła się nad nim.
- Pamiętam cię.
Sylf zatańczył, lekko się wycofując.
- Łapy przy sobie.
Zrezygnowana, w końcu wyprostowała się i ruszyła na spotkanie Audiencji.
Etykieta w sali audiencyjnej była prosta.
Nie patrzeć.
Dla Jasmine nie do końca prosta, bo zawsze podniosła wzrok, co owocowało dziwnymi sytuacjami, a nierzadko kolejną, infantylną karą.
Podeszła do rzeźbionego z bloku białej, litej skały podestu i uklęknęła na jednym kolanie, pochylając głowę. Jej osoba dosyć ostro odznaczała się swoją czernią na tle wszechobecnej bieli. W sali audiencyjnej zobaczyć można było cokolwiek tylko na odległość najbliższych pięciu metrów i to był chyba jedyny widok, jaki Jasmine tutaj lubiła. Wszystko było nieskazitelnie białe, ale w bieli tej umieszczono moc rzeźbionych run, które połyskiwały pulsującym szmaragdowym światłem. Samo światło było niesamowite, do tego jednak dochodził jeszcze dźwięk, który wzbudzał w pustym ciele dziewczyny iście ekstatyczne wibracje. Niskie, buczące pulsowanie, które wzbierało w jej trzewiach sprawiało, że zaczynała podejrzewać, czym dla człowieka może być rozkosz cielesna.
W Ogrodach, na forum innych Strażników często śmiała się, że to ten dźwięk jest powodem jej częstych wizyt na Audiencji. Nikt nie rozumiał tej jej fascynacji.
Teraz też wchłonęła w swoje jestestwo to ciche buczenie. Otwartymi szeroko oczyma wpatrywała się w pulsujące runy pozwalając im hipnotyzować się przez chwilę.
Etykieta jednak była nieubłagana. Z transu wyciągnęło ją ciche chrząknięcie.
Pochyliła głowę jeszcze niżej, a włosy opadły jej na ziemię wsypując się w rowki run.
- Audiencjo.
Cichy szelest.
- Jasmine.
Owionął ja delikatny wietrzyk i przed nią opadł powoli opatrzony białą laką pergamin.
- Masz misję do wykonania. – melodyjny głos nosił znamiona zmęczenia. – Niestety zlokalizowano źródło.
Jasmine poruszyła głową, ale zwalczyła odruch podniesienia jej.
- Odnaleziono je?
Głos westchnął cicho.
„Aktorka!” prychnęła w sobie Jasmine „przecież nawet nie oddycha!”.
- Nie, ale wiadomo już, że jest tutaj. A tutaj ja jestem Namiestniczką, a namiestnika zadaniem jest...
- ... ochrona przekazywalnego źródła wszelkimi kosztami. – dokończyła Jasmine.
Tym razem jednak podniosła głowę spoglądając na przełożoną.
Siedziała na fotelu, lub raczej była przezeń przerzucona. Podkrążone oczy, mlecznobiałe włosy, biała szata. Małe dziecięce ciałko o anielskich rysach, sprowadzone do poziomu zmęczonej życiem, papierowej torby na piersiówkę. Jasmine nie wiedziała co jest bardziej wygniecione – Audiencja, czy jej stary umysł.
Obserwowana, znużonym spojrzeniem obrzuciła Jasmine i machnęła ręką.
- Nie pytaj.
Poprawiła się w końcu na fotelu, wsparła drobnymi łokciami o gołe kolana. Suknie podkasała bezwstydnie.
Jasmine opuściła wzrok oburzona.
- Całe dnie i noce negocjacji, żeby nikt nam się na głowę nie zwalił. – Audiencja pokiwała głową. – Historia mówi, że jak raz wlezą z butami, to kolonia nie ma szans na przetrwanie.
Wyprostowała się.
- Dlatego ty musisz ruszyć, Strażniczko.
Wskazała na pergamin u stóp Jasmine.
- To są wytyczne. Ruszaj. Pierwszy poszukiwacz już przybył.
Jasmine jęknęła cicho i podniosła się. Ukłoniła się lekko i wycofała w towarzystwie jednego z sylfów, na którego spojrzała morderczo, kiedy dziwny powiew poruszył jej peleryną. Dotarła już do bramy kiedy poczuła, jak w dłoni materializuje się kolejny pergamin.
- A to dla ciebie. – dobiegł ją cichy chichot zza pleców.
Przekroczyła bramę, która zamknęła się za nią z hukiem. Odsunęła się czym prędzej od sięgających jej odzienia skrzacich rączek i złamała pieczęć na nowym zwoju.

„ Zaiste piękna moja władczyni,
Łaskę, kar obdarowaniem mi czyni.
Bo i lepiej pięknej poezji szept podnieść,
Niźli bolesne insze kary ponieść.”

Niżej dopisano równym pismem.
„Cztery razy dziennie, z pamięci. Wiesz, że ja wiem.
Audi.”

Wywróciła oczyma znużona. Pergamin zapłonął jej w dłoni gorącem, syknęła i spojrzała na niego.
„ O tym też wiem.”
Pergamin zaczął się tlić. Jasmine zła, ale bezradna, na gwałt czytała naniesione na niego słowa.
-Zaiste piękna moja władczyni...

----------------------------------------------
*Tylko ktoś, kto nie ma krwi może uważać, że to tętno ją napędza. Wiedza nieumartych – nigdy żywych zaprawdę woła o pomstę do nieba...

Cdn?